Δύο χιλιάδες είκοσι τέσσερα
παραδομένοι, πεσμένοι στα τέσσερα
Ένα εκπληκτικό παιχνίδι της μοίρας με πρωταγωνιστές δύο ανθρώπους με το ίδιο μικρό όνομα, που υπηρέτησαν διαφορετικές πολιτικές και κοινωνικές όχθες και συναντήθηκαν σε μια από τις πολυσυζητημένες νύχτες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας: Την πρωτομαγιά του 2001 πεθαίνει ο Μανώλης Χατζηαποστόλου (72 ετών), γνωστός ως “Τίγρης“, ο άνθρωπος που πήδηξε στο τρίκυκλο βοηθώντας στη σύλληψη των δραστών της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη. Την επόμενη μέρα (2 Μάη του 2001) πεθαίνει ο Μανώλης Εμμανουηλίδης (75 ετών), εκ των ενόχων για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και συνεπιβάτης στο τρίκυκλο του Γκοτζαμάνη! Ο δύστροπος και προβληματικός Εμμανουηλίδης που έζησε ολομόναχος και περιθωριοποιημένος, μπήκε στο «Ιπποκράτειο» νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης στις 21 Απριλίου! Και πέθανε όταν κηδευόταν ο «Τίγρης»!
Τη Δευτέρα 6 του Μάη κλείνει τα εβδομήντα χρόνια της η Ντόρα Μπακογιάννη, την ίδια μέρα που ο Λάκης Λαζόπουλος κλείνει τα 68. Τώρα, μη ρωτήσετε ποιος είναι ο πολιτικός και ποιος ο διασκεδαστής, γιατί δεν είναι και τόσο απλή η απάντηση.
Την ίδια μέρα του 1999, η Λιάνα Κανέλλη δήλωνε «στα 45 μου ζητώ να μπω στην ΚΝΕ για να συναντήσω την άνοιξη» και γινόταν υποψήφια ευρωβουλευτής με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ. 25 χρόνια μετά, πολύ θα θέλαμε να μας πει αν τη συνάντησε.
Αλλοι καιροί, άλλα ήθη. Ηταν 7 του Μάη του 1925 όταν αυξήθηκαν οι μισθοί των αστυφυλάκων «επειδή παρατηρείται απροθυμία κατάταξης νέων στο σώμα».
Τ’ αηδόνια της ανατολής και τα πουλιά της δύσης
κλαίγουν αργά, κλαίγουν ταχιά, κλαίγουν το μεσημέρι
κλαίγουν τον καπιταλισμό μα πιο πολύ τους σκλάβους
που αν και μυριοπαθαίνουνε μυαλό δε λέν’ να βάλουν
κι αντί να τον τινάξουνε και να τον κάνουν σκόνη
ή τον στηρίζουν ή να αποξεχαστούν παλεύουν.
«Η διαπαιδαγώγηση αποτελεί ένα από τα βασικά κεντρικά καθήκοντα για την ΚΝΕ, που απορρέει από τον ίδιο το χαρακτήρα της σαν επαναστατικής οργάνωσης της ελληνικής νεολαίας» («Τα καθήκοντα του καλού Κνίτη», 1977). Τι γελάτε ρε;
– Τι έχεις περδικούλα μου και κλαις κι αναστενάζεις;
Μην είν’ τ’ αυγά σου μελανά και τα πουλιά σου μαύρα;
– Δεν είν’ τ’ αυγά μου μελανά και τα πουλιά μου μαύρα
μόν’ κλαίω για το πόπολο, κλαίω για τους καημένους
που με μικρό “βοήθημα” τους πιάνουνε tongue όλο
για να μη ξεκουνήσουνε (που δεν θα ξεκουνούσαν)…
Η είδηση των ημερών είναι ασφαλώς η αναβάθμιση του Αρη Σπηλιωτόπουλου στον νέο χώρο του, μετά από απόφαση Κασσελάκη. Για κίνητρα και γενικώς περί το παρασκήνιο, δεν γνωρίζουμε αλλά υποψιαζόμαστε…
Μέρες που είναι, ας θυμόμαστε: «Ο άνθρωπος κάνει τη θρησκεία, όχι η θρησκεία τον άνθρωπο. Η θρησκεία είναι η αυτοσυνείδηση και η αυτοσυναίσθηση του ανθρώπου που δεν έχει βρει ακόμα τον εαυτό του ή τον έχει ξαναχάσει. Η θρησκεία είναι η φαντασιακή πραγμάτωση της ανθρώπινης ουσίας, αφού η ανθρώπινη ουσία δεν έχει αληθινή πραγμάτωση. Η θρησκευτική οδύνη είναι έκφραση της πραγματικής οδύνης και συνάμα διαμαρτυρία ενάντια στην πραγματική οδύνη. Η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεσμένου πλάσματος, η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου, η ψυχή άψυχων συνθηκών. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Η κατάργηση της θρησκείας ως απατηλής ευτυχίας του λαού σημαίνει αξίωση της πραγματικής του ευτυχίας. Η αξίωση να εγκαταλειφθούν οι αυταπάτες γα την υπάρχουσα κατάστασή του σημαίνει αξίωση να εγκαταλειφθεί μια κατάσταση που έχει ανάγκη τις αυταπάτες. Η κριτική της θρησκείας είναι λοιπόν εμβρυωδώς η κριτική της κοιλάδας των δακρύων που φωτοστέφανό της είναι η θρησκεία» (Karl Marx).
Κοκκινοσκουφίτσα
