Oι χορεύτριες και οι χορευτές της Maguy Marin Companie υποκλίνονται στο κοινό του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, μετά το τέλος της χτεσινοβραδινής παράστασης του εμβληματικού έργου May B., που η γαλλίδα χορογράφος δημιούργησε το 1981, εμπνεόμενη από το έργο του Μπέκετ. Το έργο έχει παρουσιαστεί έκτοτε περισσότερες από 600 φορές σε 40 χώρες και συνεχίζει να παρουσιάζεται.
Στην αρχή, γράμματα είχαν τέσσερα από τα χαρτονάκια που κρατούσαν, σχηματίζοντας τη λέξη FREE. Mετά, γύρισαν τα χαρτόνια και σχηματίστηκε η λέξη PALESTINE!
Σε όσες/ους παρακολουθούν το σύγχρονο χορό η Μαγκί Μαρέν δε χρειάζεται συστάσεις. Είναι μία από τους πιονέρους του σύγχρονου χορού, από το 1978, όταν άφησε το Μπαλέτο του 20ού Αιώνα του Μορίς Μπεζάρ και τον κλασικό χορό, για να ριχτεί με άλλους ομοτέχνους της στην περιπέτεια του σύγχρονου χορού, μέσα από ομάδες που ήταν πάντοτε εγκατεστημένες μακριά από το Παρίσι.
Η Μαγκί Μαρέν ήταν μεταξύ των διάσημων καλλιτεχνών που το 1995 οργάνωσαν διαμαρτυρία στο Φεστιβάλ της Αβινιόν για τις σφαγές στη Σρεμπρένιτσα της Βοσνίας. Αυτό τότε ήταν εύκολο για πολλούς, καθώς καταγγελλόμενο ήταν το υπό τον Μιλόσεβιτς εθνικιστικό καθεστώς της Γιουγκοσλοβίας με όργανά του τους σερβοβόσνιους εθνικιστές Κάρατζιτς και Μλάντιτς.
Η Μαγκί Μαρέν ήταν η μόνη από εκείνη την ομάδα των καλλιτεχνών που κατήγγειλε από την πρώτη στιγμή τη γενοκτονία που διαπράττουν οι σιωναζιστές στη Λωρίδα της Γάζας. Οι υπόλοιπες και οι υπόλοιποι «έκοψαν λάσπη» και μόνο τελευταία κάποιες/οι άρχισαν να ψελλίζουν μερικά πράγματα. Σε μια σιωνιστοκρατούμενη Γαλλία, η Μαρέν αγνόησε το κυρίαρχο κλίμα και χάλασε φιλίες, επειδή στο τέλος των παραστάσεών της ανέβαινε η ίδια στη σκηνή και διάβαζε ένα κείμενο καταγγελίας της σφαγής των αμάχων στη Γάζα.
Θα την είχαν σκίσει στην ίδια τη Γαλλία, αν δεν ήταν η Μαγκί Μαρέν, ένα τεράστιο όνομα που δύσκολα τα αγγίζεις. Στη Γαλλία έχασε φιλίες από τον κόσμο της διανόησης και του πολιτισμού (ξέρουμε τι λέμε), όμως στο εξωτερικό η ομάδα αντιμετώπισε ακόμα και τρομοκρατία. Οταν πήγε να παρουσιάσει το May B. στο Sadler’s Wells στο Λονδίνο, τον Μάη του 2024, ο «πολύς» σερ Αλιστερ Σπάλντινγκ, καλλιτεχνικός διευθυντής και CEO του θεάτρου, απαγόρευσε στη Μαρέν να διαβάσει το κείμενό της μετά το τέλος της παράστασης. Η ομάδα αποφάσισε να τυπώσει το κείμενο και να το μοιράζει στους θεατές την ώρα που φεύγουν. Εξω από το θέατρο στάθηκαν τα μέλη της ομάδας μαζί με τις χορεύτριες και τους χορευτές του έργου, που κατέβαιναν από τη σκηνή και μοίραζαν και αυτές/οί προκηρύξεις στο κοινό που αποχωρούσε, φορώντας τα κοστούμια και το μακιγιάζ της παράστασης.
Το θέατρο έστειλε σεκιουριτάδες για να διώξουν τα μέλη της ομάδας, ακόμα και χειροδικώντας σε βάρος τους. Αρχισαν να τους σπρώχνουν. Ακόμα και την 74χρονη Μαρέν που στεκόταν στο δρόμο (σε δημόσιο χώρο δηλαδή) και απλά μοίραζε προκηρύξεις μαζί με τους συνεργάτες της! Χορεύτριες και χορευτές κατήγγειλαν ότι στη συνέχεια σεκιουριτάδες τους ακολούθησαν όχι μόνο στα καμαρίνια αλλά ακόμα και στα ντους (!), και τους φώναζαν να φύγουν γρήγορα από το θέατρο.
Παρακάτω μπορείτε να δείτε τις καταθέσεις των μελών της Maguy Marin Companie για όσα υπέστησαν στο… δημοκρατικό Λονδίνο:
View this post on Instagram
Τ’ ακούτε εσείς, γυναίκες και άνδρες του ελληνικού θεάτρου, που ακκίζεστε υποκλινόμενοι στο κοινό χωρίς καμιά αναφορά στην Παλαιστίνη (πλην λίγων εξαιρέσεων);
