Το κυρίαρχο στοιχείο της ταινίας είναι η αγιοποίηση του Λίνκολν. Παρουσιάζεται ως ο ηγέτης που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το θέμα των δούλων, και μάλιστα από μια καθαρά ανθρωπιστική πλευρά. Ενώ στην πραγματικότητα, όσο προοδευτική και να ήταν η στάση στο θέμα της δουλείας, η στροφή προς την κατάργησή της ήταν και αποτέλεσμα του οικονομικού πολέμου του βιομηχανικού Βορρά ενάντια στους αντιπάλους του γεωκτήμονες του Νότου, των οποίων η οικονομία στηριζόταν στη δουλεία. Από την ταινία λείπει ακριβώς αυτό το στοιχείο, δηλαδή η ερμηνεία των ιστορικών συνθηκών, των προσώπων, των γεγονότων και των αποτελεσμάτων τους. Στοιχείο που θα την καθιστούσε αξιομνημόνευτη, ενώ τώρα η ταινία είναι απλά ένας ευχάριστος τρόπος για μερικούς να περάσουν ένα τρίωρο…
Νέα υπερπαραγωγή του αμερικανού σκηνοθέτη με θέμα τη μάχη του Λίνκολν για την κατάργηση της δουλείας. Ο εμφύλιος πόλεμος φαίνεται να τελειώνει με την ήττα των Νότιων και ο Λίνκολν καταφέρνει να περάσει τον πολυπόθητη συνταγματική τροπολογία για την κατάργηση της δουλείας.
Ο Σπίλμπεργκ, πιστός στην κλασική συνταγή, χρησιμοποιεί μια δομή αφήγησης πολύ οικεία, με την αγωνία να κορυφώνεται προς το τέλος κλπ κλπ, με εξαιρετική αναπαράσταση της εποχής, άμεσους διαλόγους και πολύ ρεαλιστικές σκηνές και φυσικά με τη μοναδική ερμηνεία του πρωταγωνιστή Ντάνιελ Ντέι Λιούις, συνταγή που ξέρει ότι θα του εξασφαλίσει εισπρακτική επιτυχία.
Ελένη Π.
