Πλήθος ταινιών (εννέα τον αριθμό) βγαίνουν αυτή τη βδομάδα στις κινηματογραφικές αίθουσες. Απ` αυτές οι περισσότερες είναι ανάξιες λόγου, θα πούμε όμως λίγα λόγια για όσες δεν πρέπει να προσπεράσουμε.
Αρχικά αξίζει να γίνει λόγος για τη «Νύχτα των ηλιοτροπίων» του Ισπανού Χόρχε Σάντσεθ-Καμπεθούδο, ένα δραματικό θρίλερ που παρακολουθεί τις ξαφνικές αλλαγές στη ζωή οκτώ ανθρώπων με αφορμή δυο βίαιους φόνους. Περίτεχνη σκηνοθεσία που ντύνει με πρωτοτυπία και κομψότητα μια μάλλον συνηθισμένη αστυνομική ιστορία.
Ακολουθεί ένα άλλο αστυνομικό θρίλερ με τον τίτλο «Πριν ο διάβολος καταλάβει ότι πέθανες» του βετεράνου Σίντνεϊ Λιούμετ (Σκυλίσια μέρα, Σέρπικο κ.λ.π.). Ο 85χρονος σκηνοθέτης αναπλάθει, με νεανικό πρέπει να πούμε τρόπο, την ιστορία δύο αδελφών που προκειμένου να ξεφύγουν από τα οικονομικά τους αδιέξοδα αποφασίζουν να ληστέψουν το κοσμηματοπωλείο του πατέρα τους με απρόβλεπτες συνέπειες. Ευτυχώς ο Λιούμετ μένει περισσότερο στο ψυχολογικό δράμα και όχι στη δράση και με τη βοήθεια των πρωταγωνιστών του Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, Ιθαν Χοκ και Μαρίζα Τομέι καταφέρνει να στήσει με αξιοπρέπεια μια οικογενειακή τραγωδία στηριγμένη στη δυσλειτουργία των οικογενειακών σχέσεων και την απληστία που κατατρώει τα σωθικά της αστικής κοινωνίας.
Δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο και το «Μυστικό» του Κλοντ Μιλέρ, μια γαλλική ταινία εποχής, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Φιλίπ Γκραμπέρ , που μιλά για τα πάθη, τα λάθη και τις ενοχές μιας εβραϊκής οικογένειας. Εκλεπτυσμένη αισθητική σε μια κατά τα άλλα προβλέψιμη ταινία.
Υπολογίσιμη, τέλος, πρέπει να θεωρηθεί και η ταινία του Θάνου Αναστόπουλου «Η διόρθωση». Είναι η εικόνα της περιθωριακής Αθήνας που προβάλλει μια αληθινή πλευρά της πραγματικότητας γεμάτης πολιτικο-κοινωνικές αλλοτριώσεις και ρατσισμό. Αν εξαιρέσει κανείς τις συνήθεις αδυναμίες στο σενάριο, έχουμε να κάνουμε με μια έντιμη, «ανήσυχη» ταινία, επηρεασμένη από τα τεράστια μεταναστευτικά προβλήματα της εποχής μας και τις αντανακλάσεις τους στη σύγχρονη κοινωνία.
Ελένη Σταματίου
