Η σημερινή νεολαία θυμάται το Δεκέμβρη του 2008. Πόσοι όμως από τους σημερινούς νέους γνωρίζουν για έναν άλλο Δεκέμβρη, το Δεκέμβρη του ‘44, όταν το αίμα δεκάδων αγωνιστών (ανάμεσά τους πάρα πολλοί νέοι και νέεες) έβαφε το αίμα των γύρω από την πλατεία Συντάγματος δρόμων;
Ακόμη χειρότερα, πολλοί σημερινοί νέοι νομίζουν ότι ο Δεκέμβρης του ‘44 είναι ένα γεγονός που ανήκει στην αποκρουστική ηγεσία του Περισσού, που μαγάρισε και φέτος και αυτή την επαναστατική επέτειο. Την ώρα που η νεολαία μαχόταν στους δρόμους με το σιδερόφραχτο αστικό κράτος, ο Περισσός οργάνωνε κομματική φιέστα για το Δεκέμβρη του ‘44, φέρνοντας σε αντιπαράθεση το τότε με το τώρα. Εκδηλώνοντας την πιο αποκρουστική μορφή αντικομμουνισμού. Ναι, ο Περισσός είναι η πιο αντικομμουνιστική δύναμη στη χώρα μας. Τους δεξιούς και σοσιαλδημοκράτες αντικομμουνιστές τους ξέρεις, τους έχεις απέναντι, τους αντιμετωπίζεις. Το μεγάλο πρόβλημα είναι αυτοί που φορούν τη λεοντή του κομμουνιστή, αυτοί που καπηλεύονται τον τίτλο και τα σύμβολα της πιο επαναστατικής πολιτικής δύναμης που γνώρισε η ελλαδική ιστορία τον 20ό αιώνα.
«Στη λαϊκή επανάσταση δε θα σπάσει ούτε ένα τζάμι», διακήρυσσε πέρσι τέτοια εποχή η Παπαρήγα. «Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα», έγραφε το πανό του ΕΑΜ στην τεράστια λαοσύναξη της 4ης Δεκέμβρη του 1944, μια μέρα μετά το δολοφονικό όργιο της αστυνομίας του Αγγελου Εβερτ, κατ’ εντολή του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, που ήρθε στην απελευθερωμένη από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ Ελλάδα για να κυβερνήσει ως εντολοδόχος των Αγγλων. Ο λαός τότε, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, διάλεξε τα όπλα και όχι τις αλυσίδες. Εγκληματικά λάθη έκανε τότε η ηγεσία του ΚΚΕ, πριν το Δεκέμβρη και στη διάρκεια του Δεκέμβρη. Λάθη που τα μελετάμε και τα ξαναμελετάμε, για να βγάλουμε διδάγματα για τους επαναστατικούς αγώνες του σήμερα και του αύριου. Το ΚΚΕ, όμως, τότε ήταν ένα επαναστατικό κόμμα. Γι’ αυτό και έβαζε τόσο ωμά το δίλημμα «τις αλυσίδες ή τα όπλα» και επέλεγε τα όπλα για να υπερασπιστεί τα δίκια του λαού, με τεράστιο τίμημα. Τι σχέση έχουν μ’ αυτό το κόμμα οι ηγέτες του Περισσού, που δίνουν καθημερινά όρκους πίστης στο αστικό καθεστώς; Ανθρωποι που καταγγέλλουν απλές εκδηλώσεις αντιβίας των οδοφραγμάτων, είναι δυνατόν ποτέ να καλέσουν το λαό σε ένοπλη εξέγερση; Ανθρωποι που δεν έχουν συγκρουστεί ποτέ με την Αστυνομία και που καταγγέλλουν όσους συγκρούονται είναι δυνατόν να πάρουν μέρος σε μια λαϊκή επανάσταση; Από την απέναντι μεριά θα είναι, όπως είναι και σήμερα από την απέναντι μεριά σε κάθε μαχητική εκδήλωση του λαού και της νεολαίας. «Είδαμε αυτό το διασυρμό της Αριστεράς, γιατί διασύρουν τις ιδέες και την ιστορία της Αριστεράς αυτές οι κουκούλες, αυτοί οι εμπρησμοί, αυτοί οι βανδαλισμοί, αυτή η αθλιότητα. Το ΚΚΕ ξεμπέρδεψε μ’ αυτή την ιστορία». Ετσι τους απονέμει τα εύσημα η πιο φανατική στον αντικομμουνισμό αστική φυλλάδα («Βήμα», 9.12.09).
Τα σημειώνουμε όλ’ αυτά, γιατί πολλή σπέκουλα γίνεται και μέσα στο κίνημα. Δε μας φτάνουν οι αντικομμουνιστές του Περισσού, που προσπαθούν να καπηλευτούν την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, έχουμε σπέκουλα (άλλοτε λόγω άγνοιας και άλλοτε λόγω ιδεοληψίας) και από μια σημαντική μερίδα του αναρχικού χώρου, που ταυτίζει τον Περισσό με το επαναστατικό ΚΚΕ του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, του Δεκέμβρη του ‘44, του ΔΣΕ και της επανάστασης του 1946-49. Εκείνη η περίοδος υπήρξε η πιο επαναστατική περίοδος της νεοελληνικής ιστορίας του 20ού αιώνα. Η περίοδος που η εργατική τάξη επιχείρησε τη δική της έφοδο στους ουρα- νούς. Εκτοτε, καμιά προλεταριακή επανάσταση δεν έχει γίνει στη γηραιά ήπειρο. Ας μην το ξεχνάμε.
