Ακόμα και φιλοκυβερνητικές φυλλάδες πήραν στο ψιλό τον υπουργό Δικαιοσύνης Χ. Καστανίδη που ανακοίνωσε με στόμφο νομοσχέδιο για την πάταξη της διαφθοράς. Είναι τέτοια η αντίληψη που υπάρχει στον ελληνικό λαό για τη διαφθορά, ιδιαίτερα στις κορυφές του πολιτικού συστήματος, που οι ανακοινώσεις Καστανίδη πρόσφεραν πλούσιο υλικό στις χιουμοριστικές εκπομπές.
Τι έκανε ο Καστανίδης; Μετέτρεψε από πλημμέλημα σε κακούργημα τον παράνομο πλουτισμό, πρόβλεψε την έκπτωση από αξιώματα, ανέβασε και τις υπόλοιπες ποινές και παρουσίασε το θεσμικό πλαίσιο που θα χτυπήσει καίρια –υποτίθεται– τη διαφθορά. Λες και εκείνο που έλειπε ήταν το θεσμικό πλαίσιο με τις βαριές ποινές.
Αναπαράγοντας τη λογική του τρομονόμου, το νομοσχέδιο Καστανίδη προσφέρει ατιμωρησία σε όποιον συμβάλλει στην αποκάλυψη περιστατικών διαφθοράς στα οποία συμμετέσχε και ο ίδιος και μειωμένη ποινή για όποιον καρφώσει υπουργό για αδικήματα που έχουν παραγραφεί. Γιατί όμως να καρφώσει κάποιος έναν υπουργό, ο οποίος δεν πρόκειται να πάθει τίποτα (όπως δεν έπαθε ο Μαντέλης, που τερματίστηκε μεν η πολιτική του καριέρα, σταδιοδρομεί όμως ως στέλεχος πολυεθνικών), ενώ ο ίδιος θα τιμωρηθεί έστω και με μικρότερη ποινή; Γιατί να καρφώσει κάποιος γενικά, ρισκάροντας την καριέρα του; Το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι κάποιος που πιάστηκε στα πράσα να δώσει και κάποιον υπουργό, είναι όμως βέβαιο πως τότε θα θεωρηθεί αναξιόπιστος με βάση το δόγμα «ένοχος ένοχον ου ποιεί».
Τι μένει; Μένει η υποκρισία και η δημαγωγία της κυβέρνησης. Η διαφθορά είναι σύμφυτη με τον καπιταλισμό, όπως αποκαλύπτουν τα σκάνδαλα που ξεσπούν από καιρού εις καιρόν. Σκάνδαλα που αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου και που η ποινική τους εκκαθάριση χρησιμοποιείται σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τον εξαγνισμό του συστήματος.
