Οποιοι περίμεναν ότι στη συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ θα έβγαιναν τα μαχαίρια είτε είναι παντελώς άσχετοι περί τα συριζαϊκά είτε υπηρετούν σκοπιμότητες των πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ. Δε γίνονται έτσι αυτά τα πράγματα. Οι συγκρούσεις και τα παζάρια γίνονται στο παρασκήνιο. Αμα φτάσουν στην κεντρική επιτροπή, σημαίνει ότι επίκειται διάσπαση (μικρή ή μεγάλη).
Από την άλλη, δεν πρέπει να δίνουμε και μεγάλη σημασία στις εσωτερικές διεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί απλούστατα αυτές δεν αφορούν πολιτικά ζητήματα, αλλά μόνο την πάλη ανάμεσα στις διάφορες φράξιες για την κομματική εξουσία.
Από τη συνεδρίαση της ΚΕ, λοιπόν, βγήκαν… ενωμένοι και δυνατοί, αφού η πολιτική διακήρυξη που είχε ετοιμάσει ο Ηλιόπουλος (και είχαν εγκρίνει ο Τσίπρας και ο Τσακαλώτος, ως εκπρόσωπος της φράξιας των 53+) ήταν… φουλ αριστερή. Και οι Πασόκοι; Αυτοί δε νοιάζονται για πολιτικές διακηρύξεις, αλλά για άλλα, πιο πεζά πράγματα. Για να μην γκρινιάζουν, πάντως, είχε και μια γενναία… πασοκίτιδα η πολιτική διακήρυξη, η οποία γράφει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εμπνέεται «από τη δημιουργία του ΕΑΜ και την Εθνική Αντίσταση, τους δημοκρατικούς αγώνες κατά του μετεμφυλιακού κράτους, τον αγώνα του 114, τον αντιδικτατορικό αγώνα και την εξέγερση του Πολυτεχνείου, το μεταπολιτευτικό κύμα του εργατικού και φοιτητικού ριζοσπαστισμού και τη μεγάλη δημοκρατική έκρηξη του ’81». Αφού μπήκε η «μεγάλη δημοκρατική έκρηξη του '81», δηλαδή η πασοκάρα και ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε αμέσως… ροπή διεύρυνσης.
Και οι «αριστεροί» του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν πρόβλημα από δυο παραλείψεις που βγάζουν μάτια. Αναφερόμαστε στον Δεκέμβρη του 1944 και στον ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ το 1946-49. Αυτά όμως κάνουν τζιζ. Γιατί μιλάμε για ένοπλο αγώνα, ο οποίος -σύμφωνα με τους ιδεολογικοπολιτικούς προγόνους του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ- ήταν «ολέθρια λάθη» που οφείλονταν «στην τυχοδιωκτική πολιτική του Ζαχαριάδη». Οπότε κανένας δε στενοχωρήθηκε που από το 1944 πήδησαν στο 1956 (όταν είχαν απαλλαγεί -με τις ρωσικές λόγχες- από τον επίμονο… τυχοδιώκτη Ζαχαριάδη, που ήθελε σοσιαλιστικές επαναστάσεις και άλλα τέτοια… ανατριχιαστικά).
Ολοι ευχαριστημένοι, λοιπόν, τα χεράκια με τις κάρτες πάνω, μετά θυελλώδες χειροκρότημα για το ομόφωνο αποτέλεσμα και γραμμή για το φεστιβάλ «Σπούτνικ», για να ξαναχειροκροτήσουν τον Τσίπρα και να κλείσουν την όμορφη βραδιά με ζεϊμπεκιές τις πρώτες πρωινές ώρες.
Φυσικά, το σπρωξίδι για τα εσωκομματικά πόστα συνεχίζεται. Αρκεί να διαβάσει κανείς τι υποστηρίζουν δημόσια ο Σκουρλέτης, ο Λάμπρου, η Δούρου. Ο Λάμπρου, ας πούμε, ζητά «σεβασμό στον ΣΥΡΙΖΑ» και με μάτια βουρκωμένα τονίζει ότι «δεν μπορούμε να ξεχνάμε αυτούς των τοπικών οργανώσεων, τους λίγους». Τι να του πουν τώρα, ότι αυτοί δεν κάνουν ούτε για το 4%; Ολοι αντιλαμβάνονται, όμως, ότι κάτι πρέπει να πάρουν και αυτοί του παλιού μηχανισμού, για να μην αρχίσουν τη δημόσια γκρίνια. Θα πρέπει κι αυτοί, όμως, ν' ανοίξουν τις πόρτες των οργανώσεων, αν και σ' αυτό πλέον δεν τους έχουν καμιά ανάγκη. Να 'ναι καλά το Ιντερνετ, οι ηλεκτρονικές εγγραφές, οι κάρτες φίλων και οι διαδικτυακές ψηφοφορίες μέσω των οποίων η στενή ηγετική ομάδα θα εξασφαλίζει την ηγεμονία της (το Ποτάμι, που αντέγραψε ευρωπαϊκές πρακτικές, άνοιξε δρόμους).
Ο Σκουρλέτης κάνει σαν ώριμος δανδής που συνειδητοποιεί ότι δεν έχει πια πέραση στις «γκόμενες». «Οχι στη προσπάθεια ανακάλυψης εσωτερικών εχθρών και κατασκευής ψεύτικων διλημμάτων που δεν έχουν σχέση με τα χαρακτηριστικά του χώρου μας», φωνάζει. Και σκάνε όλοι στα γέλια, γιατί θυμούνται πώς ο Σκουρλέτης οργάνωσε τη διαπόμπευση του Αλαβάνου. Αφήνει, όμως, και την πολιτική μπηχτή του, λέγοντας ότι το ερώτημα δεν είναι «ποιοι είναι με τη διεύρυνση και ποιοι όχι;». «Ολοι είναι με την διεύρυνση, αλλά σε ποια βάση;».
Του απαντά η Δούρου, η οποία αναζητά κεντρικό πολιτικό ρόλο, καθώς πλέον είναι μια απλή περιφερειακή σύμβουλος, η οποία δεν μπορεί να παίξει κανένα ρόλο στην Περιφέρεια, μετά τη συμφωνία Πατούλη-Σγουρού που διαμόρφωσε μια άνετη πλειοψηφία. «Ή θα προχωρήσουµε άµεσα, µε ανοιχτό µυαλό και µε το βλέµµα προς το µέλλον, στη διεύρυνση σε ένα προοδευτικό, δηµοκρατικό, ανοικτό, µαζικό κίνηµα, ή θα βαλτώσουµε», δηλώνει από τις στήλες του «Εθνους» και πετάει κατηγορίες για «πολλά λόγια και λίγες πράξεις», «ανθρωποφαγία», «περιφρόνηση της αντίθετης άποψης», «διεργασίες πίσω από κλειστές πόρτες» και «σεχταριστικές λογικές», που «µπορούν να εµποδίσουν να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ παράγοντας συσπείρωσης για µια κυβερνώσα, υπεύθυνη Αριστερά». «Ας καταλάβουµε ότι το να ασχολούµαστε µε ψευτοδιλήµµατα τύπου pasokification ή διατήρηση αριστερής ψυχής, ψηφιακή ή ενσώµατη συµµετοχή, ή να συζητάµε ώρες ατελείωτες για διαδικαστικά ζητήµατα, δεν δείχνει υγεία, αλλά στειρότητα σκέψης», λέει η Δούρου, συμπληρώνοντας ότι αυτά είναι στη χειρότερη περίπτωση «µάχες οπισθοφυλακής για τη διατήρηση µηχανισµών αναπαραγωγής εσωκοµµατικών τσιφλικιών».
Οπως αντιλαμβάνεστε, έτσι θα πάνε μέχρι το συνέδριο, όπου θα περάσει αυτό που θέλουν ο Τσίπρας με την ομάδα του, που θα δώσουν και κάποια «αντιπαροχή» στους υπόλοιπους.