Από την άποψη της αστικής πολιτικής, η επίσκεψη του Μητσοτάκη στο Λευκό Οίκο ήταν φιάσκο. Μην ψάχνετε άλλες αποδείξεις, ανατρέξτε στην επίσημη ιστοσελίδα του έλληνα πρωθυπουργού (primeminister.gr). Εκεί θα δείτε ότι δημοσιεύεται ένα βίντεο διάρκειας μόλις 2':07'' με τις αρχικές δηλώσεις του Τραμπ και του Κούλη. Ολα τα υπόλοιπα, ο μισάωρης διάρκειας μονόλογος του Τραμπ και οι δύο σύντομες παρεμβάσεις του Κούλη κόπηκαν.
Τις έκοψαν για να περιορίσουν την εικόνα ενός πρωθυπουργού Μπανανίας, που έπαιζε το ρόλο γλάστρας στον παραληρηματικό μονόλογο του ηγέτη της υπερδύναμης. Η πλάκα είναι πως εκείνος ο κακομοίρης ο Πέτσας, προσπαθώντας να εξηγήσει γιατί δε θα γίνουν δηλώσεις-συνέντευξη των δύο ηγετών μετά τη συνάντηση, όπως συνηθίζεται σε όλες τις επίσημες συναντήσεις, είχε εμφανιστεί από την Ουάσινγκτον στην κυβερνητική ΕΡΤ και έλεγε (μπερδεύοντας τα λόγια του) ότι «δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο μοντέλο, το οποίο να εφαρμόζεται συνεχώς, η κοινή δήλωση ή η κοινή Συνέντευξη Τύπου ή μεμονωμένες δηλώσεις των δύο ηγετών» και πως «αυτή τη στιγμή, δεν απασχόλησε τη συζήτηση μια κοινή Συνέντευξη Τύπου, ιδίως μάλιστα σε μία περίοδο που έχουμε εξελίξεις, οι οποίες αφορούν το Ιράν, το Ιράκ ή τη διαδικασία, η οποία έχει να κάνει με την «καθαίρεση» -όπως ονομάζεται εδώ στις ΗΠΑ- του Προέδρου των ΗΠΑ, στοιχεία, δηλαδή, που ενδεχομένως θα μονοπωλούσαν μια κοινή Συνέντευξη Τύπου».
Αυτό ακριβώς που υποτίθεται ότι ήταν απαγορευτικό για την κοινή συνέντευξη Τύπου, έγινε στο Οβάλ Γραφείο, με τον Τραμπ να απαντά σε ερωτήσεις επιλεγμένων δημοσιογράφων, έχοντας δίπλα του τον Μητσοτάκη ως γλάστρα. Το επιτελείο του Λευκού Οίκου δεν ήθελε την κοινή συνέντευξη Τύπου, γιατί σ' αυτή θα έπρεπε να ρωτήσουν και έλληνες δημοσιογράφοι (με ίσο αριθμό ερωτήσεων) και ήταν σίγουρο ότι θα γίνονταν ερωτήσεις για τα ελληνοτουρκικά. Επέλεξε τη «στημένη» συνέντευξη αποκλειστικά του Τραμπ μέσα στο Οβάλ Γραφείο, με ερωτήσεις συμφωνημένες, από συγκεκριμένους δημοσιογράφους, χωρίς καν να ενημερώσει την ελληνική πλευρά (γι' αυτό και εκτέθηκε ο Πέτσας).
Ο Μητσοτάκης ήταν ο πιο βολικός για το ρόλο της γλάστρας. Πρωθυπουργός μιας Μπανανίας, που προσερχόταν στην Ουάσινγκτον ως ικέτης, και γόνος μιας πολιτικής δυναστείας που συνηθίζει να επιδεικνύει με δουλικότητα την ξενοδουλεία της (ο γιος ακολουθεί πιστά το στιλ του πατέρα), ήταν ο ιδανικός για το ρόλο. Δε θα μπορούσε ο Τραμπ να κάνει τα ίδια μπροστά στη Μέρκελ, τον Μακρόν, ακόμα και τον Τζόνσον.
Oμως, ο ρόλος της γλάστρας «πηγαίνει» πέρα από τον προσωπικό εξευτελισμό του Μητσοτάκη (όπως και του Τσίπρα παλαιότερα). Οταν ο έλληνας πρωθυπουργός έχει διαβεβαιώσει ότι η χώρα του είναι δεδομένη και στη συνέχεια κάθεται και ακούει τον Τραμπ να εξαπολύει μύδρους κατά του Ιράν και να δικαιολογεί το νέο πόλεμο που στήνει στη Μέση Ανατολή, στέλνει το μήνυμα ότι συμφωνεί πλήρως, ότι εντάσσει τη χώρα του πλήρως και ανεπιφύλακτα στην αμερικάνικη στρατηγική και τακτική.
Σπέκουλα
Και για να τελειώνουμε με τη σπέκουλα των συριζαίων, είναι οι τελευταίοι που δικαιούνται να μιλούν. Νομίζουν πως ξεχάσαμε τον εξευτελισμό του Τσίπρα, που αναγκάστηκε να πει ότι ο Τραμπ φαίνεται καμιά φορά διαβολικός, αλλά ό,τι κάνει το κάνει για καλό, εξαίροντας την αμερικάνικη ιμπεριαλιστική πολιτική σε όλον τον πλανήτη; Είπε ακριβώς αυτό που οι Αμερικανοί απαίτησαν να πει. Είχε σημασία αυτό να ειπωθεί από έναν «αριστερό» που από μικρή ηλικία συνήθιζε να διαδηλώνει έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία φωνάζοντας «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι».
Είτε σε επίσημη κοινή συνέντευξη Τύπου στον Κήπο των Ρόδων είτε σε στημένη προσωπική συνέντευξη του αμερικανού προέδρου στο Οβάλ Γραφείο, οι έλληνες πρωθυπουργοί -είτε πρόκειται για τον Μητσοτάκη είτε πρόκειται για τον Τσίπρα- εμφανίζονται πάντοτε ως πρωθυπουργοί Μπανανίας που εκλιπαρούν για την εύνοια του ηγεμόνα.
Ο Μητσοτάκης απλά είχε την ατυχία να πέσει σε άσχημη συγκυρία. Το ήξερε, γι' αυτό και υπέστη αγόγγυστα τον εξευτελισμό, κρατώντας ως αναμνηστικό τις φωτογραφίες. Γι' αυτές ζει κάθε έλληνας αστός πολιτικός που φιλοδοξεί να γίνει πρωθυπουργός. Οχι, όμως, και να σπεκουλάρουν οι συριζαίοι κατηγορώντας τον ότι δεν έφερε οφέλη για την Ελλάδα. Τι έφερε ο Τσίπρας μετά το δικό του εξευτελισμό στην Ουάσινγκτον; Ολοι θυμόμαστε ότι το μόνο που έφερε ήταν παραγγελίες οπλικών συστημάτων, για τις οποίες «καίγεται» το στρατιωτικοβιομηχανικό μονοπωλιακό σύμπλεγμα των ΗΠΑ (αναβάθμιση F-16, αεροπλάνα ναυτικής συνεργασίας κ.ά.).
Εφερε, επίσης, ο Τσίπρας την καταρχήν συμφωνία για την επέκταση των αμερικάνικων βάσεων στην Ελλάδα (Σούδα και νέες βάσεις). Και τώρα, «πηγές του ΣΥΡΙΖΑ» κατηγορούν τον Μητσοτάκη επειδή «πριν από το ταξίδι του στις ΗΠΑ, κατέθεσε το νομοσχέδιο για την αναβάθμιση της διμερούς αμυντικής μας συνεργασίας σε τέσσερις εγκαταστάσεις». «Τον είχαμε προειδοποιήσει να μην το πράξει», είπαν οι ίδιες «πηγές». Ομως, αυτή τη συμφωνία την είχε συνάψει ο Τσίπρας και στη συνέχεια την επεξεργάστηκαν στις λεπτομέρειές της οι υπουργοί του. Ο Μητσοτάκης την κληρονόμησε, την προσυπέγραψε, την έκανε νομοσχέδιο.
Αλήθεια, προσπάθησε ποτέ η κυβέρνηση Τσίπρα να χρησιμοποιήσει αυτή τη συμφωνία ως μοχλό άσκησης πίεσης στις ΗΠΑ για να «μαζέψουν» την Τουρκία, όπως ζητάει τώρα από τον Μητσοτάκη; Η αντιπολίτευση προσφέρει την άνεση των ανούσιων καταγγελιών, όμως εμείς θυμόμαστε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, να κινείται στην ίδια αμερικανόδουλη γραμμή όλων των ελληνικών αστικών κυβερνήσεων. Γεγονός για το οποίο του απένειμε δημόσια τα εύσημα ο Μητσοτάκης στην Ουάσινγκτον, λέγοντας ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει πλέον «αντιαμερικανισμός», ότι υπάρχει «ευρύτατη και διακομματική στήριξη» για ενίσχυση της «στρατηγικής σχέσης» με τις ΗΠΑ και φέρνοντας ως παράδειγμα τον ΣΥΡΙΖΑ που όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση έκανε «στροφή 180 μοιρών» για τις σχέσεις με τις ΗΠΑ!
Ταύτιση
Παραμερίζοντας τις άνευ ουσίας αντιπολιτευτικές κορόνες, που αφορούν πάντοτε επιμέρους χειρισμούς, για τους οποίους η εκάστοτε αντιπολίτευση κατηγορεί την εκάστοτε κυβέρνηση, θα διαπιστώσουμε ότι επί της ουσίας οι αστικές πολιτικές δυνάμεις είναι ευθυγραμμισμένες στην ίδια στρατηγική: πλήρης υποταγή στις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, ανεπιφύλακτη ένταξη στους στρατηγικούς σχεδιασμούς τους στην ευρύτερη περιοχή και παρακάλια για «μάζεμα» της Τουρκίας.
Αυτό δε ζητάει ο Τσίπρας από τον Μητσοτάκη; Δεν τον κατηγορεί για την υποταγή στα αμερικάνικα σχέδια, αλλά γιατί δεν κατάφερε να πάρει από τον Τραμπ μια δήλωση ενάντια στην Τουρκία. Μήπως, όμως, είχε πάρει ο Τσίπρας τέτοια δήλωση; Μήπως είχε πάρει παρόμοια δήλωση κάποιος άλλος έλληνας πρωθυπουργός στο παρελθόν; Αλλά κι αν γινόταν μια τέτοια δήλωση, θα είχε κάποια πρακτική σημασία;
Η Τουρκία έχει τη δική της αναντικατάστατη θέση στο αμερικανονατοϊκό σύστημα. Και όταν υπάρχουν τριβές στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ (όπως έχει συμβεί αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια), οι Αμερικανοί ποτέ δεν επιχειρούν συσχέτισή τους με τα ελληνοτουρκικά ή το Κυπριακό. Σ' αυτά τα ζητήματα παρεμβαίνουν πάντοτε ως επιδιαιτητές, πωλούν προστασία και στις δύο πλευρές και καραβιές πανάκριβων οπλικών συστημάτων. Το δόγμα της ελληνικής αστικής πολιτικής το γνωρίζουμε πολύ καλά: πρέπει να αγοράζουμε συνεχώς αμερικάνικα οπλικά συστήματα, ώστε οι Αμερικανοί να φροντίζουν να μας προστατεύουν από την τουρκική επιθετικότητα, βάζοντάς της φρένο. Αυτή την πολιτική, βέβαια, στον ελληνικό λαό την παρουσιάζουν με λαμπρά γαλανόλευκα χρώματα και με καμάρι για τη λαμπρή εξωτερική πολιτική που ακολουθούν.
«Το προηγούμενο διάστημα έχουμε απομονώσει διπλωματικά την τουρκική προκλητικότητα. Και η αμερικανική πλευρά κάνει κάτι διαφορετικό τους τελευταίους μήνες, από αυτό που έκανε όλα τα προηγούμενα χρόνια», έλεγε από την Ουάσινγκτον ο Πέτσας. Λίγες ώρες αργότερα, όταν ο Μητσοτάκης τόλμησε να πει κάτι ενάντια στην Τουρκία και να καταλήξει, απευθυνόμενος στον Τραμπ, ότι «αδημονούμε για τη δική σας υποστήριξη επί του ζητήματος διότι είναι πολύ σημαντικό για τη χώρα μου», ο Τραμπ παρέμεινε παγερός, απαξιώντας να δώσει καν λίγη σημασία στον Κούλη, ο οποίος πρέπει να σκυλομετάνιωσε που είχε αυτή την… έμπνευση (γιατί στις διακρατικές σχέσεις του αστικού κόσμου -πόσω μάλλον στις σχέσεις μεταξύ μιας ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης και μιας εξαρτημένης χώρας, μιας Μπανανίας- υποβάλλεις δημόσια ένα αίτημα μόνο όταν ξέρεις ότι θα πάρεις θετική απάντηση). Ο Μητσοτάκης υπέβαλε δημόσια το αίτημα και ο Τραμπ του έδειξε… τ' απαυτά του. Μπορούμε να φανταστούμε τι θα έγινε στη συνέχεια, στη μισάωρη κατ' ιδίαν συνάντησή τους, χωρίς κάμερες και μικρόφωνα.
Η γραμμή και…
Οταν ανακοινώθηκε η πρόσκληση στον Μητσοτάκη για συνάντηση με τον Τραμπ, σε μια ασυνήθιστη κίνηση ο Λευκός Οίκος ενημέρωσε ότι ο Τραμπ θα θέσει στον έλληνα πρωθυπουργό το ζήτημα του δικτύου 5G, το οποίο οι ΗΠΑ συνδέουν με ζητήματα ασφάλειας (με απλά λόγια: έξω η κινέζικη Huawei). Μια μέρα πριν από τη συνάντηση Τραμπ-Μητσοτάκη, ανώτερος αξιωματούχος του Λευκού Οίκου ανέφερε ότι «η Αθήνα μοιράζεται με την Ουάσιγκτον την ίδια προσέγγιση στο θέμα της ασφάλειας που σχετίζεται με την τεχνολογία 5G»!
Ο ίδιος αξιωματούχος δήλωσε ότι «η Ελλάδα μεταμορφώνεται από πηγή προβλημάτων σε πηγή λύσεων. Και αποτελεί έναν πυλώνα σταθερότητας που αποτελεί ένα κρίσιμο κομμάτι της ευρύτερης στρατηγικής της Αμερικής για την Ανατολική Μεσόγειο». Ο ορισμός της Μπανανίας, χωρίς περιττές φιοριτούρες περί ανεξαρτησίας, ισοτιμίας και τα παρόμοια.
Για τα ελληνοτουρκικά, θέμα στο οποίο η ελληνική πλευρά αναζητούσε διακαώς ένα τοσοδούλι παράθυρο αποδοκιμασίας της Τουρκίας (αρκεί να έβλεπε κανείς τα δημοσιεύματα των ελληνικών ΜΜΕ τις παραμονές του ταξιδιού του Κούλη), ο ανώτατος αξιωματούχος του Λευκού Οίκου υπήρξε σαφέστατος: «Το κοινό συμφέρον των δύο χωρών [ΗΠΑ και Ελλάδας] είναι να παραμείνει η Τουρκία αγκυροβολημένη στη Δύση». Γι' αυτό η Ουάσινγκτον «εκτιμά τις προσπάθειες που καταβάλλει η ελληνική κυβέρνηση για να διατηρήσει ανοιχτές γραμμές επικοινωνίας με την Αγκυρα, κάτι που αποτελεί σαφές μήνυμα ότι η ελληνική πλευρά επιθυμεί να έχει μια εποικοδομητική σχέση γειτονίας». Αφού σημείωσε ότι «ο Πρόεδρος Τραμπ έχει μια εξαιρετική σχέση τόσο με τον έλληνα πρωθυπουργό όσο και με τον τούρκο πρόεδρο» και κάλεσε όλα τα εμπλεκόμενα μέρη να εργαστούν από κοινού για την επίλυση των διαφορών, ο αξιωματούχος του Λευκού Οίκου έκλεισε κάθε χαραμάδα: «Επομένως, προτιμούμε να επικεντρωνόμαστε στα πράγματα που μας ενώνουν και να επιδιώξουμε τα κοινά συμφέροντα που έχουμε στον τομέα της ασφάλειας στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, αντί να δούμε αν υπάρχουν προκλήσεις».
Μ' άλλα λόγια, η σιωπή του Τραμπ, όταν ο Κούλης τον παρακάλεσε να τοποθετηθεί για τη νομιμότητα της τουρκολιβυκής συμφωνίας, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ο Λευκός Οίκος είχε ξεκαθαρίσει το ζήτημα εκ των προτέρων με σαφήνεια, κατηγορηματικότητα και αυστηρότητα.
Αξίζει να θυμίσουμε και πώς εξελίχθηκε η συζήτηση στο Οβάλ Γραφείο. Ο Τραμπ δεν ξέχασε να επαινέσει τον Ερντογάν, λέγοντας ότι «με τη βοήθεια της Τουρκίας κρατάμε αιχμάλωτους πολλούς μαχητές του ISIS, κάναμε φανταστική δουλειά». Αναφέρθηκε μάλιστα και στις ευρωπαϊκές χώρες καταγωγής αυτών των μαχητών, συμπεριλαμβάνοντας και την Ελλάδα (Τραμπ είν' αυτός)! Οταν ρωτήθηκε για τη Λιβύη, χωρίς να πει τίποτα για τη συμφωνία Ερντογάν-Σαράζ, είπε ότι συζητά την κατάσταση με την Τουρκία, τη Γερμανία, τη Ρωσία και τους Λίβυους!
Τότε ο Κούλης συνειδητοποίησε ότι αν δεν πει τίποτα θα τον «σκίσουν» στην Ελλάδα και παρενέβη για να πει ότι «η συμφωνία που υπεγράφη μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης παραβιάζει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος» και ότι «προκαλεί μεγάλη ανησυχία και αστάθεια σε μία περιοχή που ήδη είναι ιδιαίτερα προβληματική». Για να καταλήξει αμέσως στην ικεσία: «Προσβλέπουμε στη δική σας υποστήριξη για να διασφαλιστεί ότι αυτού του είδους προκλητικές συμφωνίες δεν τίθενται σε ισχύ». Ικεσία που επανέλαβε: «Αδημονούμε για τη δική σας υποστήριξη επί του ζητήματος διότι είναι πολύ σημαντικό για τη χώρα μου». Και ο Τραμπ τον «έγραψε», μάλλον θυμωμένος που ο Κούλης, μολονότι αρχικά δεν είπε κουβέντα γι' αυτό το ζήτημα, όπως είχε διαταχθεί, στη συνέχεια… παρασπόνδησε.
…η ευθυγράμμιση
Λίγο πριν μπει στη λιμουζίνα που θα τον μετέφερε στο Λευκό Οίκο, ο Κούλης πήρε αλά μπρατσέτα τον ανθύπατο Πάιατ και πήγαν στο «Atlantic Council» (όπως λέει και ο τίτλος του είναι ένα think tank που δουλεύει για την αμερικανονατοϊκή στρατηγική), όπου του είχαν ετοιμάσει μια ειδική συνεδρία.
Αφού είπε τα γνωστά, για την «ανάκαμψη» της Ελλάδας και για τις «αναρίθμητες ευκαιρίες» που περιμένουν τα αμερικάνικα κεφάλαια, αφού επανέλαβε ότι η Ελλάδα είναι για τις ΗΠΑ ένας «πολύ αξιόπιστος εταίρος σε πολύπλοκους καιρούς» και τόνισε αυτά που αναφέραμε παραπάνω για την εξάλειψη του αντιαμερικανισμού και τη στροφή 180 μοιρών του ΣΥΡΙΖΑ, πέρασε στην ομολογία πίστης επί των βασικών ζητημάτων που είχαν θέσει οι Αμερικανοί.
♦ Σε σχέση με τη δολοφονία του Σολεϊμανί είπε: «Πρώτον, είμαστε σύμμαχοι με τις ΗΠΑ. Στεκόμαστε στο πλευρό των συμμάχων μας σε δύσκολες περιόδους. Καταλαβαίνω πως η συγκεκριμένη απόφαση ελήφθη λαμβάνοντας υπόψη το εθνικό συμφέρον των ΗΠΑ… Είχαμε -και ακόμα έχουμε- πολύ στενούς δεσμούς με τον αραβικό κόσμο, και θεωρούμε τους εαυτούς μας τίμιους παίκτες στην περιοχή, αλλά δεν ξεχνάμε ποιοι είναι οι σύμμαχοί μας και πού ανήκουμε γεωπολιτικά»!
♦ Για τις ελληνοκινεζικές σχέσεις είπε ότι «έχουμε σημαντική οικονομική σχέση, αλλά δεν είμαστε μονόπλευρα προσανατολισμένοι». Οσο για το 5G, αφού είπε το ψέμα ότι «στα δίκτυα 4 και 5G δεν έχουμε στη χώρα μας κινέζους προμηθευτές», κατέληξε: «Παίρνουμε σοβαρά υπόψη τις επισημάνσεις που γίνονται από πλευράς ΗΠΑ στο θέμα».
Πλανητάρχα, ιδού η χώρα σας
Εχοντας κάνει μια καλή πρόβα στο «Atlantic Council», ο Μητσοτάκης κάθησε στην πολυθρόνα μπροστά από το τζάκι στο Οβάλ Γραφείο και έπαιξε τέλεια το ρόλο του, όπως τον είχε διδάξει ο μπαμπάς του. Αρκεί μόνο μια φράση από την 172 λέξεων αντιφώνησή του: «Είναι μεγάλο προνόμιο να βρίσκομαι εδώ»! Ο πρωθυπουργός μιας ανεξάρτητης -υποτίθεται- χώρας θεωρεί προνόμιό του το ότι τον κάλεσε στο γραφείο του ο «πλανητάρχης»! Ολοι οι έλληνες αστοί πρωθυπουργοί το ίδιο αισθάνονται, όμως ο Μητσοτάκης το διακηρύσσει κιόλας, χωρίς να κοκκινίζει. Είπαμε, αυτή είναι η οικογενειακή παράδοση, σφυρηλατημένη μέσα σε πολλές δεκαετίες ξενοδουλείας και πρακτοριλικιών.
Με 172 λέξεις κατάφερε να κάνει άφθονες ικεσίες.
♦ «Στο γεωπολιτικό σκέλος, ζητάμε την σταθερή υποστήριξή σας, την ενίσχυση της στρατηγικής σχέσης».
♦ «Στο πεδίο της άμυνας έχουμε προοδεύσει πολύ, διασφαλίζοντας πως έχετε έναν αξιόπιστο και σταθερό σύμμαχο σε ένα πολύπλοκο τμήμα του κόσμου».
♦ «Προσβλέπουμε στη δική σας υποστήριξη για να πείσουμε αμερικανικές επιχειρήσεις να επενδύσουν περισσότερο στην Ελλάδα».
♦ «Οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν πάντα να βασίζονται στην Ελλάδα ως έναν αξιόπιστο και σταθερό σύμμαχο στην περιοχή μας».
Ικετευτικό ύφος είχε και στις δύο παρεμβάσεις που έκανε διακόπτοντας το πολεμοκάπηλο ντελίριο του Τραμπ. Στο ζήτημα της συμφωνίας Τουρκίας-Λιβύης αναφερθήκαμε παραπάνω. Η άλλη ευγενική παρέμβαση του Κούλη είχε να κάνει με τις παραγγελίες οπλικών συστημάτων:
♦ «Η Ελλάδα, κ. Πρόεδρε, ενδιαφέρεται για συμμετοχή στο πρόγραμμα των F-35. Οπως γνωρίζετε ήδη αναβαθμίζουμε τα F-16 μας κι αυτό το πρόγραμμα θα ολοκληρωθεί το 2023-24, οπότε ενδιαφερόμαστε πολύ να λάβουμε μέρος στο πρόγραμμα των F-35 μετά από αυτό. Είμαι βέβαιος πως οι ΗΠΑ θα λάβουν υπόψη τους το γεγονός ότι η Ελλάδα βγαίνει από μία οικονομική κρίση, ώστε η δόμηση του προγράμματος να γίνει με τον βέλτιστο δυνατό τρόπο για τη χώρα μου».
Για τις δηλώσεις του Μητσοτάκη στα παπαγαλάκια, μετά την ολοκλήρωση της συνάντησης με τον Τραμπ, στις οποίες δήλωσε «πολύ ικανοποιημένος» κτλ, δε θα κάνουμε κανένα σχόλιο. Υπήρχε περίπτωση να πει ότι δεν πήγαν όλα πρίμα;
Θα κλείσουμε τονίζοντας ξανά πως το μείζον ζήτημα δεν είναι το φιάσκο (που οφείλεται στη συγκυρία, σε συνδυασμό με την… έμφυτη δουλικότητα του Μητσοτάκη), αλλά η λογική στην οποία κινείται ολόκληρο το αστικό πολιτικό σύστημα. Η λογική της αμερικανοδουλείας, της μετατροπής της χώρας μας σ' ένα απέραντο αμερικάνικο πολεμικό στρατόπεδο, της συμμετοχής ως βοηθητικό γρανάζι στην αμερικάνικη στρατηγική που περιλαμβάνει τον πόλεμο και τις πολεμικές απειλές, του «μπουκώματος» των αμερικάνικων μονοπωλίων του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος με παραγγελίες οπλικών συστημάτων που γονατίζουν τον ελληνικό λαό, της εμπλοκής της χώρας μας σε κάθε τυχοδιωκτισμό των αμερικανών ιμπεριαλιστών στην ευρύτερη περιοχή μας.