Ενενήντα έξι χρόνια συμπληρώθηκαν προχθές από την εξέγερση του Οκτώβρη του 1917, που γέννησε το πρώτο προλεταριακό κράτος στην Ιστορία (μετά το σύντομο «πείραμα» της Κομμούνας του Παρισιού, που πνίγηκε στο αίμα από τη γαλλική αστική τάξη με τη βοήθεια της ευρωπαϊκής αντίδρασης). Η Οκτωβριανή Επανάσταση πέτυχε αυτό που δεν πέτυχε η Κομμούνα: νίκησε, οργανώθηκε, άντεξε στα συντονισμένα χτυπήματα όχι μόνο των υπολειμμάτων του τσαρισμού, αλλά ολόκληρης της ευρωπαϊκής αντίδρασης.
Ακόμα και για τους εχθρούς της, η Οκτωβριανή Επανάσταση εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται ως ένα κοσμοϊστορικό γεγονός. Τόμοι επί τόμων έχουν γραφτεί γι’ αυτή, από φίλους και εχθρούς. Και δεν είναι δυνατόν να συμπυκνωθεί σ’ ένα δημοσιογραφικό σχόλιο ο τεράστιος πλούτος ιδεών, συμπερασμάτων, διδαγμάτων που πηγάζουν από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Υπαινικτικά, λοιπόν, θα σταθούμε σ’ εκείνη την πλευρά που κατά τη γνώμη μας έχει τη μεγαλύτερη σημασία στη σημερινή επικαιρότητα και πρέπει ν’ αποτελέσει πηγή έμπνευσης και διδαχής για το εργατικό μας κίνημα.
Η επανάσταση του Οκτώβρη ήταν μια «στιγμή» σε μια επαναστατική διαδικασία που γνώρισε την κορύφωσή της από το Φλεβάρη του 1917. Ηταν η κρίσιμη, η «καθοριστική» στιγμή. Εξι ώρες πριν θα είναι νωρίς, έξι ώρες μετά θα είναι αργά, έγραφε ο Λένιν στην Κεντρική Επιτροπή των Μπολσεβίκων, υπογραμμίζοντας την τεράστια σημασία του επαναστατικού στρατιωτικού σχεδίου. Το κόμμα των Μπολσεβίκων δεν ήταν μόνο ένα κόμμα θεωρητικά καταρτισμένο, προγραμματικά συγκροτημένο, στελεχικά ατσαλωμένο, πολιτικά πρωτοπόρο και ικανό. Ηταν ένα κόμμα που μπορούσε να νικήσει και στρατιωτικά την εξουσία των αστών. Ενα κόμμα που μπορούσε να χαράζει τακτική λογαριάζοντας ακόμη και τις ώρες.
Το κόμμα των Μπολσεβίκων ήταν ένα πραγματικά πρωτοπόρο κόμμα του προλεταριάτου, που ήξερε να συνδέει τη θεωρία με την πράξη σε κάθε στιγμή του επαναστατικού γίγνεσθαι. Στις παλίρροιες και τις αμπώτιδες του κινήματος. Στην αρχή, στο μέσο και στο τέλος της επανάστασης. Που ήξερε να επιλέγει τη «στιγμή» για να οδηγήσει το ένοπλο προλεταριάτο στη νίκη.
Η Ιστορία δεν γράφεται με «αν». Κανείς δεν μπορεί να πει πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα στη Ρωσία του 1917, αν δεν υπήρχαν οι Μπολσεβίκοι. Το βέβαιο είναι, όμως, ότι η επανάσταση του Οκτώβρη φέρει ανεξίτηλα τη σφραγίδα τους. Αυτοί τη σχεδίασαν, αυτοί οργάνωσαν το επιτελείο της, αυτοί εκπόνησαν όχι μόνο το πολιτικό αλλά και το στρατιωτικό της σχέδιο. Δεν ήταν, όμως, στρατηγοί χωρίς στρατό. Ηταν στρατηγοί που τους εμπιστεύονταν οι στρατιές των εξεγερμένων και οπλισμένων προλετάριων. Ο Λένιν από τη Φιλλανδία και τα μέλη του Στρατιωτικού Επαναστατικού Κέντρου των Μπολσεβίκων (Στάλιν, Σβερντλόφ, Τζερζίνσκι, Ουρίτσκι, Μπουμπνόφ) ήταν πραγματικοί ηγέτες, με τεράστιο κύρος, που κάθε λόγος τους μετρούσε για το επαναστατημένο προλεταριάτο. Κι αυτό ήταν αποφασιστικός όρος για τη νίκη της επανάστασης.
Ενα τέτοιο κόμμα χρειάζεται σήμερα το προλεταριάτο. Με το καθήκον της οργάνωσης ενός τέτοιου κόμματος πρέπει να καταπιαστούν οι πρωτοπόροι προλετάριοι.
