Αμέσως μετά τις προγραμματικές δηλώσεις Πιερρακάκη, που αποκάλυπταν τις πραγματικές αντιδραστικές και αντιεκπαιδευτικές στοχεύσεις του νέου υπουργού Παιδείας και της κυβέρνησης Κούλη-2, υπογραμμίζαμε ότι ένα από τα πιο επικίνδυνα νέα μέτρα που αναλαμβάνει να υλοποιήσει είναι και αυτό της δημιουργίας ενός αχταρμά μεταξύ δημόσιου και δωρεάν Νηπιαγωγείου, αναπόσπαστου μέρους της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, και παιδικών σταθμών.
Συγκεκριμένα αναφέραμε τα εξής:
Ο Πιερρακάκης έδωσε μια θολή εικόνα -και πολύ ανησυχητική υπογραμμίζουμε εμείς- σχετικά με το μέλλον του Νηπιαγωγείου. Μίλησε για την πρόθεση του υπουργείου να άρει τον «κατακερματισμό» της προσχολικής αγωγής, που στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης «αντιμετωπίζεται με ενιαίο τρόπο μέχρι το 6ο έτος της ηλικίας». Τι εννοεί εδώ ο «ποιητής»; Οτι το δίχρονο Νηπιαγωγείο, που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, μιας και ο ρόλος του, πέρα από την αγωγή, είναι η παροχή συγκεκριμένου εκπαιδευτικού έργου στη συγκεκριμένη ηλικία των 4 και 5 ετών, θα διαχυθεί τώρα μέσα στο θολό πλαίσιο π.χ. των «παιδικών κέντρων», κάνοντας έναν αχταρμά με τους παιδικούς σταθμούς; Η αόριστη εξαγγελία Πιερρακάκη είναι ηχηρό καμπανάκι για τα Νηπιαγωγεία και γενικά για την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Ιδού το χαρακτηριστικό απόσπασμα:
«Το όραμα μιας προσχολικής αγωγής μέχρι το 6ο έτος της ηλικίας, αντιμετωπίζεται με ενιαίο τρόπο στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Σύμφωνα με έρευνες, η επένδυση στην προσχολική αγωγή είναι η μεγαλύτερη επένδυση που μπορεί να κάνει μια κοινωνία σε σχέση με κάθε άλλη εκπαιδευτική βαθμίδα. Στην Ελλάδα συναντάμε μέχρι σήμερα κατακερματισμό αυτών των αρμοδιοτήτων. Η Κυβέρνηση επιλέγει την άρση της πολυδιάσπασης αυτής, υπό το Υπουργείο Παιδείας ώστε να δοθεί στην προσχολική αγωγή ενιαία κατεύθυνση. Ο στόχος είναι η ανάπτυξη κοινού εκπαιδευτικού προγράμματος, η αύξηση της συμμετοχής στην προσχολική αγωγή και υπογραμμίζουμε και την έγκαιρη ανίχνευση αναπτυξιακών προκλήσεων στα παιδιά με στόχο την έγκαιρη παρέμβαση».
Ολα τούτα τα επισημαίναμε γιατί έχουμε υπόψη μας ότι και στο παρελθόν έχουν γίνει απόπειρες να συρθούν τα δημόσια Νηπιαγωγεία στους δήμους, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τους νόμους της αποκέντρωσης του Γιωργάκη Παπανδρέου (2218/94 και 2240/94), τις απανωτές προσπάθειες της ΚΕΔΕ να πάρει τα Νηπιαγωγεία στην δικαιοδοσία των δήμων (έως και ομόφωνη απόφαση του ΔΣ της ΚΕΔΕ υπήρξε, με την οποία ζητούσε από το υπουργείο Παιδείας την αναστολή του νόμου για την εφαρμογή της δίχρονης προσχολικής εκπαίδευσης σε όλους τους δήμους) μέχρι και πολύ πρόσφατα την απαράδεκτη επιχείρηση απόσπασης Nηπιαγωγών στον παιδικό σταθμό του ΥΠΑΙΘ με τη διάταξη, που περιείλθε ως τροπολογία, στο άρθρο 130 του νόμου του υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων για τα «μέτρα στήριξης» των συγγενών των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών.
Το παρελθόν, λοιπόν, αλλά και το παρόν, παραμένουν αδιάψευστοι μάρτυρες του γεγονότος ότι σκοπίμως και μονίμως συγχέονται δύο διακριτοί ρόλοι, αυτοί του δημόσιου Νηπιαγωγείου και του παιδικού σταθμού, που με μαθηματική ακρίβεια περιέχει τον κίνδυνο της μεταφοράς των Νηπιαγωγείων στην αγκαλιά των δήμων, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τη σύγχυση στο περιεχόμενο των πανεπιστημιακών σπουδών (και των δυο κατηγοριών), την προσφορά συγκεκριμένου εκπαιδευτικού έργου στις ηλικίες 4-6 ετών, τα εργασιακά δικαιώματα των αποφοίτων, την υπονόμευση του δημόσιου δωρεάν χαρακτήρα, καθώς στους παιδικούς σταθμούς οι γονείς πληρώνουν συμμετοχή ως «τροφεία», ή υπάρχουν voucher, κ.λπ.
Τις προσπάθειες μεταφοράς των Νηπιαγωγείων στους δήμους και τη σύγχυση των διακριτών ρόλων Νηπιαγωγείων και παιδικών σταθμών ακύρωσε ο αποφασιστικός αγώνας του εκπαιδευτικού κινήματος, που στα αιτιολογικά του όπλα είχε την ιστορική πορεία ίδρυσης και λειτουργίας του δημόσιου Νηπιαγωγείου, ως αναπόσπαστου μέλους της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, τις εξελίξεις στην επιστήμη και την κοινωνία, γιατί ακόμα και στις συνθήκες του καπιταλισμού υπάρχει εξέλιξη της κοινωνίας, όσον αφορά τις γνώσεις με τις οποίες αυτή έρχεται στο σχολείο και όσον αφορά τα χαρακτηριστικά της νεολαίας. Ετσι τελικά μετά από κόπους νομοθετήθηκε η υποχρεωτική δίχρονη προσχολική αγωγή και αυτό το πιστώνεται σαφώς ο αγώνας των εκπαιδευτικών, με ατμομηχανή τους/τις Νηπιαγωγούς.
Η σκόπιμη σύγχυση μεταξύ Νηπιαγωγείου και παιδικού σταθμού, εκτός της καθαρά αντιεπιστημονικής της βάσης, εντάσσεται γενικά και στη στρατηγική της μείωσης των δαπανών. Και μαρτυρά ότι η θεσμοθετημένη δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή απαιτεί από την πλευρά των εκπαιδευτικών συνεχή επαγρύπνηση και αγώνα για την διαφύλαξή της και την καθολική υλοποίησή της στην πράξη.
Η εξαγγελία επομένως Πιερρακάκη έχει διπλό κίνδυνο: αφενώς να νομιμοποιηθεί στην πράξη η σκόπιμη σύγχυση ρόλων μεταξύ Νηπιαγωγείων και παιδικών σταθμών και αφετέρου να καθιερωθούν τα vouchers στο δημόσιο δωρεάν Νηπιαγωγείο, και μέσω αυτού σε όλη την εκπαίδευση. Εξ ου και η εξαγγελία για «ελεύθερη επιλογή σχολείου» από τους γονείς, δηλαδή η χορήγηση «εκπαιδευτικού κουπονιού» στους γονείς για την αγορά από τη μεριά τους «υπηρεσιών» από την εκπαιδευτική «αγορά».
Με άμεση ανακοίνωσή του, ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών ΠΕ Αιγάλεω, επισημαίνει χαρακτηριστικά τα εξής:
«… Τι είδους ενιαία δομή σχεδιάζει το υπουργείο ;;; Δύο λύσεις υπάρχουν…
Α. Να στείλει το νηπιαγωγείο να κάνει παρέα στους παιδικούς σταθμούς, μακριά από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση (να μην κάνει κακές παρέες), ενοποιώντας με αυτό τον τρόπο τις ξεχωριστές δομές.
Β. Να μεταφέρει τους παιδικούς σταθμούς από τους Δήμους και το υπουργείο εσωτερικών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και το υπουργείο παιδείας;;;;
Πρόβλημα;;;;; Το νηπιαγωγείο είναι Δημόσιο και Δωρεάν οι παιδικοί σταθμοί λειτουργούν με voucher (κουπόνια), τα οποία γεμίζουν με φρέσκο χρήμα τις τσέπες των ιδιωτών.
Θα φέρει στη Δημόσια Εκπαίδευση voucher;
Ούτε να το φανταστεί, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ούτε το νηπιαγωγείο θα πάει στους Δήμους σέρνοντας πιθανότατα από πίσω και την υπόλοιπη εκπαίδευση, ούτε τα voucher θα μπουν στη Δημόσια και Δωρεάν εκπαίδευση. Φυσικά ούτε και οι ηλικίες θα ενοποιηθούν, έχουν ξεχωριστά χαρακτηριστικά και διαφορετικές ανάγκες…».
Στην ανακοίνωση του Συλλόγου Εκπαιδευτικών ΠΕ Αιγάλεω αναφέρονται επίσης οι πολύ ανησυχητικές διεργασίες μεταξύ ΣΕΒ, ΜΚΟ και Δόμνας Μιχαηλίδου, τότε υφυπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων στην κυβέρνηση Κούλη-1, που κατέληξαν στο πλαίσιο «Κυψέλη», στόχος του οποίου είναι «να φωτιστεί η φροντίδα και η εκπαίδευση ως ένα, να δημιουργήσει τις συνθήκες ώστε να βιώσουν ουσιαστικές και κατάλληλες μαθησιακές εμπειρίες τα παιδιά μέχρι 4 ετών και να στοιχειοθετήσει τη διεργασία ενοποίησης της προσχολικής αγωγής στην Ελλάδα».
Τέλος, ο ΣΕΠΕ Αιγάλεω θεωρεί ως «αιτία πολέμου» τη σκέψη το ΥΠΑΙΘ να «βάλει το χέρι της αγοράς με οποιοδήποτε τρόπο στο Δημόσιο νηπιαγωγείο» και διαμηνύει στον υπουργό «ούτε να το σκέφτεται».