Με επικοινωνιακές πομφόλυγες και απίστευτα ψέματα πορεύεται η κυβέρνηση Μητσοτάκη όσον αφορά την κατάσταση των δημόσιων σχολείων.
Καθημερινά μας βομβαρδίζουν για την «ψηφιακή επανάσταση» που συντελείται στην εκπαίδευση, για τη στελέχωση των σχολείων με «διαδραστικούς πίνακες», για τη λειτουργία ηλεκτρονικών πλατφορμών «ενημέρωσης» των γονιών και stop bullying (στην ουσία πλατφόρμες «μεγάλου αδερφού», εξοικείωσης με τη ρουφιανιά και διευκόλυνσης επιβολής πειθαρχικών ποινών στους μαθητές), για τα προγράμματα «φιλαναγνωσίας» σ΄ένα στεγνό και άχαρο σχολείο της παπαγαλίας, της απουσίας κριτικής σκέψης, του στραγγαλισμού της προσωπικότητας, των ταξικών φραγμών, κ.λπ. κ.λπ.
Με το πρώτο κουδούνι της σχολικής χρονιάς βγήκε και ο Πιερρακάκης και μίλησε «για τη χρονιά του σχολείου» την ίδια στιγμή που -τραγική ειρωνία- το Γυμνάσιο-Λύκειο Σφακίων δεν θα λειτουργήσει γιατί αυτήν τη στιγμή υπάρχουν μόνο οι δυο διευθυντές, ένας καθηγητής μαθηματικών και μια εκπαιδευτικός παράλληλης στήριξης, το τμήμα κατεύθυνσης ανθρωπιστικών σπουδών στο 2ο ΓΕΛ Θεσσαλονίκης δεν θα δημιουργηθεί και οι μαθητές είναι σε αναβρασμό, οι μαθητές της Β΄και Γ΄Λυκείου στο ΓΕΛ Βαρθολομιού είναι ξεκρέμαστοι επειδή καταργούνται ολιγομελή τμήματα, στο 10ο Νηπιαγωγείο Ηρακλείου σοβάς έπεσε από το ταβάνι λίγες ώρες πριν τον αγιασμό, μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί σε όλη την Ελλάδα είναι στα «κάγκελα» επειδή συγχωνεύονται πάνω από 1.000 τμήματα (1.600 κατά δήλωση της υφυπουργού Παιδείας Ζ. Μακρή) και δημιουργούνται πολυπληθή τμήματα 25 και 27 μαθητών, η κάλυψη σε εκπαιδευτικούς παράλληλης στήριξης είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο και εκπαιδευτικοί που διορίστηκαν σε νησιά με τουρισμό και απομακρυσμένα μέρη κοιμούνται σε αυτοκίνητα και σε κάμπινγκ γιατί ο γλίσχρος μισθός τους δεν επαρκεί και δεν υπάρχει διαθέσιμη στέγη…
Τη γκρίζα πραγματικότητα γνωρίζουν καλά εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς, όμως ο Μητσοτάκης τους θεωρεί ηλίθιους και προανήγγειλε από το βήμα της 88ης Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης την υλοποίηση του προγράμματος «Μαριέττα Γιαννάκου» για την «ανακαίνιση» σχολικών εγκαταστάσεων. Πραγματοποίησε μάλιστα και ευρεία διυπουργική σύσκεψη για να δείξει πόσο σοβαρά παίρνει την υπόθεση η κυβέρνηση. Σύμφωνα με ανακοίνωση του Μαξίμου «συνολικά θα διατεθούν 250 εκατομμύρια ευρώ από το Πρόγραμμα Δημόσιων Επενδύσεων, ενώ συζητήθηκαν δυνατότητες αύξησης του προϋπολογισμού μέσω δωρεών». Επίσης «συμφωνήθηκε να δοθεί απόλυτη έμφαση στην αναβάθμιση μπάνιων και γηπέδων, αλλά και σε σοβατίσματα λοιπών εγκαταστάσεων».
Κοντολογίς, με «π@ρδές δε βάφονται αυγά» όπως λέει και μια λαϊκή παροιμία, ενώ ωφελημένοι ως προς τις φοροαπαλλαγές και την τσάμπα διαφήμιση θα βγουν και πάλι «ευεργέτες» καπιταλιστές και επιχειρηματίες που θα κάνουν δωρεές. Εκείνο δε που θα γίνει είναι κάποια ψευτομπαλώματα στα σχολεία (σοβατίσματα, τουαλέτες, ετοιμόρροπες μπασκέτες, ταρτάν), που κατά τα άλλα πάσχουν από σοβαρότατα κατασκευαστικά προβλήματα και από ανυπαρξία ουσιαστικών εργασιών συντήρησης.
Ολα είναι αποτέλεσμα της σταθερής υποχρηματοδότησης της εκπαίδευσης, της χρόνιας εγκατάλειψης των σχολικών κτιρίων, της ανάθεσης από τους Δήμους των επισκευών σε εργολάβους που αποσκοπούν στο μέγιστο κέρδος, στις εργασίες «του ποδαριού» που γίνονται από αυτούς και μάλιστα σε ώρες λειτουργίας των σχολείων, στην ανυπαρξία έμπειρων μηχανικών και τεχνικών που θα επιβλέπουν το έργο και στη συνέχεια θα το παραλαμβάνουν υπεύθυνα, στην απέραντη χρονοβόρα γραφειοκρατία που αναγκάζει τα σχολεία σε συνεχή πάρε-δώσε και εκκλήσεις στις υπηρεσίες των Δήμων να προβούν στις αναγκαίες εργασίες, στην μη ανέγερση νέων σύγχρονων και ασφαλών σχολικών μονάδων και στην ύπαρξη εκατοντάδων παλιών επικίνδυνων και ακατάλληλων σχολικών κτιρίων, κ.λπ.
Η ελαχιστοποίηση των δαπανών για το δημόσιο σχολείο έχει τραγικές συνέπειες. Τα περιστατικά είναι αναρίθμητα: ψευδοροφές και σοβάδες πέφτουν πάνω στα κεφάλια των μαθητών (π.χ. Δημοτικό Σχολείο Βαρνάβα, 149ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών), σχολεία στέκονται στον αέρα λόγω της κατάπτωσης και διάβρωσης του πρανούς, της πλαγιάς δηλαδή, που στηρίζεται μέρος των θεμελίων του σχολείου (περίπτωση 39ου Λυκείου και Γυμνασίου Αθηνών στην Κυψέλη), βαριά καγκελόπορτα της εισόδου στον αύλειο χώρο στο 2ο ΕΠΑΛ Βόλου πέφτει πάνω σε εκπαιδευτικό και τον τραυματίζει, δωδεκάχρονος μαθητής της Α΄ τάξης του 3ου Γυμνασίου Λαμίας τραυματίζεται σοβαρά από αποκόλληση περίφραξης και πτώση του από ύψος πέντε μέτρων στην τσιμεντένια αυλή, κ.λπ. και αποκορύφωμα όλων ο θάνατος μαθητή στο 9ο Δημοτικό Σχολείο Σερρών μετά από έκρηξη καυστήρα.
Ο Δήμος της Αθήνας, ο μεγαλύτερος της χώρας, είναι ο Δήμος όπου το 50% των σχολικών μονάδων έχει κατασκευαστεί πριν το 1960, ενώ σύμφωνα με στοιχεία που κατέθεσε στις 15/9/19 σε ημερίδα της Ανώτατης Συνομοσπονδίας Γονέων (ΑΣΓΜΕ) για τη σχολική στέγη, ο πρόεδρος του ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων στις Κτιριακές Υποδομές ΑΕ (ΚΤΥΠ- διάδοχος του ΟΣΚ), το 50% των σχολικών κτιρίων είναι ηλικίας 30-50 ετών και μόνο στο 5% από αυτά έχουν γίνει σημαντικές εργασίες συντήρησης, ενώ το 65% πάσχει από σοβαρότατες φθορές, αλλά και κακοτεχνίες.
Ανάμεσα σ’ αυτά υπάρχουν πολλά ιστορικά σχολεία, διάσπαρτα σε όλη τη χώρα, που μετρούν έναν αιώνα ζωής και τα οποία έχουν χαρακτηριστεί ως διατηρητέα. Τα σχολεία αυτά λειτουργούν ακόμα με μικροσυντηρήσεις, γιατί το κόστος είναι τεράστιο, απαιτεί εξειδικευμένο προσωπικό και ειδικές προδιαγραφές συντηρήσεων, μελέτες κλπ. Είναι, λοιπόν, υπαρκτός ο κίνδυνος στο τέλος από ιστορικά κτίρια να μετατραπούν σε ιστορικά… φέρετρα.
Για να μη μιλήσουμε για τα σχολεία σε κοντέινερ, την ανύπαρκτη πυροπροστασία, τον πολυδιαφημισμένο προσεισμικό έλεγχο που σέρνεται ακόμα (σύμφωνα με στοιχεία του ΟΑΣΠ το 43% των σχολικών μονάδων έχουν κτιστεί με τον ανεπαρκή και παλιό αντισεισμικό κανονισμό του 1959, το 19% με τις πρόσθετες διατάξεις του 1984 που άρχισε να εφαρμόζεται το 1985, το 9% με τον ΝΕΑΚ που τέθηκε σε εφαρμογή το 1995 και μόνο ένα 4% με τον ΕΑΚ 2000. Σε 2% παραμένει άγνωστη η περίοδος κατασκευής, ενώ το 23% χτίστηκε χωρίς Αντισεισμικό Κανονισμό), ενώ οι ξεδιάντροποι κρατικοί ανευθυνο-υπεύθυνοι έχουν αναθέσει στους μη έχοντες γνώσεις εκπαιδευτικούς … την «Επισήμανση και η άρση των επικινδυνοτήτων στους χώρους του σχολείου»!
Κοντολογίς, η κρατική εγκατάλειψη και ο νόμος του κέρδους δολοφονούν. Αυτή είναι η ουσία.
Η σχολική τάξη του μέλλοντος, η «χρονιά του σχολείου» κατά τον Πιερρακάκη, είναι αυτή η τραγική κατάσταση και όχι η δημαγωγική πομφόλυγα του «ψηφιακού σχολείου», και των διαδραστικών πινάκων.