Ο νέος τρόπος εισαγωγής στα ΑΕΙ-ΤΕΙ (καθιέρωση βαθμολογικής βάσης 10) έγινε αντικείμενο κοκορομαχίας ανάμεσα στην υπουργό Παιδείας και το προεδρείο της ΚΕΔΚΕ (Κεντρική Ενωση Δήμων και Κοινοτήτων) που την επισκέφθηκε.
Και λέμε κοκορομαχίας, γιατί και οι δυο πλευρές εστιάζουν τα επιχειρήματά τους σε τελείως αβάσιμους, ψευδείς και παραπλανητικούς ισχυρισμούς (η υπουργός Παιδείας) και στις παράπλευρες συνέπειες αυτής της ρύθμισης (η ΚΕΔΚΕ), που όμως δεν αποτελούν λόγο αντίκρουσής της και που, πολύ περισσότερο, δεν απαντούν -και οι δυο πλευρές- στον ουσιώδη λόγο επιβολής του βαθμολογικού πλαφόν και στην ουσία των εξετάσεων.
Η υπουργός Παιδείας ισχυρίζεται ότι η ρύθμιση αυτή θα ζορίσει τα παιδιά να προετοιμαστούν καλύτερα και θα τροφοδοτήσει τα ΑΕΙ-ΤΕΙ με ποιοτικότερους υποψήφιους. Η ΚΕΔΚΕ, αφουγκραζόμενη τις αγωνίες των μικροεπιχειρηματιών της περιφέρειας, ενίσταται για την αποψίλωση των περιφερειακών κυρίως ΤΕΙ από φοιτητές (που θα αποκλειστούν λόγω της βαθμολογικής βάσης) που θα έχει ως συνέπεια τη μείωση των κερδών τους και τον οικονομικό μαρασμό των επαρχιακών πόλεων.
Η αλήθεια, όμως, και η ουσία αυτής της υπόθεσης είναι μακριά απ’ όλους αυτούς τους ισχυρισμούς.
Οι εξετάσεις είναι μια ψυχοφθόρα διαδικασία και η απόδοση σ’ αυτές επηρεάζεται από πολλούς τυχαίους παράγοντες και από παράγοντες που ορίζονται επί τούτου από την Κεντρική Επιτροπή Εξετάσεων του υπουργείου Παιδείας και τις εκάστοτε πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης για να προσαρμόσουν σ’ αυτές τον αριθμό των εισακτέων και το ύψος της διαθέσιμης χρηματοδότησης για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ (π.χ. βαθμός δυσκολίας/ευκολίας των θεμάτων, παγίδες των διαβαθμισμένων θεμάτων).
Οι εξετάσεις είναι κορύφωση μιας σάπιας εκπαιδευτικής διαδικασίας, που βασίζεται στην αποστήθιση πληροφοριών, πολλές φορές αναχρονιστικών, ασύνδετων, κατακερματισμένων και επαναλαμβανόμενων, στην οποία στόχος δεν είναι να καλλιεργηθεί η κριτική σκέψη και το ομαδικό πνεύμα, αλλά να διαχωριστούν οι μαθητές σε αμνούς και ερίφια και στην οποία παρεμβαίνει δυναμικά η οικονομική δυνατότητα των οικογενειών να προσφέρουν φροντιστηριακές συνταγές υποστήριξης των παιδιών τους.
Η επιβολή της ανωτέρω ρύθμισης δεν θα ζορίσει τα παιδιά να κάνουν το διάβασμά τους ποιοτικότερο. Απλώς θα ευνοήσει εκείνους που έχουν τα λεφτά να πληρώσουν περισσότερα φροντιστήρια, θα εκτινάξει στα ύψη το άγχος και την αγωνία των παιδιών και θα κλείσει ακόμη περισσότερο τη στρόφιγγα της ροής προς την τριτοβάθμια εκπαίδευση, κουρελιάζοντας τα όνειρα δεκάδων χιλιάδων παιδιών.
Και βεβαίως ο σχεδιασμός της ίδρυσης, λειτουργίας και χωροθέτησης ενός πανεπιστημιακού ιδρύματος απαιτεί μεγάλη σοβαρότητα και υψηλή χρηματοδότηση ώστε να εξασφαλίζεται (οι έννοιες αυτές είναι προφανώς σχετικές στον καπιταλισμό) η ποιότητα στο χαρακτήρα ενός δημόσιου ανώτατου ιδρύματος και δεν πρέπει να γίνεται με κριτήριο να εξυπηρετούνται οι σκοποί μιας στρεβλής στο κάτω-κάτω της γραφής οικονομικής ανάπτυξης κάποιων μεσοαστικών στρωμάτων της ξεχασμένης, είναι αλήθεια, επαρχίας.
