Η φέρουσα βαρύγδουπους πανεπιστημιακούς τίτλους και παθιασμένη με την «αριστεία» υπουργός Παιδείας έγινε καταγέλαστη με το μήνυμα που απέστειλε στα σχολεία για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Δείγματα μας είχε δώσει προηγουμένως με το κάλεσμα προς τους ιεροδιδασκάλους να παρέμβουν δραστήρια στα της Παιδείας και με τη δήλωση ότι το μάθημα της ιστορίας δεν πρέπει να έχει κοινωνιολογικό χαρακτήρα αλλά οφείλει να ενισχύει την εθνική συνείδηση!
Αναφέρει στο μήνυμά της η Ν. Κεραμέως: «Στις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, της πιο μελανής ίσως σελίδας της παγκόσμιας ιστορίας, οι αντίξοες συνθήκες και η δυσανάλογη ισχύς προς τον κατακτητή δεν πτόησαν τον ελληνικό λαό. Αψηφώντας κάθε δυσκολία, οι Ελληνες αποφάσισαν να υψώσουν το ανάστημά τους και να αντιταχθούν στις δυνάμεις του μίσους και της βίας, υπερασπιζόμενοι την ελευθερία μας».
Aπό πού ν' αρχίσει και πού να τελειώσει κανένας; Από το γεγονός ότι ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος είχε αρχίσει δύο χρόνια πριν από την επίθεση της φασιστικής Ιταλίας στην Ελλάδα, αλλά η Κεραμέως έχει μείνει στις… παραμονές του; Από την αγραμματοσύνη που αποκαλύπτει το βάφτισμα του επιτιθέμενου σε κατακτητή; 'Η από το ότι ο φασισμός βαφτίζεται «δυνάμεις του μίσους και της βίας»;
Η «άγνοια» (;) σημαντικών γεγονότων που σφράγισαν την ιστορία του 20ού αιώνα, ασφαλώς δεν περιποιεί τιμή για μια υπουργό της Παιδείας. Αν και η διευρυμένη μόρφωση, η προσέγγιση με κοινωνικά-πολιτικά χαρακτηριστικά της ιστορίας δεν αποτελεί προνόμιο της γε-νιάς των νέων γιάπηδων.
Στο μήνυμα δεν υπάρχει καμιά ευθεία αναφορά στο φασισμό και το ναζισμό. Και αυτό δεν είναι ιστορική άγνοια. Είναι εσκεμμένη πολιτική προσέγγιση για να κουκουλωθούν τα γεγονότα, που ελλοχεύουν κινδύνους να αναπηδήσουν ερωτήματα για το ποιος βοήθησε τα φίδια αυτά να σηκώσουν κεφάλι και να αιματοκυλήσουν τους λαούς, για συγκρίσεις και παραβολές με το σήμερα, με ναζιστικά και εθνικιστικά μορφώματα, που ξεπηδούν στην Ευρώπη και στη χώρα μας, με τις ευλογίες των καπιταλιστών, ώστε να τα χρησιμοποιήσουν σα μακρύ χέρι και δύναμη κρούσης σε περίπτωση που ανδρωθεί το εργατικό κίνημα και αποκτήσει ταξικό προσανατολισμό.
Αντίθετα, επιστρατεύονται γενικές και αόριστες λέξεις και φράσεις («κατακτητής», «δυνάμεις του μίσους και της βίας») για να προσδιορίσουν με τρόπο ανώδυνο τις στρατιές των ιταλών και γερμανών φασιστών του Μουσολίνι και του Χίτλερ.
Η εισβολή των ιταλών φασιστών στην Ελλάδα και κατόπιν των ορδών του Χίτλερ δεν έγινε τις παραμονές του Β΄παγκοσμίου πολέμου. Η προσάρτηση της Αυστρίας στη χιτλερική Γερμανία το 1938, ο διαμελισμός και προσάρτηση της Τσεχοσλοβακίας το αμέσως επόμενο διάστημα, η εισβολή στην Πολωνία το Σεπτέμβρη του 1939 προετοιμάστηκαν μια δεκαετία σχεδόν νωρίτερα από τη ναζιστική Γερμανία με τις ευλογίες Αγγλίας-Γαλλίας, που ακολουθούσαν τη λεγόμενη πολιτική «του κατευνασμού» και ήλπιζαν στο σάρωμα της σοσιαλιστικής ΕΣΣΔ από τις γερμανικές φασιστικές στρατιές. Για να μην αναφέρουμε την επιβολή με τη φωτιά και το σίδερο του φασιστικού καθεστώτος του Φράνκο στην Ισπανία, με τις ευλογίες των γερμανών και ιταλών ναζιφασιστών (ισπανικός εφύλιος 1936-1939).
«Η έμφυτη τάση του λαού μας να αντιμετωπίζει θαρραλέα τις δυνάμεις που τον απειλούν» είναι το επιχείρημα που επιστρατεύει η Κεραμέως για να εξηγήσει την αντίσταση του ελληνικού λαού στους «κατακτητές». Πρόκειται για σαθρό επιχείρημα κατευθείαν βγαλμένο από τα εθνικιστικά-φασιστικά κιτάπια, που με τόση πρεμούρα χρησιμοποιούν όλοι οι ένθερμοι υποστηρικτές της «τρισχιλιετούς ιστορίας του ελληνικού έθνους», θέλοντας να ποτίσουν το μυαλό μας με το εθνικιστικό αφιόνι, με τη φασιστική-ρατσιστική θεωρία του μεγαλείου του αίματος και της αρίας φυλής.
Ο ελληνικός λαός μάτωσε και έγραψε λαμπρές σελίδες ηρωισμού στους αγώνες για τη λευτεριά κάτω από συγκεκριμένες πολιτικοκοινωνικές συνθήκες, και στην περίπτωση του μεγάλου αντιφασιστικού αγώνα γιατί προηγήθηκε ένα ισχυρό εργατικό κίνημα που στη συνέχεια καθοδηγήθηκε από το επαναστατικό ΚΚΕ, που ήταν και η ψυχή των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, που συσπείρωσαν τη συντριπτική του πλειοψηφία. Στη χώρα μας, το -συνεχώς υπό διωγμό- ΚΚΕ έθεσε από το 1934 ως βασικό του καθήκον την «κεραυνοβόλα αντιφασιστική κινητοποίηση», καλούσε τα συνδικάτα να μετατραπούν σε «αντιφασιστικά φρούρια» και το λαό να χτίσει επιτροπές αντιφασιστικού αγώνα παντού, σε πόλεις και χωριά, σε γειτονιές και χώρους δουλειάς, ενώ πήρε και συγκεκριμένες πολιτικές πρωτοβουλίες, ακόμα και στην κατεύθυνση των αστών πολιτικών του Κέντρου.
Ετσι εξηγείται το ομόθυμο «ΟΧΙ» που βροντοφωνάχτηκε σε πόλεις και χωριά.
Η υπουργός Παιδείας, άξιος πρεσβευτής των αντιλήψεων της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης, των απανταχού σημαιοφόρων της σκόπιμης ταύτισης του κομμουνισμού και του φασισμού (τελευταίο παράδειγμα το πρόσφατο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που με γκεμπελίστικο τρόπο προσπαθεί να παραχαράξει την ιστορία, αναμασά τα μυθεύματα των αναθεωρητών ιστορικών των τελευταίων δεκαετιών και εκφράζει το λυσσασμένο αντικομμουνισμό των ηγετικών πολιτικών φατριών, κυρίως στην Ανατολική αλλά και στη Δυτική Ευρώπη) κάνει λόγο για τις «ακραίες φωνές του λαϊκισμού» που στις μέρες μας «επιδιώκουν να δυναμώσουν».
Με τον τρόπο αυτό προσπαθεί -μάταια- να κρύψει τις πραγματικές της πεποιθήσεις, ίδιες και απαράλλαχτες με όλους αυτούς που μάχονται το φάντασμα του κομμουνισμού και προσπαθούν να κρύψουν το γεγονός ότι εκείνοι που πολέμησαν στην πρώτη γραμμή, χύνοντας το αίμα τους για να συντριβεί το ναζιφασιστικό τέρας, ήταν οι κομμουνιστές, με μπροστάρη την Ενωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών των Λένιν-Στάλιν.
Γιούλα Γκεσούλη
Σχετικά Αρθρα
