«Ο Υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Κωστής Χατζηδάκης δήλωσε: “Σε κάθε περίπτωση, απόφασή μας είναι να τηρηθεί η νομιμότητα στις παραχωρημένες από το Δημόσιο παραλίες και να τηρηθούν στο ακέραιο οι συμβάσεις που έχουν υπογραφεί. Κάθε παραβίαση της νομιμότητας θα μας βρει απέναντι. Έδωσα εντολή στη νέα στην Γενική Γραμματέα Δημόσιας Περιουσίας κ. Ν. Κόλλια έτσι ώστε, σε συνεργασία με τις αρμόδιες κτηματικές υπηρεσίες, οι σχετικοί έλεγχοι να ενταθούν με όλες τις προβλεπόμενες συνέπειες για τους παραβάτες. Ας γνωρίζουν όσοι δεν σέβονται το περιεχόμενο των σχετικών συμβάσεων, ότι δεν πρόκειται να χαριστούμε σε κανέναν“». Απόσπασμα από Δελτίο Τύπου του υπουργείου Οικονομικών.
Τι γίνεται στις παραλίες, χρόνια τώρα, το ξέρουμε. Κάποιοι (η μειοψηφία) ξεσηκώθηκαν στην Πάρο (μετά και σε άλλα τουριστικά μέρη). Η πλειοψηφία παρέμεινε από απαθής έως εχθρική, γιατί στα τουριστικά μέρη ο πολύχρονος μιθριδατισμός έχει επιφέρει και τα ανάλογα αποτελέσματα. Οι τοπικές δημοτικές αρχές δεν κάνουν απλά τα στραβά μάτια, αλλά είναι υποχείρια (και) των εμπόρων της παραλίας (ξαπλώστρες, μπιτσόμπαρα και τα συναφή). Κι όποιος φωνάζει «αμάν, λίγο χώρο, ρε παιδιά», χαρακτηρίζεται στην καλύτερη περίπτωση «γραφικός» και στη χειρότερη «εχθρός της ανάπτυξης», «βολεμένος», «μίζερος» και τα παρόμοια.
Κάποιοι, με τη συνήθη αμετροέπεια που τους χαρακτηρίζει, έσπευσαν να μιλήσουν για «κίνημα της πετσέτας». Η αλήθεια είναι πως κάποιοι άνθρωποι, που δεν κάνουν μπίζνες με τον τουρισμό, μπούχτισαν, οργίστηκαν και αποφάσισαν να διεκδικήσουν λίγα μέτρα άμμου στον τόπο τους ή στον τόπο που κάνουν τις διακοπές τους.
[Πριν από πολλά χρόνια, ο ΕΛΑ, έβαζε εμπρηστικούς μηχανισμούς στις κλειστές πλαζ της Αττικής, προπαγανδίζοντας την ανάγκη να εκλείψει αυτό το αίσχος και όλοι οι άνθρωποι να έχουν ισότιμη πρόσβαση στις πλαζ, χωρίς να πληρώνουν εισιτήριο. Οι ενέργειές του αντιμετωπίστηκαν σαν… «τρομοκρατικές». Σήμερα, κάποιοι άνθρωποι διεκδικούν απλά να τους αφήσουν λίγο χώρο, χωρίς να καταργηθούν οι επιχειρήσεις της παραλίας. Σπεύδουν να βαφτίσουν τη δίκαιη -πλην συμβιβαστική- αντίδρασή τους «κίνημα».]
Ο Χατζηδάκης άρπαξε στον αέρα την ευκαιρία, για να πουλήσει τζάμπα μαγκιά και ν’ αλλάξει -όσο μπορεί- την πολιτικοκοινωνική ατζέντα που με τις καταστροφικές δασικές πυρκαγιές δεν είναι υπέρ της κυβέρνησης Κούλη 2. Φυσικά, τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Θα γίνουν κάποιοι έλεγχοι για το θεαθήναι, θα τραβήξουν οι επιχειρηματίες για κάποιες μέρες τις ξαπλώστρες στην άκρη, εκεί που υπάρχουν άνθρωποι που διαμαρτύρονται θα τους αφήσουν λίγο χώρο για ν’ απλώνουν τις πετσέτες και τις ψάθες τους και… η ζωή θα συνεχιστεί όπως και πρώτα.
Θα πειράξει κανείς τα μεγάλα ξενοδοχεία που έχουν κλείσει τις παραλίες για να τις χρησιμοποιούν αποκλειστικά οι πελάτες τους; Θα υποχρεώσει τους ιδιοκτήτες πολυτελών βιλών (για νοίκιασμα ή για πώληση) να γκρεμίσουν τους φράχτες που εμποδίζουν την πρόσβαση της «πλέμπας» στις παραλίες «τους»; Θα γκρεμίσει κανείς τις κατασκευές στην παραλία και μέσα στη θάλασσα, πάνω στις οποίες λειτουργούν μπιτσόμπαρα πολυτελείας, που κάνουν αβίωτο το βίο των ανθρώπων που κατοικούν γύρω, καθώς βαράνε τα μπλιμπλίκια στη διαπασών μέχρι τις 3 και τις 4 τη νύχτα; Θα σταματήσουν να δίνουν στα πολυτελή ξενοδοχεία άδειες για να κατασκευάζουν ιδιωτικές μαρίνες για τους σκαφάτους πελάτες τους, προκαλώντας πλήρη αλλοίωση του φυσικού τοπίου;
Οχι βέβαια. Στη χώρα που ο τουρισμός έχει χαρακτηριστεί… βαριά βιομηχανία, μην περιμένετε αυστηρούς κανόνες που να σέβονται το φυσικό περιβάλλον και τη ζωή των κατοίκων (μόνιμων και περιστασιακών). Ολα χαρακτηρίζονται από τη λογική του πλιάτσικου. Ολα χαρακτηρίζονται από ξενοδουλεία και λακεδίστικες συμπεριφορές. Ο σερβιτόρος που βυθιζόταν στο νερό κουβαλώντας το δίσκο με τα κοκτέιλ, υπό τα χάχανα της υψηλής πελατείας, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. «Παίρνουν καλά πουρμπουάρ» είπαν τα αφεντικά. Και οι «τοπικές κοινωνίες» συμφώνησαν.
ΥΓ1. Συντρόφισσα χρειάστηκε τις υπηρεσίες ΩΡΛ, σε πόλη υψηλού τουρισμού, που τυχαίνει να είναι η γενέτειρά της. Αφού περίμενε υπομονετικά να τελειώσουν τα προγραμματισμένα ραντεβού, είδε τον ΩΡΛ να βάζει στο ιατρείο ζευγάρι τουριστών, που δεν είχε ραντεβού και έφτασε στο χώρο μετά απ’ αυτήν! Οι τουρίστες προηγούνται! Φυσικά, τον πλάκωσε στα «κοσμητικά» και έφυγε. Τόση αναξιοπρέπεια δεν αντέχεται, ακόμα κι αν το αυτί σου έχει βουλώσει…
ΥΓ2. Στην ίδια πόλη, παρακολουθούσαμε από την παραλία την κίνηση σε ψευτογκουρμέ εστιατόριο. Από την οσφυοκαμψία και τα δουλικά χαμόγελα του επικεφαλής στο σέρβις (δεν ξέρουμε αν ήταν ο μαγαζάτορας, σίγουρα ήταν «ο άνθρωπός του» στο μαγαζί) κοντέψαμε να κάνουμε εμετό.
ΥΓ3. Τη δεκαετία του ’80 γινόταν μια συζήτηση για τις αναπτυξιακές δυνατότητες της καπιταλιστικής Ελλάδας. «Δε θα γίνουμε χώρα σερβιτόρων και καμαριέρων», φώναζαν πολλοί, μεταξύ των οποίων και οι πασόκοι. Οπως αντιλαμβάνεστε, η συζήτηση έχει ολοκληρωθεί… στην πράξη. Και ναι, μόνο μια εργατική επανάσταση που θ’ ανοίξει το δρόμο για την οικοδόμηση του κομμουνισμού μπορεί ν’ αλλάξει τη φορά των πραγμάτων (μια καλή πρόταση για καλοκαιρινό διάβασμα: «Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα» του Δημήτρη Μπάτση, πρώτη έκδοση 1947, επανέκδοση Κέδρος).