Eίναι ο μοναδικός (επαναλαμβάνουμε: ο μοναδικός) που ζητάει δημόσια να πεθάνει ο Κουφοντίνας. Πάντα θρασύδειλος, βέβαια, δεν το γράφει ως δική του άποψη, αλλά ως άποψη «όσων έχει μιλήσει και είναι κάμποσοι». Αυτοί οι «κάμποσοι», λοιπόν, του λένε με μια φωνή: «Σιγά που θα λυπηθώ αν κάτι πάθει ο Κουφοντίνας»!
Ως γνήσιος εκφραστής της «κοινής γνώμης», περνά από τους «κάμποσους» στη «συντριπτική πλειοψηφία» και διαβεβαιώνει: «Η συντριπτική πλειοψηφία είναι εναντίον του. Ουδείς ενδιαφέρεται για τους νόμους. Ουδείς, εξ αυτών δίνει δεκάρα τσακιστή για την απεργία πείνας του Κουφοντίνα. (…) Ο κόσμος είτε αδιαφορεί, είτε χασκογελάει, είτε σχολιάζει, είτε χλευάζει. Και η Αριστερά όλο και πόντους χάνει. Ολο και ταυτίζεται με την τρομοκρατία»! Προσέξτε το «ουδείς ενδιαφέρεται για τους νόμους». Το νόημα είναι σαφές: «Δεν με νοιάζει τι λέει ο νόμος. Ο Κουφοντίνας είναι, δικαιούμαστε να του κάνουμε ό,τι γουστάρουμε».
Κι επειδή ρυπαρογράφημα χωρίς ψέματα δε γίνεται, αποδίδεται στον Κουφοντίνα η άποψη ότι ο θάνατος του Αξαρλιάν ήταν «παράπλευρη απώλεια». Ποιος να θυμάται τώρα τι έγινε το μακρινό 2003 στην πολύκροτη δίκη; Οταν ο Κουφοντίνας στάθηκε μπροστά στη μητέρα του Αξαρλιάν και της ζήτησε συγγνώμη. Μόνο σ’ αυτήν! Οχι γιατί ήθελε να βελτιώσει την ποινική του θέση (την είχε «χεσμένη», το είπε όταν παρουσιάστηκε στις αρχές, το τήρησε με συνέπεια), αλλά γιατί το θεώρησε πολιτική και ηθική του υποχρέωση. Και κάποια στιγμή στράφηκε στο δικηγόρο της αμερικάνικης πρεσβείας και του είπε ότι εμείς (η 17Ν) δεν είμαστε σαν τους πελάτες σου, να χαρακτηρίζουμε τους αμάχους «παράπλευρες απώλειες». Αυτή είναι η αλήθεια, αποτυπωμένη στα πρακτικά της δίκης, αλλά σε τέτοιου τύπου εμέσματα δε χωρά η αλήθεια, μόνο το ψέμα.
Το όνομά του είναι Δημήτρης Δανίκας και ο χώρος όπου δημοσιεύτηκε σήμερα το έμεσμά του είναι το protothema.gr.
Εμφανίζεται ως συμβουλάτορας της κοινοβουλευτικής Αριστεράς –έχει ένσημα, παλιά, στο χώρο- και συμβουλεύει τον Τσίπρα ότι «αυτός ο θόρυβος υπέρ Κουφοντίνα του χαλάει το συστημικό του προφίλ και τον ταυτίζει με 17 Νοέμβρη και τρομοκρατία». Ενώ αν ο Τσίπρας έλεγε «ας πεθάνει ο Κουφοντίνας, δε δίνω δεκάρα», θα κέρδιζε ψήφους!
Αν τα έλεγε αυτά πριν κάνα μήνα, ίσως να εύρισκε ευήκοα ώτα στον ΣΥΡΙΖΑ και στον Τσίπρα προσωπικά. Ηταν τότε που η συντριπτική πλειοψηφία των συριζαίων σιωπούσε μπροστά στο ωμό «καθεστώς εξαίρεσης» που επιβλήθηκε στον (πολιτικό) κρατούμενο Δημήτρη Κουφοντίνα και μόνο ελάχιστοι είχαν το θάρρος να ζητήσουν ικανοποίηση του αιτήματός του, το οποίο –σημειωτέον- ήταν απόλυτα εντός του ισχύοντος νομικού πλαισίου. Οι δε βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που υπερασπίζονταν το δίκαιο και νόμιμο αίτημα Κουφοντίνα δεν έφταναν σε μέτρημα ούτε τον αριθμό των δαχτύλων του ενός χεριού.
Σήμερα, όμως, 50 μέρες μετά την έναρξη της απεργίας πείνας και 5 μέρες μετά την έναρξη και απεργίας δίψας, με τον Κουφοντίνα να ψυχορραγεί (αλύγιστος όμως) στη ΜΕΘ του νοσοκομείου Λαμίας, είναι πλέον τεράστιος ο αριθμός εκείνων που επιλέγουν να επικεντρωθούν στο ανθρωπιστικό ζήτημα, παραβλέποντας το νομικό-δικαιωματικό (είναι μια βολική στάση γι’ αυτούς). Απαιτούν από την κυβέρνηση να ικανοποιήσει το αίτημα του Δημήτρη Κουφοντίνα, για να μη χρεωθεί η χώρα τον πρώτο στην Ιστορία της νεκρό κρατούμενο από απεργία πείνας και τον πρώτο στην Ευρώπη τον 21ο αιώνα. Ανάμεσά τους και καραμπινάτοι συντηρητικοί. Και θεσμικά όργανα της αστικής δημοκρατίας, όπως η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, η Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων, Δικηγορικοί Σύλλογοι κ.ά.
Κανένα στέλεχος της κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν τόλμησε να υποστηρίξει αυτά που υποστηρίζει ο Δανίκας. Αντίθετα, διαβεβαιώνουν υποκριτικά ότι φροντίζουν ιατρικά τον Κουφοντίνα και βγάζουν εισαγγελικές διαταγές για υποχρεωτική σίτιση για να μην πεθάνει (υποτίθεται). Γι’ αυτό λέμε ότι ο Δανίκας είναι ο μοναδικός που ζητάει δημόσια να πεθάνει ο Κουφοντίνας. Ανέλαβε να στηρίξει τη δολοφονική μανία της κυβέρνησης Μητσοτάκη, με τρόπο που οι άλλοι δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν.
Αμα πηδήσεις το χαντάκι δεν υπάρχει τέλος στον κατήφορο, έλεγαν οι παλιοί αριστεροί. Είχαν δει πολλά τα μάτια τους τα μαύρα χρόνια του μοναρχοφασισμού. Οι περισσότεροι από εκείνους που πηδούσαν το χαντάκι εκείνα τα χρόνια είχαν τουλάχιστον τη δικαιολογία του φόβου. Οι Δανίκες δεν έχουν ούτε αυτή τη δικαιολογία. Πήδησαν το χαντάκι για καθαρά ιδιοτελείς λόγους και στο νέο τους μετερίζι λειτουργούν ως βασιλικότεροι του βασιλέως. Χαμερπείς, εμετικοί, αποκρουστικοί, προσπαθούν να ικανοποιήσουν τα μεγάλα αφεντικά μπας και τους αναθέσουν κάποιο καλύτερο ρόλο. Δεν αξίζουν ούτε το φτύσιμό μας…
ΥΓ. Στο koutipandoras.gr διαβάσαμε σήμερα μια δήλωση του ράπερ Βέβηλου, που μας φαίνεται ταιριαστή για την περίσταση:
«Ο Δημήτρης Κουφοντίνας δεν είναι πια κρατούμενος. Δεν έχουν καμία εξουσία πάνω του και αυτό είναι που τους φοβίζει περισσότερο και από το θάνατό του. Γι’ αυτό άλλωστε τον οδηγούν εκεί. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας παρά τις πιέσεις που του έχει ασκήσει το σύστημα, αρνείται να υποκύψει και στέκεται ακόμα στα πόδια του και όχι στα γόνατα του».