Συνεχίζοντας το σχολιασμό του αντεργατικού εκτρώματος του υπουργού του κεφαλαίου (και όχι της εργασίας) Χατζηδάκη, θυμίζουμε ότι έχουμε ήδη αναφερθεί στη βεντάλια των αντεργατικών ρυθμίσεων για την εκ περιτροπής εργασία και τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Σημειώνουμε ότι για τη λεγόμενη εκ περιτροπής εργασία ο λαλίστατος Χατζηδάκης έχει μουγκαθεί.
Για να υπάρχει πλήρης εικόνα ως προς την έκταση που καλύπτει η βεντάλια των αντεργατικών ρυθμίσεων, θα αναφερθούμε σε ακόμη μια ρύθμιση του εκτρώματος Χατζηδάκη, για τη μερική απασχόληση, και σε μία ρύθμιση του αντεργατικού μνημονιακού νόμου 4093/2012, που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων και αφορούσε τον ημερήσιο χρόνο ανάπαυσης των εργατών και όλων των εργαζόμενων.
Με την υποπαράγραφο IA.14 του πρώτου άρθρου του νόμου 4093 η ημερήσια ανάπαυση του εργαζόμενου ορίστηκε στις 11 ώρες. Ετσι, δινόταν η δυνατότητα στους καπιταλιστές εργοδότες να υποχρεώνουν τους εργάτες να δουλεύουν μέχρι και 13 ώρες την ημέρα! Την παραθέτουμε (η έμφαση δική μας):
ΥΠΟΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ ΙΑ.14. ΧΡΟΝΙΚΑ ΟΡΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΕΙΣΦΟΡΑΣ ΥΠΕΡ ΤΕΑΠΥΚ
- Από την ισχύ του παρόντος, η παράγραφος 4 του άρθρου 42 του ν. 1892/1990 (Α΄ 101) αντικαθίσταται ως εξής:
«4. Με Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας μπορούν να καθορίζονται ζητήματα που αφορούν τις ημέρες εβδομαδιαίας απασχόλησης εργαζομένων στα καταστήματα για συνολικό εβδομαδιαίο συμβατικό ωράριο 40 ωρών.»
- Το άρθρο 3 του π.δ. 88/1999 (Α΄ 94) «Ελάχιστες προδιαγραφές για την οργάνωση του χρόνου εργασίας σε συμμόρφωση με την Οδηγία 93/104/ΕΚ» αντικαθίσταται ως εξής:
«Αρθρο 3
(Αρθρο 3 Οδηγίας)
Ημερήσια ανάπαυση
Για κάθε περίοδο είκοσι τεσσάρων (24) ωρών, η ελάχιστη ανάπαυση δεν μπορεί να είναι κατώτερη από έντεκα (11) συνεχείς ώρες.
Η περίοδος των είκοσι τεσσάρων (24) ωρών αρχίζει την 00:01 και λήγει την 24:00 ώρα».
Ο Χατζηδάκης στο αντεργατικό έκτρωμα εισάγει διάταξη με την οποία δε θα είναι συνεχής η εργασία στη μερική απασχόληση. Την παραθέτουμε (η έμφαση δική μας):
Αρθρο 57
Παροχή πρόσθετης εργασίας από εργαζόμενους μερικής απασχόλησης-Τροποποίηση της παρ. 11 του άρθρου38 ν.1892/1990
Η πρόσθετη εργασία μπορεί να παρασχεθεί, εφόσον συμφωνεί ο εργαζόμενος και κατά ωράριο που δεν είναι συνεχόμενο σε σχέση με το συμφωνημένο ωράριο της ίδιας ημέρας υπό την επιφύλαξη των διατάξεων περί ημερήσιας ανάπαυσης.
Ο Χατζηδάκης έβαλε ως προϋπόθεση, για το σπάσιμο της μερικής απασχόλησης μέσα στο ημερήσιο ωράριο, τη συμφωνία του εργαζόμενου, προφανώς για να ωραιοποιήσει αυτή την εξόφθαλμα αντεργατική διάταξη. Γνωρίζει πολύ καλά ότι οι καπιταλιστές εργοδότες θα επιβάλλουν το σπαστό ωράριο, γιατί έτσι θα δουλεύουν λιγότεροι εργαζόμενοι (π.χ στα σούπερ μάρκετ που εφαρμόζεται εδώ και πολλά χρόνια η μερική απασχόληση), είτε πραγματικά είτε εικονικά (αναφερόμαστε στους εργαζόμενους που δουλεύουν πλήρες ωράριο, αλλά τους ασφαλίζουν για τέσσερις ώρες).
Είδαμε ότι ο ελάχιστος χρόνος ανάπαυσης που δικαιούνται οι εργάτες και εργαζόμενοι, σύμφωνα με το μνημονιακό νόμο 4093/2012, είναι 11 ώρες συνεχόμενες. Αυτό σημαίνει ότι από τον Νοέμβρη του 2012 οι εργάτες και εργαζόμενοι είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται έως και 13 ώρες την ημέρα. Αν οι κολαούζοι της κυβέρνησης Μητσοτάκη ισχυριστούν ότι λέμε παραμύθια, θα τους παραπέμψουμε στη διάταξη του Χατζηδάκη για το σπαστό ωράριο στη μερική απασχόληση. Η αναφορά «υπό την επιφύλαξη των διατάξεων περί ημερήσιας ανάπαυσης» παραπέμπει στο μνημονιακό νόμο 4093/2012, που καθιερώνει την 11ωρη ημερήσια ανάπαυση.
Η παράγραφος 11 του άρθρου 38 του νόμου 1892/1990 δεν τροποποιείται για πρώτη φορά τώρα. Είχε τροποποιηθεί και με το άρθρο 2 του νόμου 3846/2010 (δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ στις 11 Μάη του 2010 από την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και ήταν ο πρώτος νόμος που ψηφίστηκε μετά το μνημονιακό νόμο 3845/2010). Στο νόμο 3846/2010 η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου δεν είχε τολμήσει να γενικεύσει το σπαστό ωράριο στη μερική απασχόληση. Παραθέτουμε την παράγραφο 7 του 2ου άρθρου (η έμφαση δική μας):
«7. Αν η μερική απασχόληση έχει καθοριστεί με ημερήσιο ωράριο μικρότερης διάρκειας από το κανονικό, η παροχή της συμφωνημένης εργασίας των μερικώς απασχολούμενων πρέπει να είναι συνεχόμενη και να παρέχεται μία φορά την ημέρα. Η διάταξη του προηγούμενου εδαφίου δεν εφαρμόζεται στους οδηγούς αυτοκινήτων μεταφοράς μαθητών, νηπίων και βρεφών και στους συνοδούς αυτών που εργάζονται στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, στους παιδικούς και βρεφονηπιακούς σταθμούς και στα νηπιαγωγεία, καθώς και στους καθηγητές που εργάζονται στα φροντιστήρια ξένων γλωσσών και μέσης εκπαίδευσης».
Για τις απολύσεις (άρθρο 66 του εκτρώματος Χατζηδάκη)
Με τις παραγράφους 4 και 6 του άρθρου 66, που αναφέρεται στις απολύσεις, ο Χατζηδάκης κλείνει οριστικά το ζήτημα της επαναπρόσληψης απολυμένου, ακόμη και αν δικαστικά αποδειχτεί ότι η απόλυση ήταν παράνομη. Σε περίπτωση δικαίωσης του απολυμένου εργαζόμενου, αυτός (σύμφωνα με το α’ εδάφιο της παραγράφου 3) μπορεί να εισπράξει -στην καλύτερη των περιπτώσεων- τις αποδοχές τριών μηνών μέχρι το διπλάσιο ποσό της δικαιούμενης αποζημίωσης.
Λέμε στην καλύτερη περίπτωση, γιατί με το γ’ εδάφιο της ίδιας παραγράφου, που είναι εξοργιστικά υπέρ του καπιταλιστή εργοδότη, η αύξηση της πρόσθετης αποζημίωσης μπορεί να είναι μικρότερη από το διπλάσιο της δικαιούμενης αποζημίωσης. Παραθέτουμε το εδάφιο (η έμφαση δική μας):
«Κατά τον καθορισμό του ποσού της πρόσθετης αποζημίωσης, το δικαστήριο λαμβάνει υπόψη του την ένταση του πταίσματος του εργοδότη και την περουσιακή κατάσταση του εργαζόμενου και του εργοδότη».
Προσέξτε πόσο προκλητικοί είναι οι συντάκτες αυτού του εδαφίου. Δεν τους αρκεί το γεγονός ότι μπαίνει ταφόπλακα στη διεκδίκηση των μισθών υπερημερίας (που είναι πάρα πολλοί, καθώς το χρονικό διάστημα από την απόλυση μέχρι να εκδοθεί αμετάκλητη δικαστική απόφαση είναι πολύ μεγάλο) και της επαναπρόσληψης των καταχρηστικώς και παρανόμως απολυμένων εργατών, αλλά φτάνουν στο σημείο να χαρακτηρίζουν πταίσμα τις παράνομες απολύσεις και να συναρτούν το ύψος της πρόσθετης αποζημίωσης από την οικονομική κατάσταση του καπιταλιστή εργοδότη!
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη βάζει την ταφόπλακα στη διεκδίκηση των μισθών υπερημερίας και της επαναπρόσληψης του απολυμένου εργαζόμενου, όχι φυσικά επειδή οι απολυμένοι εργάτες και εργαζόμενοι δικαιώνονταν μαζικά από τα δικαστήρια και πετύχαιναν την επαναπρόσληψή τους και την καταβολή των μισθών υπερημερίας, αλλά επειδή ως κυβέρνηση των κεφαλαιοκρατών θέλει να στείλει ένα τρομοκρατικό μήνυμα στην εργατική τάξη για να δέχεται αδιαμαρτύρητα τις αποφάσεις των εργοδοτών.
Οι μαζικές απολύσεις «πηγαίνουν σύννεφο», γιατί δεν υπάρχουν ταξικά συνδικάτα που θα έμπαιναν μπροστά και θα ανάγκαζαν τους εργοδότες να πάρουν πίσω τις απολύσεις. Τα αστικοποιημένα συνδικάτα συνιστούν στους εργαζόμενους να προσφεύγουν στα δικαστήρια, παρά το γεγονός ότι οι διαδικασίες για να εκδοθεί μια αμετάκλητη απόφαση είναι μακρόχρονες και η προσφυγή είναι πολυδάπανη. Εκτός αυτού, και αν ακόμη εκδοθεί μια τέτοια απόφαση, αυτή τελικά δεν εφαρμόζεται από τους καπιταλιστές, καθώς οι δικαστικοί μηχανισμοί και οι νόμοι τους δεν τους υποχρεώνουν να την εφαρμόσουν.
Οι εργάτες, εκτός από τα αστικοποιημένα συνδικάτα, έχουν να αντιμετωπίσουν και μια πλειάδα εργατολόγων που τους συνιστούν να προσφύγουν στα δικαστήρια για να πετύχουν την επαναπρόσληψή τους και την καταβολή των μισθών υπερημερίας, ενώ γνωρίζουν ότι ελάχιστοι απολυμένοι έχουν δικαιωθεί με αποφάσεις των δικαστηρίων, αλλά κι αυτοί δεν κατόρθωσαν να πετύχουν την επαναπρόσληψη και την καταβολή των μισθών υπερημερίας.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, για να εξιλεωθεί στους εργάτες μετά τη μεγάλη μνημονιακή κωλοτούμπα της (όχι μόνο δεν έκανε πράξη τον αντιπολιτευτικό βερμπαλισμό για κατάργηση των Μνημονίων με ένα νόμο σε ένα άρθρο, αλλά ψήφισε και καινούργιο μνημόνιο), με το νόμο 4359 (δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ στις 20 Γενάρη του 2016) κύρωσε τον λεγόμενο Αναθεωρημένο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη. Το πιο σημαντικό στο Χάρτη αυτό ήταν το άρθρο 24 για τις απολύσεις εργαζόμενων. Το παραθέτουμε γιατί υπήρξε άφθονη σπέκουλα από πολλούς εργατολόγους, που το παρουσίασαν σαν κάτι πολύ σημαντικό για το δικαστικό «αγώνα» των εργατών για επαναπρόσληψη (οι εμφάσεις δικές μας):
Αρθρο 24
Το δικαίωμα προστασίας σε περιπτώσεις λύσης της σχέσης εργασίας
Με σκοπό τη διασφάλιση της αποτελεσματικής άσκησης του δικαιώματος προστασίας των εργαζομένων σε περιπτώσεις λύσης της σχέσης εργασίας, τα Μέρη αναλαμβάνουν να αναγνωρίζουν:
α. το δικαίωμα όλων των εργαζομένων να μη λύεται η εργασιακή τους σχέση χωρίς βάσιμο λόγο που να συνδέεται με την ικανότητα ή τη συμπεριφορά τους ή να βασίζεται στις λειτουργικές απαιτήσεις της επιχείρησης, της εγκατάστασης ή της υπηρεσίας
β. το δικαίωμα των εργαζομένων, των οποίων η εργασιακή σχέση λύεται χωρίς βάσιμο λόγο, σε επαρκή αποζημίωση ή άλλη κατάλληλη επανόρθωση.
Για αυτόν το σκοπό τα Μέρη αναλαμβάνουν να διασφαλίζουν ότι ο εργαζόμενος, που θεωρεί ότι η σχέση εργασίας του έχει λυθεί χωρίς βάσιμο λόγο, έχει το δικαίωμα προσφυγής σε αμερόληπτο όργανο.
Ξεκινώντας από το εδάφιο α’ του άρθρου, διαπιστώνουμε ότι, σύμφωνα με τους συντάκτες του Αναθεωρημένου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη, ο καπιταλιστής εργοδότης είναι αυτός που κρίνει ότι η συμπεριφορά του εργάτη και η ικανότητά του είναι τέτοιες ώστε να θεωρούνται βάσιμοι λόγοι απόλυσης. Κρίνει ακόμη ο καπιταλιστής εργοδότης ότι πρέπει να προβεί σε απόλυση εργαζόμενου/ων γιατί θα μειώσει την παραγωγική δραστηριότητα της επιχείρησής του, θα συμπτύξει τμήματα κτλ. Κι αυτό, επίσης, αποτελεί βάσιμο λόγο απόλυσης. Μ’ αυτό το εδάφιο, λοιπόν, ενισχύεται το λεγόμενο διευθυντικό δικαίωμα του καπιταλιστή να χειρίζεται τους εργάτες κατά το δοκούν και να τους πετάει (απολύει) σαν στυμμένες λεμονόκουπες.
Με το εδάφιο β’, ισχυρίζονται ότι αναγνωρίζεται στον εργαζόμενο που απολύεται χωρίς βάσιμο λόγο το δικαίωμα να προσφύγει σε «αμερόληπτο όργανο» και να διεκδικήσει επαρκή αποζημίωση ή άλλη κατάλληλη επανόρθωση. Φαίνεται καθαρά, ότι την επαναπρόσληψη δεν την θεωρούν κατάλληλη επανόρθωση. Οσο για την αναγνώριση του δικαιώματος του εργαζόμενου να προσφύγει σε αμερόληπτο όργανο, είναι περιττή, γιατί έτσι και αλλιώς κανείς δεν μπορεί να στερήσει από τον εργαζόμενο το δικαίωμα να προσφύγει στα λεγόμενα πολιτικά δικαστήρια.
Αυτό λοιπόν το άρθρο, που δεν προσέφερε καμία βοήθεια στο δικαστικό «αγώνα» για επαναπρόσληψη του απολυμένου εργάτη, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και οι εργατολόγοι που βλογούν τα γένια τους με τους «πετυχημένους δικαστικούς αγώνες» (με το αζημίωτο φυσικά), το παρουσιάζουν σαν κάτι το σημαντικό.
Στις παραμονές των εκλογών του Ιούλη του 2019, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε το νόμο 4611 (δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ στις 17 Μάη του 2019). Με το άρθρο 48 θυμήθηκε να εισάγει μια τροποποίηση στο άρθρο 5 του νόμου 3198/1955, σύμφωνα με την οποία, σε περίπτωση που απολυμένος εργαζόμενος αμφισβητήσει ότι υπήρξε βάσιμος λόγος για την απόλυσή του, το βάρος της απόδειξης φέρει ο εργοδότης. Παραθέτουμε το τίτλο του νόμου και το άρθρο 48, προκειμένου να φανεί καθαρά ότι η ψήφισή του εξυπηρετούσε την προεκλογική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ (η έμφαση δική μας):
Νόμος 4611 «Δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 73 – 17.05.2019 στις 17.05.2019
ΡΥΘΜΙΣΗ ΟΦΕΙΛΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ, ΤΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ Ο.Τ.Α. Α’ ΒΑΘΜΟΥ, ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΙΚΕΣ ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΛΟΙΠΕΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ, ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ»
Αρθρο 48: Βάσιμος λόγος απόλυσης
Το πρώτο εδάφιο της παραγράφου 3 του άρθρου 5 του ν, 3198/1955 αντικαθίσταται ως εξής:
«Η καταγγελία της εργασιακής σχέσης θεωρείται έγκυρη, μόνο αν οφείλεται σε βάσιμο λόγο, κατά την έννοια του άρθρου 24 του Αναθεωρημένου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη, που κυρώθηκε με το άρθρο πρώτο του ν.4359/2016, έχει γίνει εγγράφως, έχει καταβληθεί η οφειλόμενη αποζημίωση και έχει καταχωρηθεί η απασχόληση του απολυόμενου στα τηρούμενα για τον ΕΦΚΑ (τ.ΙΚΑ) μισθολόγιο ή έχει ασφαλιστεί ο απολυόμενος. Σε περίπτωση αμφισβήτησης, το βάρος επίκλησης και απόδειξης της συνδρομής των προϋποθέσεων έγκυρης καταγγελίας φέρει ο εργοδότης».
Το άρθρο αυτό μικρή βοήθεια θα πρόσφερε στον δικαστικό «αγώνα» των απολυμένων εργατών, αλλά η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με το γνωστό αντεργατικό μένος της, έσπευσε να το καταργήσει με το άρθρο 117 του νόμου 4623 (δημοσιεύτηκε στις 9 Αυγούστου του 2019).
Οπως είδαμε, σύμφωνα με το εδάφιο α’ του άρθρου 24, ο καπιταλιστής εργοδότης έχει τον πρώτο λόγο και μπορεί εύκολα να αποδείξει ότι οι απολύσεις που κάνει στηρίζονται σε βάσιμους λόγους. Με αυτό το α’ εδάφιο του άρθρου 48 η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αναγόρευσε τον καπιταλιστή εργοδότη σε κύριο κριτή για το αν η απόλυση στηρίζεται σε (δήθεν) βάσιμο λόγο. Για στάχτη στα μάτια προστέθηκε το β’ εδάφιο, σύμφωνα με το οποίο αρκεί απλά η αμφισβήτηση (και όχι η απόδειξη) της νομιμότητας της απόλυσης από τον απολυμένο για να φέρει ο εργοδότης το βάρος της απόδειξης ότι η απόλυση είναι έγκυρη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε συμφέρον να «σηκώσει» πολύ το άρθρο 48 και να κατηγορήσει την κυβέρνηση Μητσοτάκη που το κατήργησε μέσα σε λιγότερο από τρεις μήνες μετά από τη δημοσίευσή του. Γιατί, όμως, εργατολόγοι και μάλιστα αριστεροί έσπευσαν να χαρακτηρίσουν ως πολύ σημαντικό αυτό το άρθρο, παρά την ασημαντότητά του και παρά το ότι, στον ελάχιστο χρόνο που ίσχυσε, δεν μπορούσε να αξιοποιηθεί σε υποθέσεις απόλυσης εργατών; Προφανώς, γιατί θέλουν να εμφανίσουν ως σημαντική την προσφορά τους στον περιβόητο δικαστικό «αγώνα» των απολυμένων εργατών και εργαζόμενων.
Επειδή κάποιοι ενδεχομένως να επιχειρήσουν να μας «στριμώξουν», ρωτώντας μας: «αν έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη έσπευσε και κατήργησε το άρθρο 48;», θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά για να μπορούν όλοι να μας παρακολουθήσουν και να κρίνουν.
Καταρχάς, παραθέτουμε το άρθρο 117 του νόμου 4623, με το οποίο καταργήθηκε το άρθρο 48, και την παράγραφο 2 του άρθρου 66 του αντεργατικού εκτρώματος Χατζηδάκη:
Αρθρο 117 του νόμου 4623/9-8-2019
Τροποποιήσεις διατάξεων εργατικής νομοθεσίας
- Το άρθρο 9 του ν. 4554/2018 καταργείται αφότου ίσχυσε.
- α) Τα άρθρα 48 και 58 του ν. 4611/2019 (Α’ 73) καταργούνται αφότου ίσχυσαν.
β) Δεν θίγονται οι διατάξεις του ν. 2112/1920 όπως ισχύει και του ν. 3198/1955 όπως ισχύει, σε συνδυασμό με το άρθρο 24 του Αναθεωρημένου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη, που κυρώθηκε με το άρθρο πρώτο του ν. 4359/2016 (A’ 5).
Παράγραφος 2 του άρθρου 66 του εκτρώματος Χατζηδάκη:
Αν ο εργαζόμενος αποδείξει ενώπιον δικαστηρίου πραγματικά περιστατικά ικανά να στηρίξουν την πεποίθηση ότι η απόλυση έγινε για τους λόγους της παραγράφου 1 (σ.σ. του άρθρου 66) εναπόκειται στον εργοδότη να αποδείξει ότι η απόλυση δεν έγινε για τον προβαλλόμενο λόγο.
Επισημαίνουμε ότι και η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν κατήργησε το άρθρο 24 του Αναθεωρημένου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη, γιατί –όπως επισημάναμε- με αυτό ισχυροποιείται το διευθυντικό δικαίωμα του καπιταλιστή εργοδότη, ο οποίος μπορεί εύκολα -με το εδάφιο α’- να στηρίξει ότι είναι βάσιμος ο λόγος της απόλυσης.
Στην παράγραφο 1 του άρθρου 66 του εκτρώματός του, ο Χατζηδάκης συγκέντρωσε όλες τις διατάξεις νόμων που ισχύουν και απαγορεύουν τις απολύσεις. Οπως αντιλαμβάνεστε, ο εργοδότης δε θα παραβιάσει καμία απ’ αυτές τις διατάξεις για να απολύσει εργάτες. Θα στηριχτεί στο εδάφιο α’ του άρθρου 24 του Αναθεωρημένου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη και θα ισχυρίζεται ότι όλες οι απολύσεις στηρίχτηκαν στο βάσιμο λόγο αυτού του εδαφίου.
Ο λαλίστατος Χατζηδάκης, που ανδρώθηκε και πλάστηκε ιδεολογικά στην αυλή του πατέρα Μητσοτάκη, δε γουστάρει να αμφισβητείται στο ελάχιστο το διευθυντικό δικαίωμα των καπιταλιστών εργοδοτών και να υποχρεώνονται αυτοί να φέρουν το βάρος της απόδειξης ότι η απόλυση ήταν έγκυρη, στις περιπτώσεις που αυτή απλά αμφισβητείται από τους εργάτες, που για τον Χατζηδάκη είναι πλέμπα!
Γι’ αυτό και μόνο το λόγο κατήργησε το άρθρο 48 του νόμου 4611 της κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και εισήγαγε την παράγραφο 2 στο άρθρο 66 του εκτρώματός του, με την οποία υποχρεώνονται οι απολυμένοι να αποδείξουν ότι παραβιάστηκαν οι διατάξεις της παραγράφου 1 του άρθρου 66. Κάτι που δε θα συμβαίνει στη ζωή, καθώς το εδάφιο α’ του άρθρου 24 είναι το βασικό εργαλείο για να «ξεπατώνονται» οι εργάτες με τις απολύσεις.
Είπαμε ότι ο Χατζηδάκης αισθάνεται αλλεργία για όσους αμφισβητούν έστω και στο ελάχιστο το διευθυντικό δικαίωμα των καπιταλιστών εργοδοτών. Αυτό το έδειξε και με τη διάταξη που έβαλε στο άρθρο 59 για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Ενώ στη συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων κυριαρχεί απόλυτα ο καπιταλιστής εργοδότης και με το διευθυντικό του δικαίωμα επιβάλλει την αντεργατική και αγριανθρωπική διευθέτηση του χρόνου εργασίας, ο Χατζηδάκης δεν ικανοποιείται και θέλει να το επιβάλει στο σύνολο των επιχειρήσεων που οι καπιταλιστές αντιμετώπιζαν κάποια προβλήματα ακόμη και με τα αστικοποιημένα συνδικάτα, δίνοντάς τους το δικαίωμα να αγνοούν τα συνδικάτα και να επιβάλλουν την διευθέτηση του χρόνου εργασίας με ατομικές συμφωνίες.
Ολοκληρώνοντας το σχολιασμό μας για το άρθρο 66, θυμίζουμε τη δυνατότητα επιβολής ετήσιων αδειών χωρίς αποδοχές και χωρίς ασφάλιση, που μπορούν μάλιστα να ανανεωθούν για δεύτερο χρόνο (πρόκειται για το άρθρο 60 του εκτρώματος Χατζηδάκη, που μετά την κατάθεσή του στη Βουλή έγινε άρθρο 61).
Ο Χατζηδάκης απροκάλυπτος απεργοκτόνος
Με τις απεργοκτόνες διατάξεις που εισήγαγε στο αντεργατικό του έκτρωμα, ο Χατζηδάκης δεν πρωτοτυπεί. Αντιγράφει τον Λάσκαρη που ως υπουργός του κεφαλαίου στην πρώτη μεταπολιτευτική κυβέρνηση Καραμανλή είχε βάλει ως στόχο να καταργήσει την ταξική πάλη στα μέσα της δεκαετίας του ’70!
Οταν ο Χατζηδάκης ανέβασε το έκτρωμά του στην περιβόητη Διαβούλευση, είχε εισαγάγει διατάξεις που απαγορεύουν τις απεργίες στο δημόσιο και στις λεγόμενες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, με το πρόσχημα ότι πριν κηρυχτεί απεργία πρέπει να προηγηθεί διάλογος και να καθοριστεί το λεγόμενο προσωπικό ασφαλείας και όπου απαιτείται και το λεγόμενο προσωπικό στοιχειώδους λειτουργίας. Ακόμη, οι απεργίες θα κηρύσσονται παράνομες αν εμποδίζονται οι απεργοσπάστες να εργαστούν, με πρόσχημα την υπεράσπιση του δικαιώματος στην εργασία. Επίσης, εισήγαγε διάταξη σύμφωνα με την οποία, για να κηρυχθεί απεργία πρέπει να ψηφίσει το 1/2 των ταμειακά εντάξει μελών, όχι μόνο με φυσική ψήφο, αλλά ακόμη και ηλεκτρονική.
Ο Χατζηδάκης δεν έκρινε αρκετές όλες αυτές τις απεργοκτόνες διατάξεις, για να πραγματοποιηθεί ο πόθος του να επιβάλει σιγή νεκροταφείου στο εργατικό κίνημα. Γι’ αυτό και έσπευσε, μετά τον υποτιθέμενο διάλογο της Διαβούλευσης, να εισαγάγει μία ακόμη απεργοκτόνα διάταξη, σύμφωνα με την οποία, όταν στάση εργασίας ή απεργία που έχει κηρυχθεί από πρωτοβάθμιο σωματείο κριθεί από δικαστήριο παράνομη, τότε μια δευτεροβάθμια οργάνωση (Ομοσπονδία ή Εργατικό Κέντρο) ή τριτοβάθμια οργάνωση (δηλαδή η ΓΣΕΕ ή η ΑΔΕΔΥ) δεν μπορούν να κηρύξουν απεργία την ίδια ημέρα εναντίον του ίδιου εργοδότη.
Με αυτή την πρόσθετη απεργοκτόνα διάταξη επιβεβαιώνεται –εκτός των άλλων- ότι οι προτάσεις που υποβάλλονται στο πλαίσιο της περιβόητης διαβούλευσης πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων.
Για την αναγόρευση του ΣΕΠΕ σε ανεξάρτητη αρχή
Το πρώτο που πρέπει να σημειώσουμε είναι ότι το ΣΕΠΕ υπολειτουργεί, λόγω του λειψού προσωπικού, και ότι ποτέ δε στάθηκε στο πλευρό της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων, μολονότι δεχόταν σοβαρές καταγγελίες σε βάρος της ασκούμενης από τους καπιταλιστές εργοδότες αντεργατικής πολιτικής. Αυτή η αντεργατική στάση του ΣΕΠΕ χρεωνόταν στα αρνητικά όλων των κυβερνήσεων διαχρονικά.
Με την αναγόρευση του ΣΕΠΕ σε ανεξάρτητη αρχή, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιδιώκει να μην χρεώνονται με ευθύνες οι αστικές κυβερνήσεις. Την ίδια στιγμή, όμως, ο έλεγχος σε όλα τα ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη συγκρότηση και λειτουργία αυτής της «ανεξάρτητης» Αρχής είναι ασφυκτικός από την κυβέρνηση και το υπουργείο Εργασίας.
Εμάς δεν μας κόφτει που με το αντεργατικό έκτρωμα το ΣΕΠΕ μετατρέπεται σε «ανεξάρτητη» Αρχή, γιατί και τώρα, όπως λειτουργεί, στην πραγματικότητα εξυπηρετεί τους καπιταλιστές εργοδότες. Ομως, με αυτή τη μετατροπή του ΣΕΠΕ από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, αναφύεται ένα σοβαρό και αξεπέραστο πρόβλημα.
Σύμφωνα με το άρθρο 4 της 81ης Διεθνούς Σύμβασης Εργασίας «Περί επιθεωρήσεως της εργασίας στη βιομηχανία και το εμπόριο», το ΣΕΠΕ «τίθεται υπό την εποπτείαν και τον έλεγχο μιας κεντρικής αρχής». Η σύμβαση αυτή έχει κυρωθεί και από την Ελλάδα με το νόμο 3249/1955. Πώς θα το ξεπεράσει αυτό ο μέγας Μητσοτάκης, που μαζί με τους επιτελείς του λειτουργούν σαν παιδική χαρά; Στο τέλος παραθέτουμε το νόμο 3249/1955, που περιλαμβάνει την 81η Διεθνή Σύμβαση Εργασίας.
Οπως αποδείξαμε με τα τέσσερα άρθρα αυτής της σειράς, ο Χατζηδάκης με το αντεργατικό έκτρωμά του ανοίγει ακόμη περισσότερο την αντεργατική βεντάλια που έφτιαξαν όλες οι αστικές κυβερνήσεις από το 1990. Απατάται οικτρά, όμως, αν νομίζει, όπως ο πολιτικός του πρόγονος Λάσκαρης, ότι θα καταργήσει την ταξική πάλη.
ΝΟΜΟΣ 3249 1955
