Στο εξωτερικό πέρασε σχεδόν απαρατήρητο, αλλά στη Βρετανία ακόμα σχολιάζεται. Μπορεί ο ανοιχτά φιλο-σιωνιστής Κιρ Στάρμερ να είχε πετάξει έξω από το κόμμα τον προηγούμενο ηγέτη του Τζέρεμι Κόρμπιν και άλλα στελέχη, κατηγορώντας τα για… αντισημιτισμό (επειδή σε διάφορες περιπτώσεις κατήγγειλαν τις θηριωδίες των Ισραηλινών και εξέφρασαν αλληλεγγύη στους Παλαιστίνιους), όμως τουλάχιστον τέσσερις απ’ αυτούς κατάφεραν να εκλεγούν βουλευτές ως ανεξάρτητοι στις πρόσφατες εκλογές που ήταν ένας προαναγγελθείς θρίαμβος για τους Εργατικούς.
Η εκλογή αυτών των βουλευτών έχει τη σημασία της, αν την τοποθετήσουμε στο πλαίσιο του βρετανικού εκλογικού συστήματος, που είναι καθαρά πλειοψηφικό σε μικρές μονοεδρικές περιφέρειες. Δηλαδή, όποιος βγει πρώτος παίρνει την έδρα. Αυτοί οι βουλευτές εκλέχτηκαν ως ανεξάρτητοι σε περιοχές προπύργια του Εργατικού Κόμματος και νίκησαν τους υποψήφιους του κόμματος.
Πρέπει να σημειωθεί ακόμα ότι το Εργατικό Κόμμα, παρά τη θριαμβευτική του νίκη, είχε σημαντικές απώλειες σε περιοχές με μεγάλο αριθμό μουσουλμάνων ψηφοφόρων (νεότερες γενιές μεταναστών από τις πρώην βρετανικές αποικίες). Οι μετεκλογικές μελέτες έδειξαν μια μείωση δέκα μονάδων κατά μέσο όρο σε περιοχές που πάνω από 10% του πληθυσμού δηλώνει μουσουλμανικό θρήσκευμα.
Ο Τζέρεμι Κόρμπιν κέρδισε την έδρα στο Βόρειο Ισλινγκτον ως ανεξάρτητος. Ανεξάρτητοι υποψήφιοι με θέσεις υποστήριξης προς τους Παλαιστίνιους κέρδισαν τις έδρες στο Μπλάκμπερν και στο Ντιούσμπερι και Μπάτλι, αφήνοντας στη δεύτερη θέση τους Εργατικούς υποψήφιους. Η πιο χαρακτηριστική νίκη ήταν αυτή του Σοκάτ Ανταμ, που νίκησε μια από τις πριμαντόνες των Εργατικών, τον Τζόναθαν Ασγουορθ, που αναμενόταν να γίνει υπουργός της κυβέρνησης Στάρμερ.
Υπήρξαν και Εργατικοί που εκλέχτηκαν με την ψυχή στο στόμα, καθώς η καμπάνια «Μουσουλμανική Ψήφος» καλούσε σε υπερψήφιση υποψήφιων που τάσσονταν υπέρ της Παλαιστίνης (ανεξάρτητοι ή από μικρότερα κόμματα). Σε σχέση με τις εκλογές του 2019 υπήρξαν 230 περισσότεροι ανεξάρτητοι υποψήφιοι!
Ολα αυτά, βέβαια, δεν βγήκαν έξω από το πλαίσιο του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, του τόσο ριζωμένου στη συνείδηση της βρετανικής εργατικής τάξης. Δείχνουν, όμως, πως το τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, που αναπτύχθηκε στη Βρετανία, το μεγαλύτερο της Ευρώπης, με ογκώδεις πορείες που μερικές φορές έφτασαν τους ένα εκατομμύριο διαδηλωτές, έβαλε τη σφραγίδα του και στην εκλογική συμπεριφορά των εργατικών μαζών και ιδιαίτερα των προερχόμενων από πρώην αποικίες.
