Υστερα από οχτώ μήνες πολιτικού αδιεξόδου και δύο εκλογικών αναμετρήσεων, ο Πέδρο Σάντσεθ αναγκάστηκε να δεχτεί τη συγκυβέρνηση με τους Unidas Podemos, δίνοντας στον Πάμπλο Ιγκλέσιας την αντιπροεδρία της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση είναι κυβέρνηση μειοψηφίας. Εκλέχτηκε στη δεύτερη ψηφοφορία, στην οποία απαιτείται απλή πλειοψηφία των παρόντων, χάρις στις ψήφους μικρών «αριστερών» κομμάτων (κυρίως καταλανικών και βάσκικων) και κυρίως χάρις στη συμφωνημένη αποχή 13 βουλευτών της Ρεπουμπλικανικής Αριστεράς της Καταλωνίας και 5 βουλευτών του ΕΗ Bildu από τη Χώρα των Βάσκων.
Το γεγονός αυτό, καθώς και η υπουργοποίηση ενός «κομμουνιστή» (τύπου ΣΥΡΙΖΑ, ούτε καν τύπου Περισσού) ήταν η αφορμή για να σκαρφαλώσουν στα κάγκελα οι βουλευτές της Δεξιάς (Λαϊκό Κόμμα) και της Ακροδεξιάς (Vox). Ο πρόεδρος του ΛΚ Πάμπλο Κασάδο μίλησε για «κυβέρνηση Φρανκεστάιν» και αποκάλεσε τον Σάντσεθ «ψεύτη», «απατεώνα» και «αχυράνθρωπο των αποσχιστών», ενώ ο Σαντιάγο Αβασκάλ του Vox κατήγγειλε… «πραξικόπημα των κομμουνιστών και των σοσιαλιστών» που προσπαθούν να σχηματίσουν μια «παράνομη» κυβέρνηση που στηρίζεται «στην εκλογική απάτη και στο ψέμα» και «την έγκριση από την ΕΤΑ»! Εκλεισε δε την ομιλία του με την κραυγή: «Ζήτω ο βασιλιάς ζήτω η Ισπανία».
Σε μια εκδήλωση προσήλωσης στη μοναρχία, ο Ιγγλέσιας δήλωσε ότι οι Κασάδο και Αβασκάλ «αποτελούν το μεγαλύτερο κίνδυνο για τη μοναρχία στην Ισπανία»! Τα φασιστικά ουρλιαχτά δίνουν ανάσα στην κυβέρνηση Σάντσεθ, προσφέροντάς της μια προνομιακή ατζέντα. Γιατί όταν αρχίσει να ασκεί κυβερνητική πολιτική, θα κριθεί από τη μη υλοποίηση των υποσχέσεών της για αυξήσεις στους μισθούς, φορολόγηση των πλουσίων, αύξηση των κοινωνικών κονδυλίων κτλ. Τα λόγια είναι ωραία, αλλά η αστική πολιτική έχει τους περιορισμούς της.
Σχετικά Αρθρα
