Τρία χρόνια μετά τον αρραβώνα μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ (https://www.eksegersi.gr/issue/729/Διεθνή/19148.Επαναπροσέγγιση-made-in-usa), έγινε και ο γάμος. Η συμφωνία υπογράφηκε τη Δευτέρα 27 Ιούνη στη Ρώμη και δε χρειάζεται να πούμε ότι αποτελεί προσβολή στη μνήμη των δέκα δολοφονημένων και των δεκάδων τραυματιών του πλοίου «Μαβί Μαρμαρά», αποτέλεσμα της επίθεσης ισραηλινών κομάντο στο Στολίσκο της Ελευθερίας, που έπλεε προς τη Γάζα, στις 31 Μάη του 2010.
Η συμφωνία προβλέπει την καταβολή από το Ισραήλ αποζημίωσης ύψους 20 εκατομμυρίων δολαρίων για τους τραυματίες και τους συγγενείς των νεκρών, την κατασκευή ενός νοσοκομείου και ενός εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στη Γάζα, την κατασκευή μιας βιομηχανικής ζώνης στη Τζενίν της Δυτικής Οχθης και την αποστολή δέκα τόνων ανθρωπιστικού υλικού στη Γάζα μέσω του λιμανιού του Ασντόντ. Φυσικά, ούτε λόγος να γίνεται για άρση του αποκλεισμού της Γάζας, παρά τις κορώνες του Ερντογάν, ότι η άρση του αποκλεισμού αποτελεί κόκκινη γραμμή για την επίτευξη συμφωνίας. Από τη μεριά της η Τουρκία δεσμεύτηκε ότι δε θα διώξει ποινικά τους στρατιώτες που μακέλεψαν το στολίσκο και ότι θα αποτρέψει οποιαδήποτε ενέργεια που στρέφεται ενάντια στο Ισραήλ, ακόμα και τη συλλογή χρημάτων για την ενίσχυση της Γάζας.
Τη σύναψη της συμφωνίας και την πλήρη αποκατάσταση των σχέσεων μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ χαιρέτησαν ο Αμπάς αλλά και η Χαμάς, λέγοντας ότι έγιναν σημαντικά βήματα προς την άρση του αποκλεισμού. Η ανακοίνωση αυτή από τη Χαμάς δεν πρέπει να μας προξενεί εντύπωση. Μπορεί η Χαμάς να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της Αντίστασης (όπως ήταν παλαιότερα και η Φατάχ), όμως δεν παύει να είναι μια αστική δύναμη, που ασκεί πραγματιστική πολιτική, πασχίζοντας να επιβιώσει πολιτικά και στρατιωτικά. Οι δεσμοί της με το καθεστώς Ερντογάν έχουν αναπτυχθεί ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια και οδηγούν στον πολιτικό εγκλωβισμό στην τακτική που ακολουθεί κατά καιρούς το τουρκικό καθεστώς στην περιοχή.
Η συμφωνία κλείνει ένα κύκλο κατά τον οποίο ο Ερντογάν επεδίωξε να παίξει το ρόλο του ηγέτη του ισλαμικού κόσμου, αναγορεύοντας την Τουρκία σε σημαντική περιφερειακή δύναμη. Στην προσπάθειά του αυτή δε δίστασε να χρησιμοποιήσει την παλαιστινιακή υπόθεση, που συγκινεί όλο τον αραβικό κόσμο, βρίσκοντας ευήκοα ώτα εντός και εκτός Παλαιστίνης.
