Η τεράστια διαδήλωση, με περισσότερους από 250 χιλιάδες διαδηλωτές και η γενική απεργία που έγιναν στα τέλη Νοέμβρη στην Κολομβία σηματοδότησαν μία νέα περίοδο στην πολιτική ζωή της χώρας. Μέχρι σήμερα, ήταν το αριστερό αντάρτικο (FARC και ELN) που εμφανιζόταν να αντιστέκεται στην αντιδραστική πολιτική των κολομβιανών κυβερνήσεων. Τώρα, η κυβέρνηση του ακροδεξιού Ιβάν Ντούκε (πολιτικού τέκνου του επί χρόνια προέδρου της χώρας, Αλβάρο Ουρίμπε), που αντιτάχτηκε και καταστρατήγησε τελικά τη συμφωνία ειρήνευσης που επιτεύχθηκε μεταξύ της κυβέρνησης του κεντροδεξιού πρώην προέδρου Χουάν Μανουέλ Σάντος και της ηγεσίας των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων της Κολομβίας (FARC), βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα λαϊκό κίνημα που απαιτεί ανθρώπινες συντάξεις και αντιτίθεται στη μείωση του κατώτατου μισθού και την επαναφορά του ΦΠΑ στα φτωχότερα λαϊκά στρώματα, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση αποφάσιζε να μειώσει τους φόρους για τους καπιταλιστές.
Το κίνημα δεν απαιτεί όμως μόνο την απόσυρση των αντιδραστικών μέτρων της δεξιάς κυβέρνησης, αλλά και την επαναφορά της συμφωνίας ειρήνευσης. «Ζούμε σε μία χώρα που σκοτώνει παιδιά, σκοτώνει κοινωνικούς ηγέτες, με μία κυβέρνηση που είναι ενάντια στην ειρήνη», δήλωνε στον βρετανικό «Γκάρντιαν» η ιδιοκτήτρια ενός επιπλοποιείου, που αποφάσισε να προσλάβει πρώην μέλη των FARC στο μαγαζί της. Δηλώσεις που δείχνουν ότι ακόμα και κάποια κατώτερα τμήματα της αστικής τάξης στη χώρα, όπως η παραπάνω ιδιοκτήτρια, θέλουν τον τερματισμό του πολέμου που πυροδοτεί η μαφιόζικη λειτουργία του αστικού κράτους της Κολομβίας.
Φυσικά, η αστική τάξη στηρίζει τον Ντούκε, όπως στήριζε και τους προκατόχους του. Η πολιτική τους δεν είναι παρά η εξυπηρέτηση των συμφερόντων της. Τώρα όμως, η δημοτικότητα του Ντούκε κατρακυλάει (έχει πέσει κάτω από το 26%), ενώ δεν έχει περάσει ούτε ενάμισης χρόνος από τότε που κάθησε στην προεδρική καρέκλα. Η άγρια καταστολή, που είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία ενός 18χρονου διαδηλωτή από κάνιστρο δακρυγόνου, έχει εξαγριώσει τον κόσμο, γι’ αυτό ο Ντούκε έσπευσε να πετάξει το «καρότο» του «εθνικού διαλόγου» και να καλέσει τα συνδικάτα να τον ακολουθήσουν.
Οσο όμως δεν αποφασίζει να πάρει πίσω τα αντιδραστικά μέτρα, το κίνημα θα το βρίσκει μπροστά του. Γι’ αυτό και επιχειρεί να δώσει μερικά λεφτά για να κλείσει τα στόματα των φτωχότερων στρωμάτων του πληθυσμού. Πώς θα το κάνει αυτό; Απλά με το να πάρει γύρω στο ένα δισ. δολάρια από τα κέρδη της πετρελαϊκής εταιρίας Ecopetrol (της οποίας το 88.5% των μετοχών ανήκουν στο κράτος), για να τα δώσει σε φοροαπαλλαγές στο φτωχότερο ένα πέμπτο του πληθυσμού. Ταυτόχρονα, όμως, θα διατηρήσει τις φοροαπαλλαγές των καπιταλιστών. Τι σημαίνει αυτό; Οτι θα προχωρήσει σε περικοπές για τα υπόλοιπα εργαζόμενα στρώματα του πληθυσμού αργότερα, όταν η κρίση βαθύνει και δε θα έχει πλέον το «μαξιλάρι» του ενός δισ. δολαρίων για να αντιμετωπίσει ενδεχόμενα πρόσθετα έξοδα.
Σχετικά Αρθρα
