Για τους παπαρολόγους των αστικών ΜΜΕ η κατάληξη του παζαριού για τον ορισμό των επικεφαλής των ευρωενωσίτικων οργάνων ήταν μια ήττα της Μέρκελ, που δεν κατάφερε να επιβάλει τον Βέμπερ για την προεδρία της Κομισιόν. Το ότι επέβαλε μια γερμανίδα του κόμματός της, δε λέει τίποτα! Ναι, αλλά η ίδια έκανε αποχή και την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν την πρότεινε ο Μακρόν, επιμένουν οι παπαρολόγοι! Ο Μακρόν που ήθελε τον Τίμερμανς (ή την Φερστάγκερ) και είχε καταλήξει σε μια πρώτη συμφωνία με τη Μέρκελ στην Οσάκα, αντί να προτείνει κάποιον από τους δικούς του υποψήφιους, πρότεινε την υπουργό Αμυνας της Γερμανίας… ερήμην της Μέρκελ. Πραγματικά δεν αξίζει τον κόπο ν' ασχοληθεί κανείς με τους παπαρολόγους, που προσπαθούν να περιορίσουν την πολιτική σε προσωπικό παιχνίδι κάποιων ιμπεριαλιστών ηγετών, χωρίς να βλέπουν τη διαμάχη των ιμπεριαλιστικών κέντρων και τις συμμαχίες μοιράσματος που αυτά κλείνουν (διά των ηγετών τους, φυσικά).
Για να τελειώνουμε με την παπαρολογία, να σημειώσουμε μόνο πως η Μέρκελ ήταν αναγκασμένη να κάνει μια υποκριτική αποχή από την ψηφοφορία, γιατί έτσι είχε δεσμευτεί στους σοσιαλδημοκράτες κυβερνητικούς συμμάχους της. Οι οποίοι, παρά την αποχή της Μέρκελ, έχουν ήδη σκαρφαλώσει στα κάγκελα και σκούζουν, πρωτοστατούντος του Ζίγκμαρ Γκάμπριελ. Γιατί σκούζουν; Γιατί ψάχνουν έναν τρόπο να αποχωρήσουν από τη συγκυβέρνηση με το δίδυμο CDU/CSU, μπας και καταφέρουν να σταματήσουν την εκλογική τους κατρακύλα.
Το μοίρασμα των ευρωενωσίτικων πόστων αντανακλά πρωτίστως την κυριαρχία του γερμανογαλλικού άξονα στην ΕΕ και δευτερευόντως τις ισορροπίες ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές χώρες, από τη μια, και στις αστικές πολιτικές παρατάξεις, από την άλλη.
Η Γερμανία πήρε μετά από πάρα πολλά χρόνια την προεδρία της Κομισιόν, μ' ένα κορυφαίο στέλεχος της Δεξιάς (η φον ντερ Λάιεν έχει περάσει από μπόλικα υπουργεία και προσπάθησε να διεκδικήσει ακόμα και την πρωθυπουργία από τη Μέρκελ). Και η Γαλλία (ξανα)πήρε την προεδρία της ΕΚΤ (πριν από τον Ντράγκι πρόεδρος ήταν ο Γάλλος Τρισέ), μ' ένα στέλεχος που προέρχεται από τη Δεξιά (η Λαγκάρντ έχει χρηματίσει υπουργός σε τρεις δεξιές κυβερνήσεις), όμως είναι ευρύτερης αποδοχής, όπως έδειξε και η θητεία της ως επικεφαλής του ΔΝΤ. Η Μέρκελ, αφού «έκαψε» τον Βέμπερ, απαίτησε από τον Μακρόν να «κάψει» τον Τίμερμανς (που δεν τον ήθελαν και μια σειρά ανατολικοευρωπαϊκές χώρες) και ο Μακρόν δεν είχε κανένα πρόβλημα να «κάψει» τον ολλανδό σοσιαλδημοκράτη Τίμερμαν, προκειμένου να δει μια Γαλλίδα στην ηγεσία της ΕΚΤ. Ηταν μια κίνηση win win για τους δύο πόλους του γερμανογαλλικού άξονα.
Οι Σοσιαλδημοκράτες πήραν το πόστο του «υπουργού Εξωτερικών» της ΕΕ με τον Ισπανό Χοσέπ Μπορέλ. Με την επιλογή του Μπορέλ «βολεύτηκε» και η Ισπανία, ως η μεγαλύτερη χώρα της «δεύτερης ταχύτητας», αλλά και ο Σάντσεθ, το κόμμα του οποίου είναι σήμερα το ισχυρότερο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της ΕΕ.
Οι Φιλελεύθεροι πήραν το πόστο του προέδρου του Συμβουλίου, καθώς ως διάδοχος του Τουσκ επιλέχτηκε ο βέλγος πρωθυπουργός Σαρλ Μισέλ. Ο Μισέλ είναι εξοικειωμένος με τα παζάρια και τους συμβιβασμούς, καθώς είναι εδώ και χρόνια πρωθυπουργός του Βελγίου, πότε ως εκπρόσωπος συνεργαζόμενων κομμάτων και πότε ως υπηρεσιακός. Παράλληλα, μπορεί να θεωρηθεί και ως εκπρόσωπος των χωρών της ΒΕΝΕLUX και υπ' αυτή την έννοια είναι σίγουρα πολιτικά πιο ισχυρός από τον άχρωμο και άοσμο Πολωνό Τουσκ.
Οπως βλέπουμε, από τη μοιρασιά έμεινε τελείως έξω η τρίτη ισχυρότερη ιμπεριαλιστική δύναμη της ΕΕ, η Ιταλία. Ηταν ένα μήνυμα του γερμανογαλλικού άξονα προς την ιταλική αστική τάξη, να φροντίσει να απαλλαγεί από τους διάφορους Σαλβίνι και Ντι Μάιο και να μη στέλνει στις Βρυξέλλες πρωθυπουργούς σαν αυτόν τον ανεκδιήγητο Αντόνιο Κόντε, που το πολιτικό του στάτους δεν ξεπερνά αυτό του βλαχοδήμαρχου της Τοσκάνης.
Μ' έναν ελιγμό της τελευταίας στιγμής, εκλέχτηκε πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου για τα πρώτα δυόμισι χρόνια της θητείας του ένας Ιταλός, ο Νταβίντ Σασόλι. Αυτός, όμως, δεν έχει καμιά σχέση με τα δύο κόμματα του σημερινού κυβερνητικού συνασπισμού της Ιταλίας. Είναι ορκισμένος οπαδός του Μπερλίνγκουερ, στέλεχος του Δημοκρατικού Κόμματος και προτάθηκε από την ομάδα των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών, για να εκλεγεί στο δεύτερο γύρο με 345 επί 667 έγκυρων ψήφων. Ετσι, ο Βέμπερ αναμένεται να γίνει πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου (και πολύ του πάει) στο δεύτερο μισό της θητείας του.
Μ' αυτή τη μοιρασιά, για πρώτη φορά ο γερμανογαλλικός άξονας πήρε τα δύο κρίσιμα ευρωενωσίτικα πόστα (προεδρία Κομισιόν και προεδρία ΕΚΤ), γεγονός που δεν επιβεβαιώνει απλά την κυριαρχία του, αλλά προοιονίζεται και μια πιο σφιχτή διαχείριση των κοινοτικών υποθέσεων.
Σχετικά Αρθρα
