Οταν μέσα σε 24 ώρες, λίγα μέτρα έξω απ’ την επονομαζόμενη «πράσινη ζώνη», όπου βρίσκεται το κεντρικό αρχηγείο των Αμερικάνων στη Βαγδάτη, πραγματοποιούνται δύο επιθέσεις αυτοκτονίας, η μία τη Δευτέρα, στην είσοδο που χρησιμοποιείται από εργολάβους, με 7 νεκρούς και 19 τραυματίες, και η δεύτερη την Τρίτη, λίγα μέτρα μακρύτερα, έξω από ένα κτίριο που χρησιμοποιείται για την εκπαίδευση της ιρακινής «εθνοφρουράς», με ένα νεκρό και 12 τραυματίες, τότε ποιος μπορεί να πιστέψει στα σοβαρά ότι οι Αμερικάνοι έχουν τον έλεγχο στο Ιράκ και η μόνη δουλειά τους είναι να αποτελειώσουν τα… απομεινάρια των «στασιαστών»;
Οταν στην «κατειλημμένη» Φαλούτζα (ένα μήνα μετά το υποτιθέμενο «τέλος» των επιχειρήσεων) οι Αμερικάνοι συνεχίζουν να καταδιώκουν «πυρήνες αντίστασης», όπως επιβεβαιώθηκε κι απ’ τα πιο επίσημα χείλη (το στρατηγό Μάγιερς την περασμένη Τρίτη), τότε για ποια αποτελεσματικότητα μπορούν να καμαρώνουν τα γεράκια του Πενταγώνου;
Οταν στο Ραμάντι τα αμερικάνικα στρατεύματα ζουν σε πλήρη απομόνωση απ’ τον πληθυσμό, ανίκανα να βρουν έστω κι έναν ρουφιάνο για να κάνουν τη δουλειά τους, τότε για ποια αποδοχή της κατοχής απ’ τον ντόπιο πληθυσμό μπορεί να μιλάει κανείς;
Οταν ακόμα και στο Κιρκούκ (στον κουρδικό βορρά) αντάρτες εκτελούν το Σαββατο τρεις ανώτατους Ιρακινούς αξιωματικούς της αστυνομίας μέσα σε καθημερινές (σύμφωνα με το Ρόιτερς, 11/12) επιθέσεις ενάντια στις αμερικάνικες δυνάμεις και τους Ιρακινούς συνεργάτες τους, και στην επίσης βορινή Μοσούλη οι επανειλημμένες επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα (τέσσερις μέσα σε λίγες μέρες) κάνουν τον Αμερικάνο στρατηγό Κάρτερ Χαμ να δηλώνει την Τετάρτη ότι «η Μοσούλη ουσιαστικά έχει μείνει χωρίς αστυνομική δύναμη σε λειτουργία» (Al Jazzera 15/12), τότε που στο διάολο έχουν τον έλεγχο οι κατακτητές;
Οταν σχεδόν κάθε μετακίνηση Ιρακινών μπάτσων αποτελεί ρώσικη ρουλέτα, με την τελευταία να αποβαίνει μοιραία για πάνω από 20 που γαζώθηκαν στο λεωφορείο που τους μετέφερε απ’ τη Βασόρα στη Βαγδάτη την περασμένη Τρίτη, τότε πώς μπορεί κανείς να περιμένει ότι το στήσιμο των ιρακινών δυνάμεων ασφαλείας θα μπορέσει να ελέγξει την κατάσταση στο Ιράκ;
Οταν ο προσωρινός διορισμένος «πρόεδρος» του Ιράκ, Γαζί αλ-Γιαουάρ χαρακτηρίζει τραγική την κατάσταση ασφαλείας στη χώρα, ένα μήνα πριν τις εκλογές, τότε από πού μπορούν να αντλήσουν αισιοδοξία οι κατακτητές ότι το θέατρο των εκλογών θα πετύχει και δεν θα αναγκαστούν να το «κατεβάσουν» πριν την πρεμιέρα;
Θα σας απαντήσουμε εμείς. Κάθε είδηση που έρχεται απ’ το Ιράκ αποτελεί κι ένα κόλαφο για τους κατακτητές και τους συνεργάτες τους. Ακόμα κι απ’ αυτές τις φιλτραρισμένες ανταποκρίσεις των δυτικών πρακτορείων. Πράγμα που σημαίνει ότι η Ιρακινή Αντίσταση όχι μόνο δεν υποχωρεί αλλά έχει μετατρέψει σε κόλαση τη ζωή των κατακτητών. Οι ελπίδες των Αμερικάνων να στήσουν ντόπιο μηχανισμό καταστολής πέφτουν στο κενό. Ο έλεγχος ανύπαρκτος. Γιατί το αντάρτικο δεν είναι μια απλή «ανταρσία» κάποιων «τρομοκρατών», αλλά ζωογόνος δύναμη του ίδιου του πληθυσμού.
Οι «εκλογές» δεν πρόκειται να αλλάξουν αυτή την κατάσταση. Οι Αμερικάνοι δεν θα φύγουν έτσι εύκολα απ’ το Ιράκ. Θα φύγουν όμως πληρώνοντας βαρύ κόστος σε ανθρώπινο δυναμικό και θα υποστούν μια ταπεινωτική ήττα που θα την κουβαλάνε για δεκαετίες στην πλάτη τους. Αυτό δεν είναι ευχή αλλά αποτελεί καθημερινή διαπίστωση που καλό θα είναι να μας βοηθήσει να βγάλουμε τα δικά μας διδάγματα και να επανεξετάσουμε το πόσο «αήττητοι» είναι οι ιμπεριαλιστικοί στρατοί ακόμα και στην εποχή μας της «υπέρτατης υπεροπλίας της στρατιωτικής τεχνολογίας των ισχυρών»…