«Δεν θα αλλάξουμε το καταστατικό μας για να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες άλλων». Αυτή ήταν η απάντηση του εξόριστου ηγέτη της Χαμάς στο δημοσίευμα των Τάιμς της Νέας Υόρκης την περασμένη Τρίτη (5/5/09), το οποίο ανέφερε ότι ο Μισάλ ισχυρίστηκε ότι σταμάτησε η ρίψη ρουκετών και ότι υπονόησε πως το καταστατικό της Χαμάς (για καταστροφή του κράτους του Ισραήλ) θα πρέπει να αγνοηθεί από τους ξένους.
Κατά τα άλλα, ο Μισάλ επανέλαβε όσα έχει πει η Χαμάς επανειλημμένα: Οτι ο κεντρικός στόχος της είναι η απελευθέρωση της Παλαιστίνης, ο τερματισμός της κατοχής και η δημιουργία παλαιστινιακού κράτους. Οτι δεν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε λύση χωρίς τη Χαμάς. Οτι η Χαμάς είναι έτοιμη για μακρόχρονη εκεχειρία (10 ετών) με το Ισραήλ, πάνω στη βάση της δημιουργίας ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967, που θα περιλαμβάνει την Ανατολική Ιερουσαλήμ, της διάλυσης των εβραϊκών εποικισμών και του δικαιώματος της επιστροφής των παλαιστίνιων προσφύγων. Οτι η ρίψη των ρουκετών αποτελεί απάντηση της Αντίστασης στις σιωνιστικές επιθέσεις και όχι το αντίθετο, ότι είναι δίκαιο μέσο αυτοάμυνας και όχι αυτοσκοπός και ότι η ηγεσία της οργάνωσης καθορίζει το πότε θα εκτοξεύονται ρουκέτες στο Ισραήλ. Οτι η στήριξη από το Ιράν δεν είναι χωρίς όρους κι ότι κανείς δεν ελέγχει την πολιτική της Χαμάς. Οτι στόχος της Χαμάς είναι η εθνική συμφιλίωση, βασισμένη στις συμφωνίες του Καΐρου του 2005, της Μέκκα του 2007 (που υπογράφηκαν από Χαμάς και Φατάχ) και στο κείμενο των παλαιστίνιων πολιτικών κρατουμένων κι ότι η Φατάχ αρνήθηκε όλες τις προτάσεις της Χαμάς (ακόμα και το σχηματισμό προσωρινής κυβέρνησης, χωρίς πρόγραμμα, μέχρι τις εκλογές) με αποτέλεσμα να ναυαγήσουν οι συνομιλίες που έγιναν στο Κάιρο.
Το μόνο καινούργιο στη συνέντευξη Μισάλ, είναι η θετική αναφορά στη γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Ομπάμα (σε αντίθεση με την Κλίντον, για την οποία είπε ότι επιστρέφει στην πολιτική Μπους). Ο Μισάλ με αυτή τη συνέντευξη προσπάθησε να κάνει γνωστή πλατύτερα στους αμερικανούς πολίτες την πολιτική της Χαμάς και να σπάσει την εικόνα των «αδίστακτων τρομοκρατών» που για χρόνια τώρα καλλιεργεί η Ουάσιγκτον. Το ζήτημα είναι ότι όσες προσπάθειες κι αν κάνει η Χαμάς σ’ αυτό τον τομέα, αν δεν προσκυνήσει στο ναό του Κουαρτέτου, αν δεν αναγνωρίσει τους Σιωνιστές, αν δεν απεμπολήσει βασικά παλαιστινιακά δίκαια, όπως η επιστροφή των προσφύγων, και δεν αποκηρύξει τη βία (δηλαδή την Αντίσταση), είναι πολύ αμφίβολο να την αναγνωρίσουν. Αυτή όμως η μη αναγνώριση είναι που θα διαιωνίσει το Παλαιστινιακό ως πρόβλημα. Ολα τελικά θα κριθούν από τη δύναμη της Αντίστασης στα πεδία των μαχών…
