Πολιτικός κρατούμενος, καταδικασμένος για τη συμμετοχή του στο αντάρτικο πόλης της «Αction Directe», περίπου μια εικοσαετία σε ειδικό καθεστώς κράτησης, ο Ζαν-Μαρκ Ρουϊγιάν διαψεύδει το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων που προσπάθησε να τον παρουσιάσει σαν μεταμελημένο. Αναδημοσιεύουμε την απάντησή του, για τον πρόσθετο λόγο ότι παρουσιάζει ενδιαφέρον για μερικά φαινόμενα που παρουσιάζονται στο χώρο των Ελλήνων πολιτικών κρατουμένων (και δεν εννοούμε μόνο τους μεταμελημένους και συνεργαζόμενους).
Αντίθετα με ό,τι αναφέρει τηλεγράφημα του AFP του μηνός Αυγούστου, δεν δήλωσα ποτέ ενώπιον του TAP (εφετείο) ότι η στράτευσή μου στην ευρωπαϊκή ένοπλη πάλη ήταν λάθος. Τουναντίον, διεκδικώντας εξ ολοκλήρου την πολιτική κληρονομιά της οργάνωσης Action Directe (Αμεση Δράση) και μέσω αυτής του κοινού Αντι-ιμπεριαλιστικού Μετώπου των δυνάμεων του ευρωπαϊκού αντάρτικου, από την πρώτη μέρα μέχρι την σύλληψή μου τον Φεβρουάριο του 1987 και επί 20 χρόνια στον κόσμο της φυλακής, είμαι περήφανος που αγωνίστηκα στο πλευρό εκατοντάδων συντρόφων. Μερικοί έχουν πεθάνει, άλλοι εξοντώθηκαν, αλλά η ανάμνησή τους δεν με εγκαταλείπει και δεν θα μπορούσα ποτέ να τους προδώσω.
Είμαι βαθιά προσηλωμένος στις αξίες και τους προσανατολισμούς που υπερασπιστήκαμε στη διάρκεια μιας δεκαετούς ένοπλης αντίστασης. Και ειδικά στα δυο τελευταία χρόνια του παράνομου αγώνα μας, όταν διεξήγαμε τις μάχες μας ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στις εξαρτημένες χώρες. Οπως και στις ενέργειες ενάντια στην αναδόμηση που ήταν απαραίτητη για την πραγμάτωση του νέου νεοφιλελεύθερου μοντέλου και της γενικευμένης αβεβαιότητας.
Βέβαια αποτύχαμε. Είναι προφανές. Αλλά αυτή η ήττα, όπως και η ήττα των κύριων κομμουνιστικών και προοδευτικών δυνάμεων στα τέλη της δεκαετίας του ’80, σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει την έλλειψη εγκυρότητας των επιλογών μας ούτε του αγώνα μας για το μετασχηματισμό των κοινωνικών σχέσεων. Είναι αλήθεια, επίσης, ότι σε αυτές τις επιθέσεις, όπως και σε κάθε πρακτική δράση, διαπράχθηκαν λάθη. Διεκδικούμε εξίσου το δικαίωμα να κάνουμε λάθη. Εντούτοις, η μελέτη τους δεν μπορεί να διεξάγεται μέσα σε δικαστήρια αλλά μόνο μέσα από μια σοβαρή ιστορική δουλειά με μοναδικό σκοπό την αναμετάδοση μιας εμπειρίας βασισμένης σε πραγματικά βιώματα και όχι στις αερολογίες της αντι-προπαγάνδας.
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι μέσα σε 20 χρόνια, οι ιστορικές συνθήκες που υπήρξαν το πεδίο της στράτευσής μας έχουν αλλάξει άρδην. Στην εποχή μας, ο δεύτερος ψυχρός πόλεμος ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τις σοβιετικές χώρες συνιστούσε την κύρια αντίφαση. Αποτύπωνε τους ρυθμούς του στις ταξικές πραγματικότητες και στα κινήματα απελευθέρωσης των καταπιεσμένων λαών. Ομως, από τη δεκαετία του ’90, νέες συνθήκες κάνουν την εμφάνισή τους. Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι πολλαπλασιάζονται και εξοντώνουν ολόκληρους πληθυσμούς στη Μέση Ανατολή ή στην Αφρική, αλλά και στην Ευρώπη, στα Βαλκάνια, όπως και στον Καύκασο. Αλλού η μιζέρια και η εντατική εκμετάλλευση οδήγησαν στην υποβάθμιση των συνθηκών για τους εργαζόμενους και τους πιο αδύναμους. Η βάρβαρη φύση των κερδών μοιάζει να μην έχει όριο. Και προς το παρόν, το επαναστατικό κίνημα στις μητροπόλεις δεν μπόρεσε ούτε ήξερε να επαναπροσδιορίσει τους προσανατολισμούς μιας νέας επίθεσης αντίστοιχης στις δυναμικές της παγκοσμιοποίησης και της επακόλουθης ισχυρής ιεραρχιοποίησης. Εν τούτοις στο κέντρο, η αντίσταση θα πρέπει να αναλάβει ένα ρόλο ουσιαστικό στη σχέση της με τις λαϊκές δυνάμεις των χωρών του Νότου και να μην ικανοποιείται με μια πλατωνική αλληλεγγύη.
Είμαι αγωνιστής κομμουνιστής και ως τέτοιος θεωρώ ότι εξ ορισμού η επαναστατική βία είναι αναγκαία ήδη από τις πρωταρχικές φάσεις της διαδικασίας της απελευθέρωσης. Με τη στρατιωτικοποίηση των κέντρων εξουσίας και τα μέτρα ασφάλειας αποκτά προφανέστατα στρατηγικό χαρακτήρα που συνδέεται με όλες τις κρίσιμες φάσεις καθώς και με τον τελικό στόχο της πάλης μας. Δεν μιλώ σε παρατατικό χρόνο, διότι η ένοπλη πάλη δεν είναι του παρελθόντος. Είναι η πραγματική πρακτική χιλιάδων επαναστατών μαχητών σε πολλές ηπείρους. Στα τέσσερα σημεία της γης, η αντίσταση είναι υπαρκτή. Αντρες και γυναίκες παίρνουν τα όπλα της απελευθέρωσης. Το αντάρτικο της Κολομβίας ή εκείνο των αραβικών πληθυσμών ενάντια στη σιωνιστική αποικιοκρατία και τις αμερικανικές επεμβάσεις είναι οι πιο συντριπτικές αποδείξεις. Και ανήκω σ’ αυτό το στρατόπεδο χωρίς καμιά σκιά αμφιβολίας.
Το σύστημα προσπαθεί να μας επιβάλει την μεταμέλεια με τη βία, έως και με το βασανιστήριο της πλήρους απομόνωσης, ή με το ψέμα. Μάταια, γιατί τοποθετούμαστε πάντα με το στρατόπεδο αυτών που υποφέρουν και αυτών που αγωνίζονται. Δεν θα προδώσουμε τίποτα εξ αιτίας του φόβου της φυλακής. Και θα αναλάβουμε μέχρι τέλους τις ευθύνες μας για το παρελθόν καθώς και τον τωρινό μας ρόλο ως κομμουνιστών κρατουμένων.