Παπαγαλάκια και ΚΥΠατζήδες εν υπηρεσία…

Τι ήταν να καλέσει ο Μητσοτάκης τον Χαφτάρ στην Αθήνα. Μ’ ένα στόμα μια φωνή εμφανίστηκαν όλα τα κοράκια της εθνοκαπηλείας και της πολεμοκαπηλείας, αυτοί που εμφανίζονται καθημερινά στα ΜΜΕ για να ζητήσουν «πιο σκληρή στάση στο Αιγαίο», «να εξοπλιστούμε καλύτερα», «να μη διστάσουμε να συγκρουστούμε» και τα παρόμοια, κι άρχισαν να μοιράζουν συγχαρητήρια στον Μητσοτάκη, που έκανε τη μεγάλη κίνηση, καλώντας στην Αθήνα τον αντίπαλο του Ερντογάν.
 
Μάθαμε έτσι ποιοι είναι στο payroll της ΕΥΠ/ΚΥΠ.
 
Οι «πολιτικοί αναλυτές» είχαν άλλο καθήκον. Αφού δέχτηκαν το απαραίτητο «μασάζ» από τον Πέτσα, που τους έδωσε «off the record αποκλειστικές πληροφορίες», άρχισαν να «ενημερώνουν» τον ελληνικό λαό για τις τηλεφωνικές επικοινωνίες του Μητσοτάκη με την Μέρκελ, στην οποία «χτύπησε το χέρι στο τραπέζι», γιατί «δεν είμαστε πλέον στα Μνημόνια» (αλήθεια, τη μείωση των «πρωτογενών πλεονασμάτων», που υποτίθεται ότι είναι ύψιστος στόχος του Μητσοτάκη, θα την πάρει με τους Γερμανούς «απέναντι»; Κάπου μπερδεύτηκαν τα παπαγαλάκια), και με τους Σαρλ Μισέλ και Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, τους οποίους κατέστησε υπεύθυνους για την τήρηση της απόφασης που έχει πάρει η ΕΕ σχετικά με το τουρκο-λιβυκό Μνημόνιο.
 
Μ’ άλλα λόγια, ποιος είδε τον Κούλη και δε φοβήθηκε! Φυσικά, η πραγματικότητα είναι εντελώς αντίθετη. Μια μικρή γεύση της πήραμε πολύ πρόσφατα, όταν σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση είδαμε τον Μητσοτάκη να παίζει υπομονετικά τη γλάστρα στη σόλο συνέντευξη του Τραμπ κι όταν κάποια στιγμή αποφάσισε να διακόψει και να υποβάλει σεμνά δυο αιτηματάκια, εισέπραξε την παγερή σιωπή του αγενέστατου «πλανητάρχη» (σε στιλ «τελείωσες, μικρέ, για να συνεχίσω;»).
 
Ο Μητσοτάκης -όπως και ο πατέρας του και η αδερφή του- έχει το στιλ του δουλοπρεπούς αστού πολιτικού. Είναι οικογενειακή πολιτική παράδοση να επιδεικνύουν τη δουλοπρέπειά τους. Ακόμα και στο ζήτημα του μετα-Μνημόνιου, η γραμμή του Μητσοτάκη διατυπώθηκε με το δόγμα «πρώτα θα κερδίσω την εμπιστοσύνη των εταίρων και μετά θα υποβάλω αιτήματα για μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων».
 
Αυτά δεν στερούνται πολιτικής σημασίας, αφορούν όμως το φαίνεσθαι και όχι την ουσία, τη συμπεριφορά και όχι την πραγματική πολιτική, που είναι το κύριο. Κι επειδή η δουλοπρεπής συμπεριφορά του Μητσοτάκη συνέπεσε με μια περίοδο ενίσχυσης του περιφερειακού ρόλου της Τουρκίας και της παρουσίας της στα ιμπεριαλιστικά διαβούλια, οι image makers του Μητσοτάκη αποφάσισαν να ενισχύσουν το προφίλ του με μερικές πινελιές «ηγέτη που χτυπάει το χέρι στο τραπέζι».
 
Εμείς να θυμίσουμε πως κι εκείνοι που παρίσταναν ότι «χτυπούν το χέρι στο τραπέζι» την ίδια πολιτική με τον Μητσοτάκη υπηρετούσαν. Ο Α. Παπανδρέου έβαζε αστερίσκους στα ανακοινωθέντα του ΝΑΤΟ, χωρίς να εμποδίζει τίποτα, χωρίς να αλλάζει τίποτα στις ελληνοαμερικάνικες σχέσεις. Κι ο Τσίπρας, που κατέθετε λουλούδια στην Καισαριανή και μιλούσε για τη «δρακογενιά της Αντίστασης», προσκύνησε τον Τραμπ και τον έγλειψε πατόκορφα μ’ εκείνο το αμίμητο «ό,τι κάνει είναι για το καλό»!