♦ Η γλώσσα του σώματος που λένε. Ο πρώην υφυπουργός και νυν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Αμανατίδης έχει δει τον φωτογράφο να σηκώνει τη μηχανή και γέρνει προς το μέρος του βουλευτή της ΝΔ Μάξιμου Χαρακόπουλου, μην τυχόν και δε χωρέσει στο πλάνο. Αυτό θα ήταν ήττα. Το ενσταντανέ έχει τραβηχτεί σε κάποιο από τα σαλόνια του πατριάρχη Βαρθολομαίου, ο οποίος δεν αναζητά photo opportunity και συζητά του καλού καιρού με κάποιον άλλο. Οπως μας ενημέρωσε με δελτίο Τύπου ο Αμανατίδης (δημοσιεύτηκε και στα συριζαϊκά Μέσα), πήγε στην Κωνσταντινούπολη «εκπροσωπώντας τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, στην Θρονική γιορτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης». Εχει και συνέχεια: «Ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών μετέφερε τις ευχές του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. κ. Βαρθολομαίο. Ευχές για δύναμη στο έργο αγάπης και ειρήνης της πρωτόθρονης και πρωτεύθυνης Μητέρας Εκκλησίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως»! Κατά τα άλλα, οι συριζαίοι θέλουν… διαχωρισμό της Εκκλησίας από το Κράτος. Ο Αμανατίδης, πάντως, το δουλεύει καλά το θρησκευτικό. Φροντίζει να μάθει ακόμα και την ορολογία του ιερατείου για να τη χρησιμοποιεί σε δηλώσεις και δελτία Τύπου.
♦ Κοίτα κάτι παιχνίδια που σκαρώνει η απροσεξία (παίρνουμε την πιο ήπια εκδοχή). «Αυξήσεις στους μισθούς τώρα! – Απεργία 19/3/20»! Πώς θα γίνουν τώρα αυξήσεις στους μισθούς, όταν η απεργία ορίζεται για μετά από τέσσερις μήνες; Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το «αυξήσεις στους μισθούς» είναι ένα σύνθημα ζύμωσης, το οποίο θέλει να αναδείξει μια αναγκαιότητα. Ως εδώ καλά, όμως όταν αυτό το σύνθημα συνδυάζεται με την προαναγγελία μιας 24ωρης απεργίας για μετά από τέσσερις μήνες, παύει να είναι ένα σύνθημα ζύμωσης. Ερχεται κι εκείνο το «τώρα!» (το θαυμαστικό το κάνει πιο επιτακτικό) και μπερδεύει πιο πολύ τα πράγματα. Τελικά, για ποιο λόγο αναγγέλλεται από τώρα αυτή η απεργία; Οχι φυσικά για να τρομάξουν οι καπιταλιστές και να δώσουν αυξήσεις. Για να υπηρετήσει ένα σχέδιο «συγκρότησης από τα κάτω» ή όπως αλλιώς το ονομάζουν όσοι το συνέλαβαν ως ιδέα και όσοι συμπράττουν σ' αυτό. Μ' αυτόν τον τρόπο, όμως, (μια 24ωρη απεργία «από τα κάτω» κάθε χρόνο, η οποία παίρνει κάτι μήνες για να προετοιμαστεί) αναπαράγεται η λογική της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Η λογική των σκόρπιων 24ωρων απεργιών, χωρίς καμιά δυναμική, χωρίς καμιά προοπτική. Κι αν δεν αποδίδουμε στους εμπνευστές αυτού του σχεδίου πρόθεση εκτόνωσης (την οποία είχε και πάντοτε έχει η πουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία), είμαστε αναγκασμένοι να τους αποδώσουμε βολονταρισμό και διαδικασία αναπαραγωγής ενός μικρού συνδικαλιστικού πυρήνα. Μ' αυτόν τον τρόπο ξεφτιλίζεται η ίδια η έννοια της απεργίας (που έχει μεγάλη σημασία, ιδιαίτερα για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό καπιταλιστικό τομέα), καθώς εργαλειοποιείται με τον χειρότερο τρόπο.
