«Το άγος του αντισημιτισμού» τιτλοφορούνταν ολοσέλιδο άρθρο στα «Νέα» (12.3.19) του ομότιμου καθηγητή του ΕΚΠΑ Δ. Δημητράκου. Το άρθρο συνοδευόταν και από φωτογραφία που παρέπεμπε στην αντισημιτική δράση των γερμανών ναζί τη δεκαετία του '30. Ετσι, οι συνειρμοί γίνονται πιο εύκολοι: όποιος επιτίθεται στο Ισραήλ, είναι αντισημίτης, όπως οι ναζί!
Ο Δ.Δ. αναφερόταν σε αντισημιτικές ενέργειες ακροδεξιάς υφής, όμως είναι τόσο λίγες και τόσο δακτυλοδεικτούμενες αυτές οι ενέργειες που δε θα μπορούσαν να θεμελιώσουν κίνδυνο. Η φασιστική Ακροδεξιά ήταν πάντοτε αντισημιτική, όμως τα ρεύματά της που βρίσκονται σε τροχιά εκλογικής ανόδου (Σαλβίνι, Λεπέν) δεν έχουν τον αντισημιτισμό στην προμετωπίδα τους. Γιατί να το κάνουν, άλλωστε; Εχθρός αυτής της Ακροδεξιάς είναι οι μετανάστες που κάθε άλλο παρά εβραίοι είναι.
Οι αντισημιτικές ενέργειες φασιστών χρειάζονται στους δημοσιολόγους που υπηρετούν τη σιωνιστική προπαγάνδα, προκειμένου να αναμείξουν με αυτές τον αντισιωνισμό, που καταγγέλλει τα εγκλήματα του κράτους του Ισραήλ κατά των Παλαιστίνιων και στέκεται στο πλευρό αυτού του αγωνιζόμενου λαού. Ετσι, στριμώχνονται όλοι (φασίστες και αλληλέγγυοι στον παλαιστινιακό λαό) στον κοινό παρονομαστή του αντισημιτισμού. Πρόκειται για μια βρόμικη τακτική, την οποία στηρίζει (με τα τεράστια μέσα που διαθέτει) το παγκόσμιο σιωνιστικό λόμπι. Τα εκτελεστικά όργανα αυτής της τακτικής δεν ορρωδούν προ ουδενός. Εδώ έφτασαν στο σημείο να κατηγορούν για αντισημιτισμό τον… Τζέρεμι Κόρμπιν, επειδή έχει εκφράσει τη συμπάθειά του στους Παλαιστίνιους.
Ο Δ.Δ. δε διστάζει να το γράψει ευθέως: «Η αποίκηση κατεχόμενων εδαφών από Εβραίους στο Ισραήλ, η εξέγερση των Παλαιστινίων στη Δυτική Οχθη του Ιορδάνη και της Γάζας δημιούργησαν κύμα συμπάθειας προς τους αδύνατους και τους εξεγερμένους στην αριστερή κοινή γνώμη στην Ευρώπη και την Αμερική. Και δημιουργήθηκε ένα νέο είδος αντισημιτισμού ο οποίος καταφέρεται κατά του “σιωνισμού“, εννοώντας μια πολιτική σοβινισμού και επεκτατισμού που αποδίδεται στο Ισραήλ, και όχι το αρχικό νόημα του όρου που ήταν το όνομα που δόθηκε σε ένα κίνημα παλιγγενεσίας του εβραϊκού έθνους και εγκατάστασης των Εβραίων στην Παλαιστίνη, τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ. Στην καταστροφή του κράτους αυτού αποσκοπεί ο σύγχρονος αντισημιτισμός υπό τη μορφή του “αντισιωνισμού“, συμπλέοντας με ακροδεξιές και παντοειδή φασιστικά και φασιστοειδή στοιχεία»!
Δε θ' ανοίξουμε συζήτηση με τον Δ.Δ. για τον σιωνισμό. Δεν το επιτρέπει και ο χώρος. Θα παραπέμψουμε στην πλούσια βιβλιογραφία που υπάρχει γι' αυτό το αντιδραστικό ρεύμα, που ήταν το ίδιο από τη γέννησή του μέχρι σήμερα. Στηρίχτηκε στον βίαιο εξανδραποδισμό του παλαιστινιακού λαού από τις εστίες του, στην αρπαγή της γης του και στο πέταγμά του στην προσφυγιά και στην εξαθλίωση. Αλλά κι αν δεχτούμε -ως υπόθεση εργασίας- ότι ο σιωνισμός υπήρξε στη γέννησή του ένα ευγενές κίνημα εθνικής παλιγγενεσίας (ποιου έθνους; οι εβραίοι συγκροτούσαν θρησκευτικές κοινότητες ανά τον κόσμο και όχι έθνος), τι πρέπει να κάνουμε μπροστά στο σημερινό ναζι-σιωνισμό;
Ο Δ.Δ. μας λέει με θράσος ότι όποιος καταγγέλλει τα εγκλήματα του σιωναζισμού είναι… αντισημίτης! Ακόμα και οι εβραίοι που τάσσονται στο πλευρό του παλαιστινιακού αγώνα. Οπως η μακαρίτισσα Χέντι Επστίν, επιζήσασα της ναζιστικής φρίκης, όπως ο ακαδημαϊκός Νόρμαν Φίλκενστιν, ο μουσικός Γκίλαντ Ατζμοντ (για ν' αναφερθούμε μόνο στους «επώνυμους»). Δεν αγνοεί ασφαλώς ο Δ.Δ. τον ισραηλινό ιστορικό Ιλάν Παπέ, που έχει εκδώσει βιβλία όπως το The Ethnic Cleansing (Η εθνοκάθαρση – αναφέρεται στα γεγονότα του 1948) και το The Biggest Prison on Earth: A History of the Occupied Territories ( Η μεγαλύτερη φυλακή στη Γη: Ιστορία των κατακτημένων περιοχών). «Εξετάζω το σχέδιο του Σιωνισμού ως δομή και όχι ως μεμονωμένο γεγονός· μια δομή εποικιστικής αποικιοκρατίας, σύμφωνα με την οποία ένα κίνημα εποικιστών εγκαθίσταται στην πατρίδα ενός λαού», έλεγε σε συνέντευξή του το 2017 (ihttps://www.middleeasteye.net/news/interview-ilan-pappe-44144233).
Π.Γ.
