♦ Δεκάδες πανό αλληλεγγύης αναρτήθηκαν σε όλη την Ελλάδα στη διάρκεια των δύο εβδομάδων απεργίας πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα. Ξεχωρίζουμε αυτό που αναρτήθηκε την Πέμπτη 14 Ιούνη στην πρόσοψη του Public στο Σύνταγμα με υπογραφή «Κομμουνιστές -τριες». Δείχνει ότι προέρχεται από αγωνιστές που συμμετέχουν σε πολιτικό χώρο ο οποίος δε στηρίζει το κίνημα αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους. Δε θέλουμε να προσδιορίσουμε εμείς ποιος είναι αυτός ο πολιτικός χώρος, όμως τέτοιες έμπρακτες διαφοροποιήσεις είναι πολιτικά ευπρόσδεκτες.
♦ Αφιερωμένο εξαιρετικά στους απατεώνες συριζαίους που παριστάνουν τους εξοργισμένους αντιφασίστες. Είναι η γνωστή φωτογραφία στο Καστελόριζο, στην οποία δίπλα στον Κασιδιάρη καμαρώνουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ Νίνα Κασιμάτη, Δημήτρης Βίτσας, Πάνος Καμμένος, Ελένη Αυλωνίτου και Κωνσταντίνος Κατσίκης (από αριστερά προς τα δεξιά). Είναι γνωστό πως στην… εθνική βόλτα στο Καστελόριζο ήταν και άλλοι συριζαίοι, καθώς και οι χρυσαυγίτες Παππάς και Αϊβατίδης (τα άλλα αστικά κόμματα αρνήθηκαν να στείλουν εκπροσώπους). Το γεγονός είναι γνωστό, όμως, η φωτογραφία που παραθέτουμε δημοσιεύτηκε στην «Αυγή» (Τρίτη, 6 Δεκεμβρίου 2016, στήλη ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ). Θα μπορούσαν να βάλουν μια φωτογραφία που δε φαίνεται ο Κασιδιάρης ή άλλος χρυσαυγίτης (υπήρχαν πολλές), όμως επέλεξαν ακριβώς αυτή, για να δείξουν ότι οι νενοναζί ανήκουν στον «εθνικό κορμό». Χαρακτηριστικό ήταν και το σχόλιο, με τίτλο «Ούτε κιχ», που συνόδευε τη φωτογραφία: «Αν και ο Τ. Ερντογάν μας έχει συνηθίσει σε σχεδόν καθημερινές προκλητικές δηλώσεις για τη Λωζάννη, το Αιγαίο και τα… “σύνορα της καρδιάς του“, χθες ο Τούρκος πρόεδρος δεν έκανε… ούτε “κιχ“. Μήπως γιατί χθες αντιπροσωπεία της Επιτροπής Εξωτερικών και Αμυνας στη Βουλή, μαζί με την ηγεσία του υπουργείου Αμυνας υπό τον Π. Καμμένο, βρέθηκαν στο Καστελόριζο, δίπλα στην Τουρκία; Είναι τυχαίο;»!
♦ Εξω από το νοσοκομείο «Γεννηματάς» είναι γραμμένο το σύνθημα. Από θεωρητική άποψη, καταρχήν δεν μπορούμε να διαφωνήσουμε. Ομως τα συνθήματα δεν είναι βιβλία. Ούτε θεωρητικά περιοδικά. Ούτε καν εφημερίδες. Τα συνθήματα είναι εργαλεία πολιτικής ζύμωσης και προπαγάνδας. Με την αναγκαστική λακωνικότητά τους πρέπει να μπορούν να αναδείξουν ένα μήνυμα εύληπτο, που δε χρειάζεται επεξηγήσεις. Ούτε παραπομπές σε θεωρητικές αναλύσεις. Αλλιώς κινδυνεύουν να γίνουν αυτοαναφορικά ή να απευθύνονται σε ένα περιορισμένο κοινό «μυημένων». Αυτό το κοινό, όμως, δεν έχει ανάγκη να διαβάσει το σύνθημα. Αυτό ξέρει. Ο υπόλοιπος κόσμος είναι το «θέμα». Αυτός που πέφτει θύμα της αστικής προπαγάνδας. Κι αυτόν τον κόσμο δεν πρέπει να τον αντιμετωπίζεις σαν εχθρό ή σαν «πολτό». Πρέπει να τον διδάσκεις.
