Α ρε Νατάσα. Τον «άναψες» πάλι τον πήδουλα. Και είσαι κι από εκείνες της άλλης μισής Αθήνας που δεν πρόκαμε…
Καθ' ότι η στήλη είναι και κοσμική –ενίοτε και τριτοκοσμική- θα συστήναμε στους κοσμικούς συντρόφους μία επίσκεψη (ποιος Ρουβίκωνας ρε;) ή έστω την αποστολή ευχών ή δώρων στην κόκκινη ή έστω κυανέρυθρη (ποιος Πανιώνιος ρε;) Γιάννα. Την Τρίτη έχει γενέθλια. Αν και εθιμικά δεν είναι ευγενικό (η Αλίκη –η εθνική μας σταρ ντε- κρατούσε κρυφή την ηλικία της όσο ζούσε), ενημερώνουμε ότι κλείνει τα 62 χρόνια της.
«Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη»… Βρε το ελεεινό σκουπίδι, βρε τον αλήτη! Ούτε ένα δεν κράτησε! Ούτε ένα…
Και μετά τη Black Friday και τη Cyber Week τι; Θα αφεθεί ορφανός, απελπισμένος και ακηδεμόνευτος ο χόμο καταναλότικους; Μα πού είναι η αγία σκέπη του άγιου καπιταλισμού;
Απελπισμένη μα και φωταγωγημένη στο πνεύμα των ημερών, η λαϊκή μούσα σκάρωσε τρία χάι χαϊκού. Για την κοινωνία: Αναβαθμίζεται διαρκώς / ο κρατικός τζόγος. / Υπέροχοι αλήτες. Για τους φιλόδοξους: Το ένα μου «νι» / θα κατέβει στις εκλογές. / Το αποφάσισε. Για τους ταγούς: Η σκόνη στο ξεσκονόπανο / κι ο Αλέξης / στο καμμενόπανο.
Μπορεί οι μεγάλοι να είναι σκληροί και να στέλνουν τις δυνάμεις καταστολής να τσακίσουν μικρούς, κινήματα και εργαζόμενους, αλλά η νεολαία δεν είναι έτσι. Δεν ξεκαβαλάει εύκολα το βολικό σύννεφο. Αυτή του ΣυΡιζΑ ας πούμε, καλούσε τους νέους να βγουν στους δρόμους στις 6 Δεκέμβρη.
«Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε / η εποχή, τα βάρη, οι συνθήκες / κι άλλοι την πάθανε που τότε είπαν το ναι / και δεν ακούσανε των παλιών τις υποθήκες. / Τάχα η θέλησή σου λίγη / τάχα ο πόνος σου μεγάλος / η ζημιά ήτανε στο ζύγι / πάντα φταίει κάποιος άλλος» (Μανόλης Αναγνωστάκης).
Με αγωνία ο χριστιανικός κόσμος της ελέω θεού αριστεράς αναμένει έστω και μία συνάντηση –αν όχι γεύμα, δείπνο ή πρωινό α λα Μακρόν με κρουασάν- του ηγέρπη με τον Τζερόνιμο, τον επί Γης εκπρόσωπο του Μανιτού. Για ένα τσούγκρισμα ποτηριών με νερό της φωτιάς, μια πίπα της ειρήνης, λίγα λόγια στη διχαλωτή γλώσσα.
Αγωνία επίσης για το πού θα περάσει τις άγ(ρ)ιες μέρες των γιορτών ο πολυχρονεμένος ηγέρπης. Πού θα εκκλησιαστεί ως ευσεβής αριστερός; Πώς θα στολίσει ο άθεος το έλατό του; Θα του φτιάξει βασιλόπιτα και μελομακάρονα η συνοδός του στα εξωτικά ταξίδια ή θα του φέρει τίποτα ετοιματζίδικα; Τι δώρα θα του προσφέρουν το ποίμνιο της μεταμοντέρνας αριστεράς, οι καλαντιστές και οι παλαμακιστές του;
φωνάζει και συγκρούεται, τους προκαλεί, τους βρίζει
αντιλαλούνε τα βουνά, σείονται τα κανάλια
το χάλι είν' επένδυση καλή πάνω στα χάλια.
Καλέ τι λέτε; Εχει καμία σχέση το γεγονός ότι ο ένας ξάδερφος είναι υπουργός Οικονομικών και ο άλλος εισπράττει χρέη; Τι κόσμος! Ολο συνωμοσίες, ίντριγκες και φαντασιοπληξίες, παντού βλέπει διασυνδέσεις και δαίμονες!
«Αφού είσαι ανθρώπινο πλάσμα / κι ανάγκη σου πρώτη το ψωμί / από τα λόγια τα παχιά / μην περιμένεις τροφή. / Γι’ αυτό εμπρός μαρς αριστερά / είν’ η θέση σου εκεί / στο μεγάλο το μέτωπο της εργατιάς / γιατί εργάτης είσαι κι εσύ. / Αφού είσαι ανθρώπινο πλάσμα / σαν σκουλήκι δε θες να σε πατούν / δε θέλεις δούλους να ‘χεις εσύ / μα ούτε κι αφεντικά. / Αφού είσαι εργάτης, εργάτη / το δίκιο σου δε θα βρεις πουθενά / μονάχη της η εργατιά / κερδίζει την λευτεριά» (Berthold Brecht – «Το τραγούδι της ενότητας»).
