«Νομίζω ότι ο χρόνος για την ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να παίζει παιχνίδια, ενδεχομένως με μια γνήσια ελπίδα να αλλάξει το πλαίσιο πολιτικής στην Ευρώπη τελειώνει. Τώρα είναι η ώρα συμμόρφωσης με τις προηγούμενες δεσμεύσεις, ενδεχομένως με κάποια ανοχή ως προς το χρονοδιάγραμμα της εφαρμογής των μέτρων».
Ο ένας Μάριο (Ντράγκι) εφαρμόζει το μαρτύριο της σταγόνας, ο άλλος Μάριο (Μόντι) διατυπώνει με σαφήνεια και λιτότητα, που θα τις ζήλευε κορυφαίος αμερικανός columnist, την ουσία του κακόγουστου σόου που ζούμε εδώ και 40 μέρες και υποδεικνύει στην ελληνική κυβέρνηση να ρίξει την αυλαία του σόου και να εκτελέσει άμεσα αυτό που έτσι κι αλλιώς θα κάνει.
Κατά διαβολική σύμπτωση, η συμπεριφορά των δύο ιταλών τεχνοκρατών-πολιτικών συνδέεται στενά με τη συριζαίικη προεκλογική παραμύθα. Τον Ντράγκι τον εμφάνιζαν ως έναν από τους βασικούς πυλώνες της «αντιμερκελικής» πολιτικής της Ευρώπης. Ο ίδιος ο Τσίπρας τον παρουσίαζε ως απτή απόδειξη του σλόγκαν «η Ευρώπη αλλάζει». Κι όταν τον ρωτούσαν «τι θα κάνετε αν οι δανειστές αρνηθούν να διαγράψουν το μεγαλύτερο μέρος του χρέους», επικαλούνταν τις συμμαχίες που θα έκλεινε ο ΣΥΡΙΖΑ, δείχνοντας τον Ντράγκι ως το κορυφαίο στέλεχος της Ευρωζώνης που θέλει να βάλει τέρμα στη λιτότητα.
Ο Μόντι, πρώην ιταλός τραπεζίτης, πρώην επίτροπος και μεταβατικός πρωθυπουργός της Ιταλίας την περίοδο της κρίσης (τον διαδέχτηκε ο Λέτα, τον οποίο εκπαραθύρωσε ο Ρέντσι), ήταν από τους συνδαιτυμόνες του Τσίπρα στο περίφημο συμπόσιο της Λέσχης Αμπροτσέτι, στις όχθες της λίμνης Κόμο. Ελεγε, λοιπόν, τότε η συριζοπροπαγάνδα πως κορυφαία πολιτικά στελέχη, όπως ο Μόντι και ο Πρόντι, άκουσαν με προσοχή τον Τσίπρα και όχι μόνο δε διαφώνησαν με όσα είπε, αλλά εξέφρασαν και τη συμφωνία τους στη βασική κατεύθυνση για το τέλος της λιτότητας.
Η δήλωση Μόντι, την οποία παραθέσαμε στην αρχή, δεν είναι επιθετική στο ύφος. Επί της ουσίας ξεμπροστιάζει τον ΣΥΡΙΖΑ.
