Υπάρχει έστω και ένας εργαζόμενος που να πιστεύει ότι η 24ωρη απεργία της ερχόμενης Τετάρτης θ’ αποτελέσει «νέο ξεκίνημα», «αφετηρία αντεπίθεσης», «κρίσιμη μάχη» και όλα τα ηχηρά παρόμοια που ακούγονται (όχι τόσο από τους εργατοπατέρες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, αλλά από τους «ταξικούς» του Περισσού, τους «ριζοσπάστες» του ΣΥΡΙΖΑ και τους «μαϊντανούς» της… υπόλοιπης Αριστεράς);
Ούτε αυτοί που τα λένε τα πιστεύουν αυτά τα ηχηρά λόγια, όμως τα λένε γιατί έτσι κάνουν τη δουλειά τους (ή το καθήκον τους). Ετσι αναπαράγονται οι ίδιοι ως μηχανισμοί. Μέσα από μια αέναα επαναλαμβανόμενη ρουτίνα, από την οποία δεν ξεβολεύονται με τίποτα.
Οταν, όμως, τα πράγματα φτάνουν σε «σημείο βρασμού», τότε τρέχουν να απασφαλίσουν τη βαλβίδα, μη τυχόν και η πίεση του ατμού προκαλέσει έκρηξη. Τότε σπεύδουν να κηρύξουν την υποταγή στην αστική νομιμότητα, αφού και πάλι προτάξουν ηχηρά λόγια ανυποχώρητης αντίστασης. Συνέβη στη Χαλυβουργία, συνέβη στο Μετρό, συνέβη στα βαπόρια, συμβαίνει στα «μη μπλόκα» της αγροτιάς, που εξακολουθούν να τα βαφτίζουν μπλόκα.
Στο ενδιάμεσο, φροντίζουν να κάνουν κάνα χάπενινγκ σε κάποιο γραφείο υπουργού, τώρα που πήραν χαμπάρι ότι ο Δένδιας στέλνει τους μπάτσους του να δείρουν ακόμα και στα χάπενινγκ, όταν αυτά γίνονται σε υπουργικά γραφεία.
Ετσι κυλάει ο καιρός, βαθαίνει η κινεζοποίηση, βυθίζεται στην απόγνωση ο ελληνικός λαός και ταυτόχρονα φωλιάζει στη συνείδησή του η απογοήτευση, το αίσθημα του «τίποτα δε βγαίνει», η παθητικότητα εν τέλει.
Θα το ξαναπούμε, λοιπόν. Για μας δεν υπάρχει το δίλημμα «συμμετέχουμε ή όχι στην 24ωρη της 20ής Φλεβάρη». Συμμετέχουμε γιατί δεν πρόκειται να γίνουμε απεργοσπάστες. Ταυτόχρονα, όμως, κατανοούμε τον εργαζόμενο του ιδιωτικού τομέα που φοβάται την απόλυση και δε θ’ απεργήσει. Και δεν πρόκειται ποτέ να πούμε ψέματα στην εργατική τάξη, να τη ρουμπώσουμε με μεγάλα λόγια περί «νέου ξεκινήματος» και «αντεπίθεσης», όπως κάνουν αυτοί που δε θέλουν και δεν μπορούν να οργανώσουν και την πιο στοιχειώδη άμυνα.
Αλήθειες θα λέμε πάντοτε και θα προσπαθούμε να τις βάζουμε για συζήτηση στο κίνημα. Αλήθειες όπως ότι χρειάζεται να υπάρξει ουσιαστική αντίσταση στην κρατική καταστολή, σύγκρουση με τις δυνάμεις της, αν θέλουμε να νικήσουν οι αγώνες μας. Οτι η συνδικαλιστική δουλειά πρέπει να ξαναρχίσει από την αρχή, από τη βάση, από τους πρωτοπόρους εργάτες, με συνωμοτικούς κανόνες, όπως γινόταν παλιά.
Οτι η εργατική τάξη, πέραν του ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιεί άσφαιρα πυρά στον αμυντικό της αγώνα, πέρα από την κρυφή συνδικαλιστική δουλειά, πρέπει να φροντίσει τη γενικότερη ανασυγκρότησή της, που περνά υποχρεωτικά από τη συγκρότηση του δικού της πολιτικού φορέα.
