♦ Μαυρογιαλούρος
Θα μπορούσε να ονομάζεται και Μαυρογιαλούρος ο Τσίπρας. Συναντήθηκε με τον υπηρεσιακό υπουργό Εργασίας Ρουπακιώτη και αμέσως μετά δήλωσε: «Του επεσήμανα ότι, όπως δήλωσα και στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, θέση μας είναι ότι η υπηρεσιακή αυτή κυβέρνηση πρέπει να αναστείλει, στο μέτρο των δυνατοτήτων της ως υπηρεσιακή, την εφαρμογή μέτρων που μειώνουν συντάξεις και μισθούς, μέτρων που διαλύουν το δικαιακό μας νομικό πλέγμα. Σε ότι αφορά ειδικότερα τη μετενέργεια να παγώσει η άρση της μετενέργειας».
Ο Ρουπακιώτης, βέβαια, είχε ήδη απαντήσει. Και είχε απαντήσει και ο Πικραμμένος: από τη στιγμή που υπάρχουν ψηφισμένοι νόμοι, εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αυτό είναι «το μέτρο των δυνατοτήτων» της υπηρεσιακής κυβέρνησης. Οχι μόνο επειδή είναι υπηρεσιακή, αλλά και επειδή δεν υπάρχει Βουλή για ν’ αποφασίσει αλλαγή των νόμων (τα γράψαμε αναλυτικά και στο προηγούμενο φύλλο της «Κ»).
Αμέσως μετά, ο σύγχρονος Μαυρογιαλούρος δήλωσε (ξεπερνώντας το «η υπηρεσιακή αυτή κυβέρνηση πρέπει να αναστείλει την εφαρμογή μέτρων που μειώνουν συντάξεις και μισθούς»), ότι ο Ρουπακιώτης «έχει αναλάβει μία πρωτοβουλία συνεννόησης με τους κοινωνικούς φορείς σ΄ αυτή την κατεύθυνση την οποία και θεωρούμε ιδιαίτερα σημαντική και υποστηρίζουμε». Δηλαδή, από τη μια δηλώνει ότι η υπηρεσιακή πρέπει να αναστείλει κάποιες αντεργατικές ρυθμίσεις (ενώ ξέρει ότι αυτό, συνταγματικά, δεν μπορεί να το κάνει) και από την άλλη επαινεί μια «πρωτοβουλία», η οποία κατέληξε σε φιάσκο, καθώς την ακύρωσαν ΓΣΕΕ και ΣΕΒ.
ΥΓ1: Την επομένη, ο Τσίπρας συναντήθηκε με συνδικαλιστές για το ίδιο θέμα. Και πώς κατέληξε στη δήλωση που έκανε μετά τη συνάντηση; «Είμαστε βέβαιοι ότι μετά την ανατροπή της 6ης Μαΐου, που πάγωσε τα μνημονιακά μέτρα των ιδιωτικοποιήσεων και της μετενέργειας, θα έρθει η οριστική νίκη στις 17 του Ιούνη, που θα ολοκληρώσει την μεγάλη επιτυχία του λαού μας, τη νίκη του λαού μας και της ελληνικής κοινωνίας να πάρει τις τύχες στα χέρια της». Θεωρεί ότι η «μετενέργεια» πάγωσε! Γι’ αυτό να μη διαμαρτυρηθεί κανείς επειδή τον αποκαλούμε Μαυρογιαλούρο.
ΥΓ2: Οι ιδιωτικοποιήσεις πάγωσαν όντως, αλλά όχι γιατί νίκησε ο Τσίπρας, αλλά γιατί εκφεύγουν των αρμοδιοτήτων μιας υπηρεσιακής κυβέρνησης. Και σ’ αυτό συμφώνησαν όλα τα κόμματα.
ΥΓ3: «Μετά την πρωτοβουλία Ρουπακιώτη και την παρέμβαση Τσίπρα άρχισε το “ξήλωμα” του Μνημονίου από τα εργασιακά», έγραφε η «Αυγή» στις 24 Μάη!
♦ Πίκρα!
«Η πίκρα σήμερα δεν έχει σύνορα». «Σε πότισα ροδόσταμο με πότισες φαρμάκι». Αφιερωμένα εξαιρετικά από τον ΣΥΡΙΖΑ στον Φρανσουά Ολάντ και τους άλλους ευρωηγέτες. Ακούς εκεί να μην ακούνε τον ΣΥΡΙΖΑ! Ξεχείλισε η πίκρα στη δήλωση που έκανε η Ρένα Δούρου, και αναμετέδωσε το Γραφείο Τύπου: «Χωρίς κανένα χειροπιαστό αποτέλεσμα, όπως άλλωστε αναμενόταν, ολοκληρώθηκε σήμερα τα ξημερώματα στις Βρυξέλλες η άτυπη Σύνοδος Κορυφής, η οποία προσχηματικά ασχολήθηκε με το ζήτημα της ανάπτυξης. Οπως όμως αναμενόταν, λόγω της εμμονής της πλειοψηφίας των ευρωηγεσιών στις αποτυχημένες πολιτικές της λιτότητας, της ύφεσης και της ανεργίας που βρίσκονται στον αντίποδα της ανάπτυξης, οι σχετικές αποφάσεις παραπέμφθηκαν για τον Ιούνιο μετά από τις εκλογές στη χώρα μας».
Εκείνο το «όπως αναμενόταν» σηκώνει πολλή κουβέντα. Πώς «αναμενόταν», όταν οι ίδιοι μιλούσαν για «νέο αέρα» στην ΕΕ μετά την εκλογή Ολάντ, κάποιες δηλώσεις του Μόντι κ.λπ.; Επειδή, δε, γίνεται λόγος για «πλειοψηφίες», μήπως ευαρεστούνται να μας πουν ποιοι ανήκουν στην πλειοψηφία και ποιοι στη μειοψηφία και τι ακριβώς πρεσβεύ-ει η μειοψηφία;
Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, η συριζαίικη δήλωση αναφέρει: «Η επίκληση των πόρων των διαρθρωτικών ταμείων είναι το καρότο. Η δέσμευση για την τήρηση των μνημονιακών πολιτικών, το μαστίγιο. Οι Ελληνες πολίτες, με πλήρη συναίσθηση των ευθυνών τους, θα δώσουν την απάντηση στις 17 Ιουνίου. Απάντηση ελπίδας και ανατροπής. Απάντηση – μήνυμα προς τους λαούς της Ευρώπης». Η αναφορά στην Ελλάδα ήταν συμφωνημένη και ομόφωνη. Δηλαδή, την ψήφισε και η «μειοψηφία». Αλλωστε, ο Ολάντ δεν άφησε καμιά αμφιβολία επ’ αυτού, με τις προσωπικές δηλώσεις που έκανε. Αυτό γιατί δεν το σχολίασαν οι λαλίστατοι του ΣΥΡΙΖΑ;
ΥΓ: Λίγο αργότερα, την ίδια μέρα, ο Γ. Σταθάκης έλεγε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Mega, ότι «αυτή τη στιγμή τα πράγματα και θα αλλάξουν στην Ευρώπη και το μήνυμα των εκλογών, όπως ήταν πολύ ισχυρό με τις προηγούμενες εκλογές στην Ελλάδα, μπορεί να επιταχύνει τα πράγματα και στην Ευρώπη και στο τρόπο με το οποίο αντιμετωπίζει το ελληνικό πρόβλημα». Διαλέγετε και παίρνετε. Απ’ όλα έχει ο μπαξές της προεκλογικής απάτης.
♦ Σχολή Ανδρέα!
«Οταν ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ πηγαίνει από 4,5% στο 17% –και η χθεσινή δημοσκόπηση της Public Issue του δίνει 30%– οφείλει να επεξεργαστεί περισσότερο, αναλυτικότερα, πειστικότερα το πρόγραμμά του και να δημιουργήσει τη γέφυρα ανάμεσα στο θέλω και στο μπορώ». Σε τίποτα δεν μπορούν να πρωτοτυπήσουν οι ΣΥΡΙΖΑίοι. Ακόμα και για τις κωλοτούμπες κοπιάρουν τον Ανδρέα Παπανδρέου, που είχε πει το περιβόητο «άλλο το επιθυμητό και άλλο το εφικτό». Η δήλωση έγινε από τον Παπαδημούλη σε συνέντευξή του στον Πορδοσάλτε του ΣΚΑΙ και χρήζει προσοχής. Μέχρι τώρα, λέει, λέγαμε διάφορες μαλακίες για να παίρνουμε ψήφους. Εδώ που φτάσαμε, όμως, με τον… κίνδυνο να βγούμε πρώτο κόμμα, πρέπει να κόψουμε τις πολλές μαλακίες και ν’ αρχίσουμε να προσγειώνουμε το ακροατήριό μας.
Στο ίδιο μήκος κύματος ο Σταθάκης λέει στα «Νέα»: «Το δίλημμα της νέας κάλπης είναι ανάμεσα σ’ ένα παλιό κομματικό σύστημα που διαχειρίστηκε το κράτος και τη δημόσια διοίκηση με έντονα στοιχεία διαπλοκής, ανυποληψίας και αναποτελεσματικότητας και σε νέες πολιτικές δυνάμεις που διεκδικούν να αποκαταστήσουν τη στοιχειώδη λειτουργικότητα του κράτους και να το στρέψουν προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης, των αναγκών των πολιτών και της ανασυγκρότησης της οικονομίας». Απουσιάζει κάθε αντικαπιταλιστική ή έστω ρεφορμιστική αιχμή και ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλεται απλώς ως ο αντίποδας του ρουσφετιού, της ανυποληψίας και της αναποτελεσματικότητας. Προβάλλεται, δηλαδή, ως μια έντιμη και αποτελεσματική δύναμη διαχείρισης του συστήματος.
♦ Χωρίς φράγκα στην αφάνεια
Ούτε ένας μήνας δεν πέρασε και οι τέως υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, που έβγαιναν καθημερινά σε δυο και τρεις ραδιοφωνι- κούς σταθμούς έχουν εξαφανιστεί από τη δημοσιότητα. Μην ψάχνετε την εξήγηση στο ότι οι περισσότεροι δεν εκλέχτηκαν, οπότε έγιναν πολιτικά αναξιόπιστοι και μιντιακά αδιάφοροι. Απλώς, έφυγαν από τα υπουργεία και τελείωσαν τα φράγκα με τα οποία τάιζαν τα διάφορα παπαγαλάκια για να τους προβάλλουν προσωπικά.
♦ Και συ Ντάνιελ;
Πού οι εποχές που τα συριζαίικα όργανα (ιδίως η «Αυγή») έσταζαν μέλι για τον Ντάνιελ Κον Μπεντίτ, τον «μεγάλο φίλο» του ελληνικού λαού, που τα έβαζε στο ευρωκοινοβούλιο με τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί και τους τραπεζίτες. Ξεχείλισε η πίκρα όταν ο Κον Μπεντίτ, σε συνέντευξη με τον Χρυσόγελο των Οικολόγων-Πρασίνων χαρακτήρισε «ανόητο» το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και «τρέλα» την εφαρμογή του. Οι περισσότεροι έκαναν δηλώσεις γεμάτες χολή και μόνο ο Παπαδημούλης, που δεν χαλάει ποτέ τις δημόσιες σχέσεις του, κράτησε την ψυχραιμία του, δηλώνοντας από ραδιοφώνου, με το γνωστό γλοιώδες ύφος του: «Μάλλον κάποιοι από τους Ελληνες Πράσινους-Οικολόγους του εξήγησαν ότι το ανοδικό ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ στέρησε την είσοδο των Οικολόγων στη Βουλή και ο Κον Μπεντιτ με το γνωστό θερμό του ταπεραμέντο προέβη σε δηλώσεις υπό την επήρεια αυτών των απόψεων. Θέλω να διαβεβαιώσω τον Κον Μπεντιτ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει έντονο το περιβαλλοντικό στοιχείο στην πολιτική του και στην συμμαχία που φιλοδοξούμε να χτίσουμε εναντίον της πολιτικής του μνημονίου, έχουν θέση και οι Πράσινοι».
♦ Κάρφαρος!
Παλιά αλεπού ο Δραγασάκης, ρώτησε τον Παπαδόπουλο του Περισσού, με τον οποίο παρευρίσκονταν στο πρωινάδικο του ΑΝΤ1, αν «μια αριστερή κυβέρνηση, μια προοδευτική κυβέρνηση, μπορεί να ελπίζει σε δική σας στήριξη ή ανοχή, όπως έγινε με το ΠΑΣΟΚ», συμπληρώνοντας απνευστί: «Εγώ θυμάμαι το ’81 το ΚΚΕ ψήφισε “παρών”. Δηλαδή δεν ψήφισε κατά της κυβέρνησης. Το “παρών” θεωρείται ψήφος ανοχής. Μπορούμε λοιπόν να πούμε στον κόσμο και εμείς και εσείς, ότι έχουμε μεγάλες διαφορές, αλλά μπορεί να προσδοκά ένα κλίμα διαφορετικό;».
Αιφνιδιασμένος ο Παπαδόπουλος, άρχισε το… τραγούδι: «Η διαφορά μας, κ. Δραγασάκη, είναι στρατηγική. Διαφωνούμε στρατηγικά, ότι η ΕΕ δεν μπορεί να γίνει Ευρώπη των εργαζομένων ούτε στη Δευτέρα παρουσία. Μια ιμπεριαλιστική κυβέρνηση που υποκλίνεται σε μια ιμπεριαλιστική συμμαχία…». «Πρακτικά», τον διέκοψε ο Δελατόλλας, άλλη αλεπού αυτός, αναγκάζοντας τον Παπαδόπουλο να ολοκληρώσει: «Πρακτικά, λοιπόν, λέω όχι σε όποιον υποκλίνεται στην ΕΕ και στην άρχουσα τάξη, είτε είναι κεντροδεξιά είτε είναι κεντροαριστερή κυβέρνηση».
Να υποθέσουμε, λοιπόν, ότι το 1981, που ο Περισσός προσέφερε ψήφο ανοχής στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, θεωρούσε ότι έχει μπροστά του μια κυβέρνηση που δεν υποκλίνεται στην τότε ΕΟΚ και την άρχουσα τάξη!
♦ «Καθαρά χέρια»
Αρκετοί σχολιαστές των αστικών ΜΜΕ παρομοιάζουν την υπόθεση Τσοχατζόπουλου με την περιβόητη «επιχείρηση καθαρά χέρια» της Ιταλίας. Βολική παρομοίωση, έτσι όπως την παρουσιάζουν. Μόνο που δεν μας λένε πού κατέληξε η «επιχείρηση καθαρά χέρια». Συνέβη, όντως, μια σχετικά βίαιη αναδιάταξη του πολιτικού προσωπικού και του αστικού κομματικού χάρτη. Ο σοσιαλδημοκράτης Κράξι αυτοεξορίστηκε στη Βόρεια Αφρική, όπου και πέθανε. Ο χριστιανοδημοκράτης Αντρεότι συνταξιοδοτήθηκε πολιτικά. Κάποιοι δευτεροκλασάτοι δικάστηκαν. Και τι μπήκε στη θέση των παλιών κομμάτων; Ο συνασπισμός της δεξιάς με τους Μπερλουσκόνι-Μπόσι-Φίνι («μπουμπούκια» ένα κι ένα) και ο συνασπισμός της «κεντροαριστεράς» με επικεφαλής σε κάποια φάση τον κεντρικό τραπεζίτη του Βατικανού και πρόεδρο της Κομισιόν Πρόντι. Μιλάμε για… πολύ καθαρά χέρια.