Ως είθισται τις άγιες μέρες των Χριστουγέννων προσπαθούμε να ξεκλέψουμε λίγο χρόνο για να ασχοληθούμε με αυτούς που αγαπάμε. Η στήλη συνήθως πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα, όμως στην προκειμένη περίπτωση θα υποκύψουμε στη δύναμη της συνήθειας.
Οπως ήδη καταλάβατε, στο σημερινό σημείωμα θα μιλήσουμε για αυτά που συμβαίνουν στη μεγάλη αγάπη της στήλης, στην ερυθρόλευκη οικογένεια, σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Μετά την ήττα από τη Λίβερπουλ, οι απανταχού γαύροι κυκλοφορούν με ένα μόνιμο χαμόγελο (αυτό το κουσούρι αποκομίζει όποιος περάσει ένα ψιλοεγκεφαλικό). Δεν θα ήθελα σε καμιά περίπτωση να νιώσω τα συναισθήματα και τις έντονες συγκινήσεις που έζησαν οι οπαδοί του Ολυμπιακού κατά τη διάρκεια του αγώνα, οι οποίοι μέσα σε 10 λεπτά βρέθηκαν από τον παράδεισο στην κόλαση.
Η φετινή πορεία του Ολυμπιακού στο Champions League ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητική και ήταν ελάχιστοι οι οπαδοί του που πίστευαν σε μια τέτοια πορεία την επαύριο της κλήρωσης. Βέβαια, το τελικό αποτέλεσμα και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο φτάσαμε σ’ αυτό ήταν ιδιαίτερα οδυνηρά και πολλοί φίλοι μου Ολυμπιακοί (δεν θέλω γέλια, έχω και γαύρους φίλους) έλεγαν ότι θα ήταν προτιμότερο να είχε η ομάδα τους την εικόνα των περασμένων χρόνων για να μη ζήσουν τον εφιάλτη του τελευταίου δεκάλεπτου στο Ανφιλντ.
Αν αναλύσουμε τους αγώνες του Ολυμπιακού θα δούμε ότι το μεγάλο όπλο της φετινής ομάδας είναι η άμυνά της. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια ο Ολυμπιακός παρουσίασε σωστή αμυντική λειτουργία. Η παρουσία του Σούρερ έδεσε την άμυνα (δίπλα του ακόμη και ο Ανατολάκης παίζει μπάλα), βοήθησε σημαντικά την ανάπτυξη της ομάδας και πιστεύω ότι η μεταγραφή του ήταν πιο πολύτιμη από αυτή του Ριβάλντο, αφού ως γνωστόν η ερυθρόλευκη επίθεση λειτουργούσε πάντα καλά, χωρίς όμως να καταφέρνει να χαρίζει επιτυχίες στους οπαδούς της ομάδας. Μέχρι και τον αγώνα με τη Λίβερπουλ ο Ολυμπιακός είχε δεχτεί μόλις 2 γκολ σε 5 αγώνες και είχε καταφέρει να συγκεντρώσει 10 βαθμούς, γεγονός που αποδεικνύει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο το σωστό αμυντικό προσανατολισμό της ομάδας. Αλλά και στο παιχνίδι του Ανφιλντ κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει τους αμυντικούς παίχτες του Ολυμπιακού, οι οποίοι από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό προσπαθούσαν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα.
Οσοι είδαν το παιχνίδι θα πρέπει να συμφωνήσουν ότι η μεσοεπιθετική γραμμή των ερυθρόλευκων δεν μπήκε ποτέ στο γήπεδο (εξαίρεση ο Ριβάλντο). Το αποτέλεσμα του πρώτου ημίχρονου ήταν μαγική εικόνα, αφενός γιατί οι παίχτες της Λίβερπουλ κατάφερναν να χάνουν πέντε – έξι κλασικές ευκαιρίες και αφετέρου γιατί το γκολ με το οποίο προηγήθηκε ο Ολυμπιακός προήλθε από μια μαγική ενέργεια του Ριβάλντο που χόρεψε μόνος του ολόκληρη την αντίπαλη άμυνα. Η εικόνα του αγώνα δεν άλλαξε στο δεύτερο ημίχρονο και αν παρακολουθήσουμε προσεχτικά τον αγώνα θα δούμε ότι ο πανικός που επικρατούσε στην ομάδα ήταν αποτέλεσμα της κατάρρευσης της μεσαίας γραμμής, στην οποία Γεωργιάδης, Τζόρτζεβιτς και Ζιοβάνι ήταν εκτός τόπου και χρόνου, ο Ριβάλντο κουράστηκε (άλλωστε, όσο και αν κάποιοι διαφωνούν, ο Βραζιλιάνος δεν μπορεί να παίξει σε φουλ ρυθμούς για περισσότερο από ένα ημίχρονο) και ο Στολτίδης δεν μπορούσε μόνος του να κρατήσει ολόκληρη τη Λίβερπουλ. Η αδυναμία του Μπάγεβιτς να ανταποκριθεί σωστά στις απαιτήσεις του αγώνα και να «απαντήσει» στις αλλαγές του προπονητή της Λίβερπουλ με την έναρξη του δευτέρου ημίχρονου, ήταν εμφανής και η ανατροπή της κατάστασης έδειχνε να έρχεται με μαθηματική ακρίβεια, άσχετα αν χρειάστηκε όλοι εμείς, που από παιδιά υποστηρίζαμε τη Λίβερπουλ, να περιμένουμε μέχρι το τελευταίο πεντάλεπτο για να πανηγυρίσουμε την πρόκριση.
Από τον συγκεκριμένο αγώνα αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε είναι η αδυναμία του Μπάγιεβιτς να κοουτσάρει σωστά ένα κρίσιμο παιχνίδι και η δυσκολία του Τζόρτζεβιτς να συνυπάρξει στην ομάδα με τους δυο Βραζιλιάνους. Το αγωνιστικό στυλ του Ολυμπιακού έχει αλλάξει σε σχέση με αυτό τον προηγουμένων χρόνων. Ο Ριβάλντο κρατάει πολύ την μπάλα στα πόδια του, μαζεύει πάνω του τους αντίπαλους αμυντικούς και είτε κερδίζει φάουλ είτε βγάζει μαγικές μπαλιές στους συμπαίκτες του. Αντίθετα, ο Τζόρτζεβιτς έχει μάθει να παίζει με τον κενό χώρο. Πετάει την μπάλα μπροστά, εκμεταλλεύεται την ταχύτητά του και δημιουργεί ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα. Η συνύπαρξη των δυο παιχτών στην ενδεκάδα απαιτεί λεπτές ισορροπίες, τις οποίες όμως δεν έχουν καταφέρει να βρουν στον Ολυμπιακό, με αποτέλεσμα ο Τζόρτζεβιτς από πολυτιμότερος παίχτης της ομάδας τα προηγούμενα χρόνια να είναι ο αρνητικός πρωταγωνιστής.
Οσον αφορά την περίπτωση των ευθυνών του Μπάγεβιτς και την παραμονή του στην ομάδα τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ο Σέρβος είναι ένας υπερτιμημένος προπονητής που ξεχωρίζει στην Ελλάδα γιατί το επίπεδο των ελλήνων προπονητών είναι κάτω από το μηδέν, ο οποίος δεν μπορεί να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις και να ξεφύγει από τις εμμονές και τον έντονο εγωκεντρικό τρόπο με τον οποίο στήνει την ομάδα του. Για να πάρει κάποιος θέση στο ερώτημα «μένει ή φεύγει ο Μπάγεβιτς»
θα πρέπει να ξέρει τον αντικαταστάτη του. Αν στη θέση του τοποθετηθεί προπονητής της αξίας του Αλέφαντου, του Μαντζουράκη ή του Μπιγκόν, τότε Μπάγεβιτς και πάλι Μπάγεβιτς (για να μπορούμε και εμείς να τον κράζουμε και να γεμίζουμε τη στήλη μας). Αν όμως ο Κόκκαλης αποφασίσει να βάλει το χέρι στη τσέπη και το κυριότερο να μη θέλει να έχει λόγο στην κατάρτιση της ενδεκάδας, τότε ο Μπάγεβιτς πρέπει να πάει στο ταμείο ανεργίας.
Συνεχίζουμε με το ερυθρόλευκο μπάσκετ. Μετά τη νίκη της ομάδας στο ντέρμπι των ουραγών κόντρα στην ΜΕΝΤ, ο Κόκκαλης αποφάσισε να ασχοληθεί με την ομάδα και να τη βοηθήσει να βγει από την κρίση. Η πρώτη απόφασή του ήταν να στείλει εκτός ομάδας τον Μίλαν Τόμιτς. Μετά από 14 χρόνια, ο παίχτης που ήταν η σημαία του ερυθρολεύκου μπάσκετ χρεώνεται την ευθύνη για την άθλια εικόνα που παρουσιάζει η ομάδα. Για την ορθότητα της απόφασής του ο Κόκκαλης δεν μπορεί να πείσει κανέναν. Ας μην ξεχνάμε ότι προς το τέλος της περσινής χρονιάς ο Κόκκαλης ζήτησε από τον Τόμιτς να αναλάβει τα ηνία της ομάδας και από τη θέση του προπονητή, να βοηθήσει τον Ολυμπιακό να βγει από το τούνελ στο οποίο τον είχε οδηγήσει με την πολιτική του ο πρόεδρος και αυτός δέχτηκε χωρίς αντιρρήσεις. Μάλιστα, οργανώθηκε και φιέστα για να τιμηθεί ο παίχτης Τόμιτς. Χρειάστηκαν ελάχιστοι μήνες για να μετατραπεί ο Τόμιτς από αγαπημένο παιδί σε αποδιοπομπαίο τράγο και η αιτία ήταν η άρνησή του να δεχτεί μείωση των αποδοχών του. Αρνήθηκε να υπακούσει στην εντολή του προέδρου και γι’ αυτό έπρεπε να «πεθάνει» για να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι.
Σχολιάζουμε την αποκαθήλωση του Τόμιτς όχι για να δείξουμε την αναλγησία του Κόκκαλη (στον επαγγελματικό αθλητισμό, όπου τα πάντα μετριόνται με το κέρδος, τέτοιες περιπτώσεις είναι συχνές), αλλά για να τονίσουμε τη λοβοτομή που έχει γίνει στους οργανωμένους οπαδούς της ομάδας από τον Κόκκαλη. Η θέση που πήραν οι παρουσιαστές της εκπομπής της Θύρας 7 ήταν κάτι περισσότερο από ουδέτερη. Ενώ οι απλοί φίλοι του Ολυμπιακού, που συμμετείχαν τηλεφωνικά ή με μηνύματα, πήραν σαφή θέση υπέρ του Τόμιτς, οι εκπρόσωποι των οργανωμένων οπαδών προσπαθούσαν να κάνουν το μαύρο άσπρο, αποδεικνύοντας με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, ότι δεν είναι τίποτε άλλο από πειθήνια όργανα του προέδρου και ότι ο ρόλος τους είναι να καναλιζάρουν τις αντιρρήσεις και την κριτική των οπαδών προς το πρόσωπό του. Καλό θα είναι οι οπαδοί του Ολυμπιακού να κόψουν τις παρτίδες μαζί τους.
Κος Πάπιας
ΥΓ: Το σημερινό σημείωμα είναι το τελευταίο της φετινής χρονιάς. Η επόμενη επικοινωνία μας θα είναι του χρόνου. Η στήλη εύχεται στους πολυπληθείς αναγνώστες της υγεία και μακροημέρευση, όπως λένε και οι Αγιοι Πατέρες στο Ορος, και καλά κέρδη σε όσους αναζητήσουν την εορταστική περίοδο να συναντηθούν με τη θεά τύχη.