Τη Δευτέρα μπαίνουν σε απεργιακή κινητοποίηση 75.000 εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Σε πενθήμερη απεργία με την πρώτη, τα αποτελέσματα της οποίας θα αξιολογηθούν στο τέλος της εβδομάδας, για να αποφασιστεί η παραπέρα στάση τους.
Τη στάση της κυβέρνησης μπορούμε να τη μαντέψουμε. Η Γιαννάκου θα διαβεβαιώνει ότι όλα τα προβλήματα είναι λυμένα και τα γνωστά παπαγαλάκια του συστήματος στα ΜΜΕ θα αναλάβουν το ρόλο της συκοφάντησης και αυτού του αγώνα.
Και τι δε θ’ ακούσουν οι δάσκαλοι: τεμπέληδες, αδιάφοροι, ασυνείδητοι, που αφήνουν τα παιδιά στο δρόμο, που προκαλούν δυσκολίες στους εργαζόμενους κτλ. κτλ.
Και τι δε θ’ ακούσουν οι δάσκαλοι: τεμπέληδες, αδιάφοροι, ασυνείδητοι, που αφήνουν τα παιδιά στο δρόμο, που προκαλούν δυσκολίες στους εργαζόμενους κτλ. κτλ.
Οι ίδιοι οι απεργοί, βέβαια, έχουν τον πρώτο λόγο. Αυτοί με τη συμμετοχή τους στην απεργία και με το δυναμισμό που θα δείξουν θα καθορίσουν την εξέλιξη του αγώνα τους. Την τύχη τους την κρατούν στα δικά τους χέρια. Και πρέπει να την κρατήσουν γερά, γιατί η συνδικαλιστική γραφειοκρατία καραδοκεί για να τους ξεπουλήσει, όπως έχει κάνει και στο παρελθόν.
Ομως, παράγοντας σημαντικός είναι και η αλληλεγγύη. Σημαντικότατος στην προκείμενη περίπτωση. Γιατί το σχολείο είναι ένας κοινωνικός χώρος και η απεργία σ’ αυτό έχει κοινωνικές συνέπειες. Η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να ενεργοποιήσει ανακλαστικά «κοινωνικού αυτοματισμού». Να στρέψει δηλαδή τους γονείς ενάντια στους απεργούς. Να τους μετατρέψει σε δύναμη κρούσης ενάντια στον αγώνα τους.
Αυτό δεν πρέπει να περάσει. Και πρέπει κάθε εργαζόμενος με ταξικό φιλότιμο να μην αφήσει να περάσει. Να αναλάβει το ρόλο του κυματοθραύστη της μαύρης προπαγάνδας. Να αναλάβει το ρόλο του διοργανωτή της συμπαράστασης. Οι απεργοί πρέπει να αισθανθούν τους γονείς δίπλα τους. Με τη διπλή ιδιότητα: του εργαζόμενου και του γονιού.
Του εργαζόμενου που βιώνει τα ίδια προβλήματα, τα ίδια αδιέξοδα, την ίδια λιτότητα, την ίδια φτώχεια. Που σε κάθε διεκδικητικό αγώνα βλέπει τον εαυτό του. Που θέλει να νικήσουν οι συνάδελφοί του, γιατί έτσι ανοίγει ο δρόμος να διεκδικήσει και να νικήσει κι ο ίδιος.
Του γονιού που θυμάται εκείνο το παλιό γνωμικό που έλεγε: «δάσκαλος φτωχός, αγράμματος λαός». Που ξέρει ότι η στοιχειώδης μόρφωση των παιδιών του εξαρτάται από το φιλότιμο και το μεράκι του δασκάλου. Που έχει συνειδητοποιήσει ότι κάθε απεργία εκπαιδευτικών, ακόμα και όταν έχει μόνο οικονομικά αιτήματα (καμία δεν έχει τόσο στενό ορίζοντα, ούτε αυτή που αρχίζει μεθαύριο), είναι εκ των πραγμάτων, αντικειμενικά, και απεργία για την ποιότητα της εκπαίδευσης (για Παιδεία καλύτερα να μη γίνεται λόγος).
Τις επόμενες μέρες οι δάσκαλοι και νηπιαγωγοί θα μετρήσουν την αποφασιστικότητά τους να αγωνιστούν και να νικήσουν και η εργαζόμενη κοινωνία θα μετρήσει τα αποθέματα αλληλεγγύης.
