Αρχισαν κιόλας οι του Περισσού την καμπάνια κατά της αποχής. Οπως πληροφόρησε τους αναγνώστες του ο «Ριζοσπάστης» (21.9.10), η «πριμοδότηση της αποχής προσλαμβάνει ολοένα και περισσότερο οργανωμένο χαρακτήρα (από κυβέρνηση και ΜΜΕ)».
Βεβαίως, τέτοια πριμοδότηση κανείς άλλος δεν βλέπει, ούτε καν στο βαθμό που παρατηρήθηκε πριν τις περσινές ευρωεκλογές (πριμοδότηση που άρχισε όταν πια είχε διαφανεί η τάση της αποχής και αποσκοπούσε –η πριμοδότηση– στον έλεγχο αυτής της τάσης). Υπάρχει, όμως, και η απλή λογική: γιατί να πριμοδοτήσει το σύστημα –και μάλιστα με τόσο καλά οργανωμένη συνωμοσία– την αποχή στις τοπικές εκλογές; Θα τους βόλευε –γράφει η φυλλάδα του Περισσού– «η αηδία και η οργή που καθόλα δικαιολογημένα αισθάνεται η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, να εξαντλούνταν στην αδιέξοδη και ανώδυνη στάση της αποχής. Αυτό που τους πονάει είναι να πάνε στις εκλογές και να μαυρίσουν τα κόμματα της αστικής τάξης, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και τον ΛΑ.Ο.Σ. Πολύ περισσότερο όμως τους πονάει αν υπερψηφιστεί το ΚΚΕ».
Για σιγά, γιατί μας μπερδέψατε. Θέλει ή δεν θέλει το σύστημα την αποχή; Τι θα σήμαινε μια μαζική αποχή στις σημερινές συνθήκες; Θα σήμαινε απέχθεια προς το πολιτικό σύστημα και τάση αποδέσμευσης από τον έλεγχό του. Σε άλλες εποχές, μπορεί να το έριχναν και στο καλαμπούρι, για να ξεφτιλίσουν την αποχή, στις σημερινές συνθήκες, όμως, διαβλέπουν έναν ευρύτερο κίνδυνο. Ολος ο αστικός κόσμος –στην Ελλάδα και το εξωτερικό– εκφράζει ανησυχία για επερχόμενες κοινωνικές εκρήξεις. Η αποχή ενισχύει αυτή την τάση, γι’ αυτό και την αποστρέφονται.
Αντίθετα, η συμμετοχή στις τοπικές εκλογές και η επιλογή υποψηφίων από το κοινοβουλευτικό φάσμα δείχνει πολιτικό έλεγχο αυτού του φάσματος πάνω στους πολίτες. Φυσικά και οι κορυφές του συστήματος θα επιθυμούσαν να μη πληγεί ιδιαίτερα η κυβέρνηση, όμως ξέρουν πως αυτό δεν είναι στο χέρι τους. Μπορούν να κάνουν τα πάντα για να στηρίξουν την κυβέρνηση, μέσω των μηχανισμών μαζικής προπαγάνδας, δεν μπορούν όμως να τους υποχρεώσουν να ψηφίσουν την κυβέρνηση. Γι’ αυτό και η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει τις εναλλακτικές της λύσεις και μάλιστα ευρέως φάσματος. Για να διοχετεύεται σ’ αυτές η λαϊκή δυσαρέσκεια. Οταν η δυσαρέσκεια μετατρέπεται σε γενική απέχθεια προς το πολιτικό σύστημα, τότε υπάρχει πρόβλημα. Η μαζική αποχή είναι ένδειξη γενικής απέχθειας –ανεξάρτητα από το βαθμό ωριμότητάς της– και σε συνθήκες κρίσης αυτό θεωρείται βόμβα στα θεμέλια της συναίνεσης και της ταξικής ειρήνης.
Ακόμη κι ένας πρωτάρης στις κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες μπορεί να το καταλάβει αυτό. Κι αν δεν το καταλάβει με τα δικά του εφόδια, μπορεί να το δει να αναφέρεται –πότε υπαινικτικά και πότε ανοιχτά– από πλειάδα αστών δημοσιολόγων (μια ματιά στα όσα γράφουν διάφοροι πανεπιστημιακοί και επικοινωνιολόγοι δεν αφήνει αμφιβολία). Η ψήφος στον Περισσό ή στον ΣΥΡΙΖΑ, έστω και με βαριά καρδιά, είναι λύση προτιμότερη από τη μαζική αποχή. Γιατί αυτές οι δυνάμεις αποτελούν παράγοντες εξισορρόπησης της ταξικής πάλης προς όφελος του συστήματος. Εχουν δώσει πολλές φορές με επιτυχία τις εξετάσεις τους (η τελευταία το Δεκέμβρη του 2008).
Μη «τσιμπάτε», λοιπόν, στην αντι-αποχική προπαγάνδα. Οσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. Ο Περισσός (και οι υπόλοιποι που σίγουρα θ’ ακολουθήσουν) ψήφους θέλει και τίποτ’ άλλο.
Π.Γ.
