Ενα ακόμα έγκλημα – μετά τη σφαγή στο παλαιστινιακό προσφυγικό καταυλισμό του Ναχρ Αλ Μπαρέντ – σημειώθηκε από τον λιβανέζικο στρατό την περασμένη βδομάδα. Αυτή τη φορά την «τιμητική» τους είχαν οι εξαθλιωμένοι κάτοικοι των νότιων προαστίων της Βηρυτού, που «τόλμησαν» να διαδηλώσουν καίγοντας λάστιχα στους δρόμους, ενάντια στις περικοπές ρεύματος στη γειτονιά τους. Ιδού η ανταπόκριση της τηλεόρασης Αλ Μανάρ (της Χεζμπολά) την επόμενη μέρα (28/01/08):
«Περίπου στις 4 μ.μ. τοπική ώρα, μια ομάδα νεαρών ξεκίνησε από την περιοχή Τσιάχ που υπέφερε από διήμερο μπλακ άουτ. Εβαλαν φωτιά σε μερικά λάστιχα στο δρόμο Τσιάχ – Μαρ Μερκαγιέλ (σ.σ. στην περιοχή του Ντάχι). Στρατιώτες του λιβανέζικου στρατού που είναι μόνιμα παρόντες στην περιοχή μετακινήθηκαν για να σβήσουν τις φωτιές και να διαλύσουν τους διαδηλωτές. Χτύπησαν τους διαδηλωτές με τους υποκόπανους των όπλων τους και με ρόπαλα. Λίγο αργότερα, κάμεραμεν εντόπισαν ένοπλους άνδρες στις ταράτσες κτιρίων στην περιοχή Αιν Ελ Ρεμενάχ ανατολικά του Τσιάντ. Από τα ρούχα που φορούσαν φαίνεται ότι ήταν προσωπικό του στρατού, εκτός κι αν αποδειχτεί διαφορετικά.
Στο μεταξύ ο αξιωματούχος του κινήματος της Αμάλ και συνεργάτης του Λιβανέζικου Στρατού, Αχμέντ Χάμζα, προσπαθούσε να ηρεμήσει την κατάσταση, όμως ξαφνικά ρίχτηκαν πυροβολισμοί από στρατιώτες του στρατού. Ακολούθησε κατάσταση πανικού και οι διαδηλωτές σκορπίστηκαν, χωρίς τον Χάμζα που κείτονταν νεκρός στο έδαφος. Δίπλα του βρίσκονταν ένας αριθμός από τραυματισμένους ανθρώπους.
Η οργή των διαδηλωτών έσπασε τη σιωπή του τρόμου. Εβαλαν φωτιά σε περισσότερα λάστιχα. Ο αριθμός τους αυξάνονταν και οι στρατιώτες υποχωρούσαν. Ακούστηκαν περισσότεροι πυροβολισμοί που φαίνονταν να προέρχονται από τα κτίρια της Αιν Ελ Ρομανέχ. Περισσότερος κόσμος έπεσε στο έδαφος με τραύματα από Μ16 στα σώματά του, που είναι το επίσημο όπλο του στρατού… Η αιματηρή νύχτα τελείωσε με τεθωρακισμένα οχήματα του στρατού να εφορμούν μέσα στην περιοχή Σφεΐρ όπου δεν έγινε καμία διαμαρτυρία. Εκεί μάλιστα, οι στρατιώτες άνοιξαν πυρ σε σπίτια, μαγαζιά και εστιατόρια, τραυματίζοντας έναν άντρα που έπαιρνε το δείπνο του».
Σύμφωνα με το ίδιο κανάλι, οι τραυματίες ανήλθαν σε 50 και οι νεκροί σε 7. Από τη μεριά της Χεζμπολά και της Αμάλ έγιναν εκκλήσεις «αυτοσυγκράτησης». Βουλευτής του συνασπισμού Χεζμπολά-Αμάλ, ονόματι Χουσεΐν Αλ-Χασάν, έφτασε στο σημείο να δηλώσει ότι οι δύο οργανώσεις απέδειξαν ότι μπορούν να ελέγξουν την βία των δρόμων κι ότι «ο κόσμος βγήκε στους δρόμους για να εκφράσει την δυστυχία του. Σε περίπτωση που προκληθεί βία θα πρέπει να διαλυθούν με υδραντλίες» (NowLebanon.com, 29/1/08 αναδημοσίευση από την επίσημη ιστοσελίδα της Χεζμπολά). Ο Νασράλα απαίτησε από τον αρχηγό του στρατού πλήρη διαλεύκανση του εγκλήματος, ενώ ο τελευταίος εξέφρασε «συλλυπητήρια στους συγγενείς των νεκρών». Η Χεζμπολά εξέδωσε σκληρή ανακοίνωση εναντίον της κυβέρνησης καταδικάζοντας το έγκλημα εναντίον ανθρώπων που απαιτούν στοιχειώδη δικαιώματα επιβίωσης. Ομως, πέραν τούτου ουδέν.
Οι δύο οργανώσεις προσπάθησαν να μαζέψουν τον κόσμο, καλώντας τον να πάει στα σπίτια του για να επανέλθει η «τάξη» και η Αμάλ διέψευσε κατηγορηματικά ότι ήταν πίσω από τις διαδηλώσεις. Τα ξένα πρακτορεία αναφέρουν ότι η πλειοψηφία των 7 νεκρών ήταν οπαδοί της Χεζμπολά και της Αμάλ, όμως καμία από τις δύο δεν κάλεσε σε κινητοποιήσεις. Κι αυτό τη στιγμή που ο λιβανέζικος στρατός προχώρησε σε μαζικές συλλήψεις και ξυλοδαρμούς ακόμα και δημοσιογράφων που κάλυπταν τα γεγονότα! Τα γεγονότα των εξαθλιωμένων του Ντάχι δεν έδειξαν μόνο το φασισμό του λιβανέζικου στρατού, αλλά και τα όρια των δυνάμεων της Αντίστασης στην ισραηλινή επέλαση, Χεζμπολά και Αμάλ, που παρά τον εθνικοαπελευθερωτικό τους χαρακτήρα δεν παύουν να ενεργούν σαν υπεύθυνες αστικές δυνάμεις στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος εξουσίας.
