Θρήνος μεγάλος έπεσε εκεί στην Κουμουνδούρου, ‘ν Ευρώπη παν στην εκκλησιά, ‘ν Ευρώπη παν στον τάφο (δημοτικό).
Ενόψει και της επετείου της επανάστασης του ‘21, ας παραφράσουμε γνωστό κλέφτικο τραγούδι, μπας και καταφέρουμε να αποδώσουμε την εικόνα που παρουσιάζουν οι εγχώριοι ευρωλάγνοι.
Η αλήθεια είναι πως οι γνωστοί αρθρογράφοι του αστικού Τύπου το ‘χουν βουλώσει και περί άλλα τυρβάζουν. Αυτοί που βομβάρδιζαν τον ελληνικό λαό με τόνους ιδεολογικών βομβών, για τη «μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια» και την «ασφάλεια του ευρώ», για την «πραγματική σύγκλιση» και τα παρόμοια, τώρα σιωπούν. Στην καλύτερη περίπτωση να πουν κάτι για την ανυπαρξία «πολιτικής ενότητας» και «οικονομικής διακυβέρνησης, για να το γυρίσουν στη συνέχεια στο… ρεπορτάζ για τις καντρίλιες του Παπανδρέου ανά τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Εκείνοι που έχουν πάθει την πλάκα τους, όμως, είναι οι άνθρωποι του ΣΥΝ. Ενα διαφοροποιημένο κείμενο τμήματος του «αριστερού ρεύματος», που κατέθεσε ενόψει συνεδρίου ο Λαφαζάνης, και μια αντι-ΕΕ ανακοίνωση της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, απετέλεσαν casus bel-li όχι μόνο για την «ανανεωτική πτέρυγα», γνωστή για την ευρωλαγνεία της, αλλά και για την «ομάδα Τσίπρα». Ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΝ (και της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, για να μην ξεχνιόμαστε) ανέλαβε εκστρατεία υπέρ της ΕΕ και κατά του «ευρωσκεπτικισμού» που πλήττει πλέον και τις γραμμές του κόμματός του.
«Το μοντέλο οικοδόμησης της Ευρώπης είναι υπό αμφισβήτηση, όχι από την αριστερά, αλλά από εκείνους που το συγκρότησαν», δήλωσε ο Τσίπρας στη ΝΕΤ, για να συμπληρώσει ότι «η ΕΕ δεν είναι μια ένωση τραπεζών, είναι μια ένωση κρατών κι έχουμε κι έναν πυρήνα, την ευρωζώνη, με κοινό νόμισμα» και να διαμαρτυρηθεί διότι «δεν υπάρχει σχέδιο για στοιχειώδη κοινοτική αλληλεγγύη». Πάνω απ’ όλα τον ανησυχεί το μέλλον της ίδιας της ΕΕ: «Εάν η Ελλάδα, μια χώρα της ευρωζώνης, προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τότε η ευρωζώνη καθίσταται φάντασμα, δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης», φώναξε σε δραματικό τόνο. «Εμείς λέμε μέσα στην Ευρώπη, αλλά σε μια άλλη Ευρώπη. Γιατί αν δεν υπάρξει άλλη Ευρώπη απ’ αυτήν που είναι σήμερα, θα διαλυθεί», κατέληξε πομπωδώς.
Ποια είναι αυτή η άλλη Ευρώπη; Μπορεί να υπάρξει οτιδήποτε άλλο σε συνθήκες καπιταλιστικών σχέσεων στην παραγωγή; Μπορεί το κεφάλαιο ν’ αλλάξει χαρακτήρα; Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια δημιουργούνται συνθήκες για να αναπτυχθεί μια σε βάθος συζήτηση για το χαρακτήρα αυτής της ένωσης του ευρωπαϊκού κεφάλαιου, με την αξιοποίηση της πείρας που υπάρχει. Υπάρχει καλύτερο κλίμα για να φύγουν πολλά γράσα από πολλά μάτια;
Σ’ αυτές τις συνθήκες οι πάλαι ποτέ «ευρωκομμουνιστές» υψώνουν και πάλι ανάχωμα υπέρ του συστήματος. Ανάχωμα ιδεολογικό και πολιτικό. Παίρνουν αυτοί στις πλάτες τους το ιδεολογικό μέτωπο που τόσο έχει ανάγκη ο ελληνικός καπιταλισμός. Αναλαμβάνουν αυτοί, με την αθωότητα του κόμματος της αντιπολίτευσης, να μπαλώσουν τις τρύπες που δε μπο- ρούν να μπαλώσουν τα κόμματα εξουσίας. Δεν είναι απλά ένα πολιτικάντικο παιχνίδι αλίευσης ψήφων από το λαϊκό κόσμο του ΠΑΣΟΚ. Είναι μια υπεύθυνη αποστολή για λογαριασμό του συστήματος, που βλέπει ότι στα μυαλά των ανθρώπων αρχίζουν να αναπτύσσονται ερωτήματα για την ίδια την ουσία του.
Π.Γ.
