Αρκετοί εκφράζουν την αγανάκτησή τους από τη χυδαία φιλοκυβερνητική προπαγάνδα με την οποία κατακλύζεται η ελληνική κοινωνία από την επαύριο της εκλογικής νίκης του ΠΑΣΟΚ. Μιλούν για πρωτόγνωρα φαινόμενα, όμως σ’ αυτό σφάλλουν. Δεν είναι η πρώτη φορά που δεχόμαστε τέτοιο βομβαρδισμό. Ξεχνάτε τι έγινε τα πρώτα χρόνια της κυβέρνησης Σημίτη και ιδιαίτερα την περίοδο της προετοιμασίας για την ένταξη στην ΟΝΕ; Ξεχνάτε τι έγινε την περίοδο του χρηματιστήριου; Ξεχνάτε τι έγινε τα πρώτα χρόνια της κυβέρνησης Καραμανλή, μολονότι τα μεγάλα συγκροτήματα δεν πρόσκεινται στη δεξιά παράταξη;
Οι εποχές αλλάζουν, το περιεχόμενο της προπαγάνδας προσαρμόζεται σ’ αυτές, όμως ο φασιστικός χαρακτήρας της παραμένει αμετάβλητος. Η σημερινή εποχή έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, που τα καθορίζει η καπιταλιστική κρίση. Η προπαγάνδα της πρώτης κυβερνητικής περιόδου είναι μια ονειρική προπαγάνδα. Κατασκευάζεται μια εικονική πραγματικότητα, με σκοπό να παρουσιαστεί η καινούργια κυβέρνηση σαν κάτι το πρωτοφανές, ώστε να αποσπαστεί τυφλή εμπιστοσύνη προς την πολιτική της.
Πολύς κόσμος τα χαύει όλ’ αυτά, ακούμε να λέγεται με αγανάκτηση. Αν και διαφωνούμε με την κατηγορηματικότητα του αποφθέγματος, δεν θα διαφωνήσουμε ότι αυτή η προπαγάνδα φέρνει αποτελέσματα. Ειδικά αυτόν τον πρώτο καιρό. Θα συμφωνήσουμε ότι ο κόσμος ψιλογουστάρει το παραμύθι. Πότε, όμως; Οταν είναι καθηλωμένος στον καναπέ του, όταν αισθάνεται ανήμπορος να αλλάξει την πραγματικότητα που βιώνει. Τότε αρέσκεται στην εικονική πραγματικότητα των τηλεοπτικών δεκτών, όπως ακριβώς αρέσκεται να παρακολουθεί μια χολιγουντιανή ταινία και να ταυτίζεται με τους ήρωές της.
Για πόσο όμως; Οπως στο σινεμά η επαναφορά στην πραγματικότητα έρχεται με το άναμμα των φώτων, έτσι και στην πολιτική ζωή η επαναφορά στην πραγματικότητα έρχεται αυτόματα. Οπως έλεγε προ ημερών ένας παλιός αγωνιστής, ο κόσμος πρέπει να δει και κάτι στην τσέπη του για να εμπιστευτεί και να υποστηρίξει μια κυβέρνηση.
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι τα όποια αποτελέσματα της φασιστικής προπαγάνδας των ημερών. Αυτά θα τα διαλύσει η ίδια η ζωή και σύντομα. Η κυβέρνηση Παπανδρέου θα χάσει τη λάμψη που της δίνουν τα δυνατά φώτα της κυρίαρχης προπαγάνδας, που αποτελεί μονοπώλιο. Το πρόβλημα είναι το «από εκεί και πέρα». Για να θέσουμε το ερώτημα ωμά, το πρόβλημα είναι αν η κοινωνική ζωή θα εξακολουθήσει να κινείται με τον αυτόματο πιλότο των πολιτικών κύκλων.
Κάποιοι το προεξοφλούν. Και τους αρέσει. Ακούμε Συριζαίους να λένε: μόλις φθαρεί το ΠΑΣΟΚ, θα φθαρεί και ο δικομματισμός, οπότε η Αριστερά (δηλαδή αυτοί) θα βρεθεί μπροστά σε νέες ευκαιρίες! Περίπου ίδια είναι η στρατηγική και του Περισσού: τιμωρήστε αυ-τούς, ψηφίστε εμάς. Είτε οι πολιτικοί κύκλοι συνεχιστούν όπως μέχρι τώρα (δικομματισμός-εναλλαγή) είτε διαφοροποιημένα (παραταξιακή πόλωση – συμμαχικές κυβερνήσεις), από κοινωνική άποψη το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Ο καπιταλισμός θα συνεχίσει να ζει και να βασιλεύει, χωρίς καν την ανάγκη μιας οριακής κοινωνικής πολιτικής.
Το ζητούμενο, λοιπόν, δεν είναι να σπάσει ο φαύλος πολιτικός κύκλος, αλλά να σπάσει η σύνδεσή του με τις κοινωνικές εξελίξεις. Ζητούμενο είναι η θετική δράση για ν’ αλλάξει αυτή η κατάσταση. Οχι κλείσιμο σε μικρόκοσμους, λοιπόν, όχι σεκταρισμός και «κινηματική μοναξιά», αλλά πλατιά μαζική δουλειά, με επίμονη αποκαλυπτική ζύμωση, που θα αναλύει, θα ενημερώνει, θα εξηγεί, θα προσφέρει ολόπλευρη γνώση, θα βοηθά στη διαμόρφωση συνειδήσεων, αξιοποιώντας την ίδια την πείρα των μαζών.
Π.Γ.