Τον Τάσο Γιαννίτση προτείνει ο Ανδρουλάκης και θα προτείνει το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ για πρόεδρο της Δημοκρατίας. Είναι προφανές ότι ο Βενιζέλος δε θέλησε να μπει σε μια διαδικασία απλής καταγραφής. Εχει πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, θεωρεί ότι είναι εθνικός ηγέτης (πόσες φορές δεν το έχει πει!) και δε θα ήθελε να πάρει μόνο τις ψήφους των βουλευτών του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ, ρισκάροντας μάλιστα να βγει τρίτος, πίσω και από την Κατσέλη. Αντίθετα, ο Γιαννίτσης είναι αυτό που λέμε «εργαλείο». Δεν έχει προσωπικές πολιτικές φιλοδοξίες. Ενας άτεγκτος και εντελώς ανάλγητος κοινωνικά αστός τεχνοκράτης, κανονικό τσιράκι του κεφαλαίου, που έμεινε στη νεοελληνική πολιτική ιστορία από τον αντιασφαλιστικό νόμο που προσπάθησε να περάσει ως υπουργός Εργασίας της κυβέρνησης Σημίτη και αναγκάστηκα να τον αποσύρει άρον-άρον, μετά από ογκωδέστατες εργατικές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα, που κατατρόμαξαν το ΠΑΣΟΚ και τον Σημίτη.
Η επιλογή του Γιαννίτση επιβεβαιώνει ότι το φάντασμα του Σημίτη πλανάται πάνω από τη Χαριλάου Τρικούπη. Η Διαμαντοπούλου είναι η γέφυρα που συνδέει την υπό τον Ανδρουλάκη ηγεσία του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ με ισχυρά κέντρα της εγχώριας κεφαλαιοκρατίας και με το μιντιακό σύστημα. Το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ ξέρει πως για να ξαναγίνει κυβέρνηση πρέπει να στηριχτεί απ’ αυτά τα κέντρα. Ενεργό εργατικολαϊκό κίνημα δεν υπάρχει, για να το «καβαλήσει», όπως είχε κάνει πριν από το 1981 και πριν από το 1993 και όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν από το 2015, οπότε η άνοδός του εξαρτάται από τη βρόμικη διαμεσολάβηση των αστικών κέντρων, μέσω των μίντια που αυτά ελέγχουν. Η επιλογή του Γιαννίτση είναι ένας συμβολισμός, ένα νεύμα προς αυτά τα κέντρα, ότι το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ απλά θα παραλάβει τη σκυτάλη από τη ΝΔ και θα συνεχίσει την ίδια πολιτική. Πιο δεξιό στέλεχος από το χώρο του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ δε θα μπορούσαν να βρουν οι Ανδρουλάκης-Διαμαντοπούλου.
Επαιξαν και έχασαν
Στο πολιτικό πόκερ των ημερών, πάντως, το ντουέτο Ανδρουλάκη-Διαμαντοπούλου αποδείχτηκε ντιπ καταντίπ ατζαμίδικο. Εφαγαν τη μπλόφα του Μητσοτάκη ότι θα προτείνει ή Βενιζέλο ή Σακελλαροπούλου, πήγαν πάσο και περίμεναν πρώτα να μιλήσει αυτός. Ετεροπροσδιορίστηκαν πλήρως από τον Μητσοτάκη, βοηθώντας τον να αναστυλώσει το προφίλ του «κυρίαρχου του παιχνιδιού». Αν είχαν προτείνει τον Βενιζέλο ή τον Γιαννίτση, προτού μιλήσει ο Μητσοτάκης, θα έπρεπε αυτός να εξηγήσει γιατί τους απορρίπτει. Θα μπορούσαν να του κάνουν κάποια ζημιά, αν αντί Βενιζέλου ή Γιαννίτση πρότεινε τον ακροδεξιό Τασούλα. Τώρα, η πρόταση για Γιαννίτση φαίνεται απλά σαν λύση ανάγκης. Σαν να έβαλαν κάποιον που δέχτηκε να πάρει τον μουντζούρη. Πολύ «λίγοι» στον πολιτικό τζόγο.
Αφήστε την υποκρισία, ρε
Το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ κατηγορεί τον Μητσοτάκη ότι έσπασε την παράδοση της μεταπολίτευσης, να προτείνεται ΠτΔ από την εκάστοτε αντιπολίτευση. Ρε, δεν αφήνετε τα σάπια. Πότε ακριβώς διαμορφώθηκε αυτή η παράδοση. Και για ποιο λόγο; Μόνο για να μην γίνονται εκλογές. Μια ματιά στην ιστορία των εκλογών ΠτΔ το επιβεβαιώνει.
- Ο Καραμανλής (ο παλιός) έφτιαξε ένα Σύνταγμα στα μέτρα του και πέρασε στην προεδρία το 1980 με τις ψήφους της ΝΔ και μερικές μεταγραφές από τη διαλυμένη Ενωση Κέντρου.
- Ο Παπανδρέου, το 1985, ξεφορτώθηκε τον Καραμανλή, αναθεώρησε το Σύνταγμα και έκανε το πολίτευμα αυστηρά πρωθυπουργοκεντρικό με ΠτΔ-γλάστρα και έκανε πρόεδρο τον Σαρτζετάκη, με τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ.
- Ο Μητσοτάκης (πατέρας) το 1990 επανεξέλεξε τον Καραμανλή, με 153 ψήφους, αφού είχαν προηγηθεί εκλογές.
- Το 1995, ο Α. Παπανδρέου εγκαινίασε την παράδοση για την οποία μιλούν. Για να μην ξαναγίνουν εκλογές, συμμάχησε με την ΠΟΛΑ του Σαμαρά και εξέλεξαν ΠτΔ τον (καρα)δεξιό Κ. Στεφανόπουλο («αυτός είναι πιο δεξιός από εμένα» είχε πει ο Αβέρωφ), οριακά με 181 ψήφους. Το 2000 ο Στεφανόπουλος επανεκλέχτηκε άνετα, αφού τον ψήφισε και η ΝΔ.
- Το 2005, ο Καραμανλής (ο δάμαλος), για να μη γίνουν εκλογές, πρότεινε τον Παπούλια, που εκλέχτηκε με τις ψήφους ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Το 2010, ο Παπούλιας επανεκλέχτηκε με τις ψήφους ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ (η κυβέρνηση στο μεταξύ είχε περάσει στα χέρια του ΠΑΣΟΚ).
- Το 2014, με δεδομένη την απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να μην ψηφίσει κανέναν για ΠτΔ, ώστε να γίνουν εκλογές, ο Σαμαράς πρότεινε τον δεξιό (κορυφαίο στέλεχος της ΝΔ) Δήμα, δεν πρότεινε κάποιον από το ΠΑΣΟΚ. Το 2015, ο Τσίπρας, για να μην γίνουν εκλογές, πρότεινε τον δεξιό Παυλόπουλο που εκλέχτηκε με τις ψήφους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ΝΔ (πλην Κούλη).
- Το 2020, πάλι για να μη γίνουν εκλογές, ο Μητσοτάκης πρότεινε τη Σακελλαροπούλου που εκλέχτηκε με τις ψήφους ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ.
Η περιβόητη παράδοση, λοιπόν, πρώτο δεν τηρήθηκε πάντοτε και δεύτερο δεν ήταν παράδοση, αλλά πολιτική επιλογή που υπαγορεύτηκε από τη σκοπιμότητα να μην γίνονται πρόωρες εκλογές. Κυβέρνηση που δεν ήθελε πρόωρες εκλογές πρότεινε για ΠτΔ πρόσωπο από την αντιπολίτευση. Οταν αυτός ο σκόπελος είχε ξεπεραστεί, η κυβέρνηση πρότεινε κάποιο δικό της. Οπως έγινε το 1990 με την επανεκλογή του Καραμανλή. Και όταν δεν υπήρχε περίπτωση να εκλεγεί ΠτΔ και οι εκλογές ήταν αναπόφευκτες, πάλι με κομματική υποψηφιότητα πήγαιναν, όπως έκανε ο Σαμαράς το 2014, εκβιάζοντας επί της ουσίας το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου κι ας ήταν σύμμαχοι στην κυβέρνηση. Τώρα που αναθεώρησαν το Σύνταγμα και δεν υπάρχει ο μπαμπούλας των αναγκαστικών εκλογών, γύρισαν στην πραγματική παράδοση: «θα βάλω όποιον με βολεύει εμένα κι εσείς… τραγουδάτε».
Ερωτική απογοήτευση
Δεν ξέρουμε τι φαντάζονταν τα νεοναζιστάκια. Ισως φαντάζονταν πως μετά την ανάληψη των προεδρικών του καθηκόντων ο Τραμπ θα αποφάσιζε απόβαση του αμερικάνικου στρατού στη Λωρίδα της Γάζας! Τώρα βγάζουν την πίκρα τους προς τον αγαπημένο τους πορτοκαλομαλλιά. Γράφει μια σιωνίστρια, σχολιάζοντας το τουίτ του Τραμπ (σε γνήσια τραμπική γλώσσα).
«Οχι, Τραμπ. Ανάγκασες με το ζόρι το Ισραήλ να υπογράψει μια φρικτή συμφωνία για 33 ομήρους, αρκετοί από τους οποίους είναι νεκροί. Η πλειοψηφία θα συνεχίσει να κρατείται μέσα στη Γάζα, η τύχη τους είναι στον αέρα. Το έκανες αυτό για να ισχυριστείς στις 20 [Γενάρη] ότι νίκησες, και για κανέναν άλλο λόγο. Είμαι άκρως απογοητευμένη».
Ζητούνται απαντήσεις
Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια, λέει μια παροιμία. Ο Κασσελάκης δεν ανήκει σε καμιά από τις δύο κατηγορίες, είναι μια κατηγορία μόνος του. Ξέρετε τι κατηγορία: από τους καλύτερους πελάτες της στήλης. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, πως ό,τι λέει πρέπει να πηγαίνει κατευθείαν «κουβά». Πρώτα το ψάχνουμε, μετά το πετάμε: βασικός κανόνας της επαναστατικής δημοσιογραφίας.
Βγαίνει, λοιπόν, ο ΣτέΚας στο ΟΝΕ και λέει: «Ο κ. Πολάκης που ψευδώς με κατηγορεί ξέρετε ότι οφείλει σχεδόν 190.000 ευρώ στον ΣΥΡΙΖΑ από τις κομματικές εισφορές που έπρεπε να δίνει;». Και συνεχίζει ακάθεκτος, λέγοντας πως ο Πολάκης «ισχυρίζεται ότι είχε κάνει μια συμφωνία το 2016 για τις κομματικές εισφορές του. Ας μας πει τι είδους συμφωνία. Διότι αν τις έδινε [τις εισφορές], δεν θα υπήρχε ανάγκη να δανείσω χρήματα στα κομματικά Μέσα τον Δεκέμβριο του ‘23 για να πληρωθούν οι εργαζόμενοι το δώρο Χριστουγέννων».
Υπάρχει συμφωνία που εξαιρεί τον Πολάκη από την καταβολή των εισφορών που ισχύουν για τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ; Αν ναι, με ποιον έκανε αυτή τη συμφωνία ο Πολάκης; Με τον Τσίπρα; Με την πολιτική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ; Δεν θα έπρεπε να απαντήσουν ο «αψύς» (πρώτα και κύρια), ο Τσίπρας, τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ; Αυτοί, όμως, σιωπούν περιμένοντας να ξεχαστεί ο ισχυρισμός του Κασσελάκη.
Δεν μου λες, ρε Σταϊκούρα, κυκλοφορείς με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και πήγες να βγάλεις εισιτήριο με κάρτα στο μετρό; Οι μπάτσοι με το υπουργικό δεν σε κουβαλάνε; Κι ήταν τόσο σπουδαίο το ότι στο μετρό βγάζεις και εισιτήριο με κάρτα, ώστε να πας εκεί για photo opt; Τέλος πάντων, αντιλαμβανόμαστε την οδηγία των επικοινωνιολόγων (έτσι λένε τώρα τους γκεμπελίσκους) για «θετικές εικόνες». Γι’ αυτό και δεν αισθάνθηκες την ανάγκη να πεταχτείς μέχρι το σταθμό του προαστιακού και του μετρό στο αεροδρόμιο, για να κάνεις αυτοψία φωτογραφιζόμενος δίπλα στον τεράστιο «παντογράφο» που ξεκόλλησε από την οροφή ενός συρμού και από τύχη σεν έλιωσε κάποιον από τους επιβάτες που περίμεναν στην αποβάθρα.
Σκουπιδοκουβέντα (1)
Χτες ο Τασούλας έλεγε πως θα παραμείνει πρόεδρος της Βουλής μέχρι την εκλογή του ως ΠτΔ και πως θα προεδρεύει ο ίδιος στις διαδικασίες εκλογής του. Αυτό με τη σύμφωνη γνώμη (αν όχι την υπόδειξη) του Μητσοτάκη, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ από το μέγαρο Μαξίμου (άλλωστε, ο Τασούλας δε θα έκανε τίποτα χωρίς προηγούμενη συνεννόηση με τον Μητσοτάκη). Σήμερα, ο Μητσοτάκης τον υποχρέωσε να παραιτηθεί από βουλευτής (άρα και από πρόεδρος της Βουλής), προφανώς για να μην υπάρξουν σατιρικά και ονειδιστικά σχόλια για τον άνθρωπο που διευθύνει τη διαδικασία της εκλογής του. Ο Τασούλας, φυσικά, υπάκουσε. Τα σχόλια δικά σας για το πολιτικό… μέγεθος και την… ανεξαρτησία του ανδρός.
Σκουπιδοκουβέντα (2)
«Αποτελεί δικαίωση των θέσεων της Φωνής Λογικής η εσπευσμένη απομάκρυνση της κυρίας Σακελλαροπούλου από τη θέση της ΠτΔ», έκραξε η Λατινοπούλου. Πού την είδε την ευσπεσμένη απομάκρυνση, όταν η Σακελλαροπούλου ολοκληρώνει κανονικά τη θητεία της; Και γιατί προτιμά τον Τασούλα; Είναι παραδοσιακός ακροδεξιός, εντάξει. Ομως ψήφισε το νόμο για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά το 2015 ήταν ένας από τους 19 νεοδημοκράτες που ψήφισαν το σύμφωνο συμβίωσης για ομοφυλόφιλους, που είχε εισηγηθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αν αναρωτιέστε πώς γίνεται ένας ακροδεξιός, αντικομμουνιστής νεοδημοκράτης να ψηφίζει νομοθετήματα αστικού εκσυγχρονισμού, που από τους ομόσταυλούς του θεωρούνται ότι ασελγούν επί των ιερών και των οσίων του έθνους, ας θυμηθούν τη διαδρομή του Τασούλα στην αστική πολιτική και θα καταλάβουν. Και ο Νικήτας Κακλαμάνης, που είναι της ίδιας πολιτικής καταγωγής με τον Τασούλα, είχε ψηφίσει τότε το σύμφωνο συμβίωσης (μαζί με τους Μητσοτάκη, Χατζηδάκη, Κεραμέως, Φορτσάκη, Κουμουτσάκο κ.α.). Δε θέλουμε να πούμε τίποτ’ άλλο.