Δεκάχρονη μαθήτρια της Ε΄Τάξης σε σχολείο στα Σήμαντρα της Χαλικιδικής θεωρήθηκε ότι «περίσσευε», καθώς το τμήμα έπρεπε να έχει το ανώτατο 25 μαθητές. Κανένα περιθώριο δεν άφηνε η Διεύθυνση Εκπαίδευσης να σπάσει το τμήμα των σαρδελοποιημένων μαθητών στα δύο, ώστε να «χωρέσει» το παιδί, ενώ στο σχολείο υπήρχαν ήδη δυο άδειες αίθουσες. Η πρεμούρα της πειθήνιας Διεύθυνσης ήταν να μην σταλεί και άλλος δάσκαλος στο σχολείο, γιατί θα διαταρασσόταν ο σχεδιασμός του «εξορθολογισμού», της «εξοικονόμισης» του εκπαιδευτικού προσωπικού, όπως θρασύτατα και προκλητικά σημείωνε η υπερεπείγουσα εγκύκλιος του Περιφερειακού Διευθυντή Εκπαίδευσης Αττικής.
Γι’ αυτό, και κατά τους γκαουλάιτερ του ΥΠΑΙΘΑ, η μικρή μαθήτρια έπρεπε να πάει σε άλλο σχολείο σε άλλο χωριό (στην Πορταριά που απέχει χιλιόμετρα από τον τόπο κατοικίας του παιδιού), ενώ τα έξοδα της μεταφοράς της όφειλε να τα αναλάβει η ίδια η οικογένεια.
Οι γονείς εξέφρασαν αντιρρήσεις, διεκδικώντας το αυτονόητο, και η Διεύθυνση Εκπαίδευσης, ενεργώντας ως «μπόγιας», ανέλαβε να στείλει στο σχολείο τους μπάτσους για να απομακρύνουν το 10χρονο παιδί!
Σημειωτέον ότι ο πατέρας της μαθήτριας Αλτίν Τοτσίλα δεν είναι κανένας μπρούκλης, αλλά απλός εργάτης. Αναγκάστηκε να μετακομίσει από την Ημαθία στα Σήμαντρα της Χαλκιδικής, αναζητώντας ένα καλύτερο μεροκάματο. Εργάζεται σε εργοστάσιο τροφίμων ενώ η γυναίκα του είναι άνεργη.
Να πως περιγράφει τα γεγονότα ο ίδιος (δημοσίευμα του 902.gr):
«Την πρώτη μέρα πήγαμε κανονικά στο σχολείο στα Σήμαντρα. Πήγε το παιδί στον Αγιασμό. Την επόμενη μέρα η Διευθύντρια μας ενημέρωσε ότι ο Διευθυντής Εκπαίδευσης έδωσε εντολή το παιδί να πάει σχολείο στην Πορταριά, επειδή το τμήμα της Ε’ Τάξης έχει 26 παιδιά και δεν μπορεί να σπάσει την τάξη. Εγώ τους είπα ότι θέλω να κρατήσετε το παιδί να ξεκινήσει μαθήματα. Θέλω το παιδί να σπουδάσει όχι να κάνει βόλτες. Μετά καλέσανε την αστυνομία για να βγάλει το παιδί μου έξω από το χώρο του σχολείου. Το παιδί τρόμαξε και άρχισε να κλαίει.
Για να μην κλαίει το παιδί και για να απομακρυνθεί η αστυνομία, ώστε να μην φοβηθούν και τα παιδιά, πήραμε το παιδί και φύγαμε. Αναγκάστηκα να πάρω το παιδί μου στη δουλειά εκείνη την ημέρα, γιατί η σύζυγος μου είχε πάει στα Μουδανιά να ολοκληρώσει την εγγραφή του άλλου μας παιδιού στην Α’ Λυκείου στο σχολείο των Μουδανιών.
Τώρα αναγκάζομαι να φεύγω από τη δουλειά για να πηγαίνω κάθε πρωί το παιδί μου στο σχολείο της Πορταριάς 8 χιλιόμετρα μακριά. Αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται. Ούτε μπορώ να στέλνω το παιδί μου με το λεωφορείο. Ποιος γονέας θα άφηνε 10 χρονών παιδί να πάει με το λεωφορείο μόνο του, χωρίς συνοδό; Ζητάω το παιδί να επιστρέψει στο σχολείο του χωριού που μένουμε ή να εξασφαλιστεί η μεταφορά του με ευθύνη του κράτους. Και ευχαριστώ όσους με στηρίζουν σε αυτή την προσπάθεια».
Η περίπτωση της 10χρονης μαθήτριας ασφαλώς και δεν είναι η μοναδική. Χιλιάδες οικογένειες σε όλη την Ελλάδα αναγκάζονται να μεταφέρουν τα παιδιά τους σε άλλα σχολεία και οι μαθητές να χάνουν τους φίλους και συμμαθητές τους και το γνώριμο περιβάλλον του σχολείου τους γιατί «περισσεύουν», επειδή το μπαράζ συγχωνεύσεων-καταργήσεων τμημάτων, ειδικά φέτος, γνώρισε πιένες (1.600 τμήματα συγχωνεύθηκαν κατά την υφυπουργό Παιδείας Ζ. Μακρή), για να ισοφαρίσει τον αριθμό των 10.000 μόνιμων διορισμών (περίπου 5.000 ήταν οι συνταξιοδοτήσεις) με τον αριθμό των αναπληρωτών που θα αναγκαζόταν να προσλάβει το ΥΠΑΙΘΑ.
Η αντιεκπαιδευτική και αντιδραστική αυτή πολιτική του υπουργείου Αμάθειας και Καταστολής προκάλεσε κύμα αντιδράσεων από εκπαιδευτικούς, μαθητές και γονείς.
Η κατά τον Πιερρακάκη «χρονιά του σχολείου» πραγματοποιείται από την ανάποδη: Καθημερινές είναι οι συγκεντρώσεις-διαμαρτυρίες σε Διευθύνσεις Εκπαίδευσης από Συλλόγους Εκπαιδευτικών και γονείς, μαθητές έχουν προχωρήσει σε καταλήψεις των σχολείων τους, σύλλογοι γονέων καλούν σε αποχή από τα μαθήματα, στάσεις εργασίας πραγματοποιούνται και συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας διοργανώνονται.
Το ΥΠΑΙΘΑ μετά τη μεγάλη πίεση και τις αντιδράσεις αναγκάστηκε σε κάποιες περιπτώσεις να κάνει πίσω. Αποδεικνύεται έτσι η δύναμη του συλλογικού, επίμονου μαζικού αγώνα για την υπεράπιση του δημόσιου σχολείου.
