Εγώ, προσωπικά, δεν κρύφτηκα ποτέ μπροστά σε δυσκολίες ή ευθύνες. Σε μία συχνά μοναχική αλλά σταθερή μάχη αυτοκριτικής και προσπάθειας διαρκούς βελτίωσης. Χάνοντας, ίσως, προς στιγμήν κάποιες μάχες με χρόνιες παθογένειες. Κερδίζοντας, όμως, τον πόλεμο των μεγάλων στοιχημάτων. Και κυρίως, χωρίς να χάνω ποτέ μα ποτέ τον στόχο μιας ισχυρής, Δημοκρατικής, ευρωπαϊκής και εθνικά αυτοδύναμης Ελλάδας.
Κυριάκος Μητσοτάκης
(Οι σφουγγοκωλάριοί του τον αποκάλεσαν Μωυσή, Ηρακλή, Τσόρτσιλ. Εμείς τον αποκαλέσαμε Αγαμέμνονα, καθώς με πόνο ψυχής θυσίασε τον αγαπημένο ανιψιό για να πάει μπροστά ο τόπος. Ο ίδιος προτιμά το προσωνύμιο Λούκι Λουκ. Ενας μοναχικός καουμπόι της αστικής πολιτικής, που έχει γύρω του άχρηστους, αλλά καταφέρνει να συμμαζεύει τις μαλακίες τους και στο τέλος να βγαίνει πάντα νικητής. Δοξάστε με, που έλεγε κι ο μακαρίτης ο Χάρρυ Κλυνν σ’ ένα παλιό σκετσάκι. Ο πολιτικός αμοραλισμός χτυπάει κόκκινο. Δεν υπάρχουν οι συνεργάτες του. Υπάρχει μόνον αυτός: «Εγώ, προσωπικά». Και τη «μάχη της αυτοκριτικής» τη δίνει μόνος του, μοναχικά. Οι «άριστοι» βαφτίζονται άχρηστοι από τον ίδιο τον αρχηγό τους, που προσπαθεί απλά να σώσει το άθλιο πολιτικό σαρκίο του)
