♦ «Τι κάναμε για να μας αξίζει αυτό;» αναρωτήθηκε από το Twitter o Ρόμπερτ ντε Νίρο. «Αυτό» είναι ένα παλιό βίντεο από το γελοίο τηλεοπτικό σόου που έκανε ο Τραμπ πριν από δεκαπέντε χρόνια. Ο Τραμπ, με το ίδιο πορτοκαλί μαλλί, λευκό κοστούμι και κίτρινη γραβάτα, χορεύει μαζί με κάτι τύπους που είναι ντυμένοι κοτόπουλα. Με κάτι τέτοια έγινε διάσημος και βγήκε πρόεδρος των ΗΠΑ. Ο Ντε Νίρο «λυσσάει» κατά του Τραμπ και τον «λούζει» σε καθημερινή βάση. Οπου βρεθεί κι όπου σταθεί. Αν δείτε, όμως, την κριτική του (στο Twitter για παράδειγμα, που είναι προσβάσιμο σε όλους: https://twitter.com/RobertDeNiroUS), θα διαπιστώσετε ότι από πολιτική άποψη είναι νηπιακού επιπέδου. Ενα από τα αγαπημένα του θέματα είναι πως ο Τραμπ είναι… μαριονέτα του Πούτιν. Καλός ο Μπόμπι, αλλά μόνο για το σινεμά των μεγάλων σκηνοθετών).
♦ Τα συνθήματα είναι γραμμένα σε πεζογέφυρα στο Περιστέρι. «Ποτέ δουλειά την Κυριακή», γράφει το ένα. «Σκεφτείτε ως εργάτες και όχι σαν πελάτες», το άλλο. Το σημαντικότερο, κατά τη γνώμη μας. Είναι από τις λίγες περιπτώσεις που η παθητική αλληλεγγύη μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο. Ναι, ρε, πήγαινε βόλτα σ' ένα πάρκο την Κυριακή, άραξε σε καφετέρια, αλλά μην πατήσεις το πόδι σου σε μαγαζί. Ακόμα κι αν ο έμπορας προσπαθεί να σε δελεάσει με εκπτώσεις και προσφορές. Δείξε αλληλεγγύη στους συναδέλφους σου που τους υποχρεώνουν να δουλέψουν Κυριακή. Εμπορικά μαγαζιά είναι, δεν είναι καφετέριες και μαγαζιά που έχουν σχέση με την αναψυχή. Δεν υπάρχει καμιά ανάγκη να δουλεύουν Κυριακή. Οταν ο εργάτης και η εργάτρια δε σκέφτονται έτσι, αλλά σουλατσάρουν στα μαγαζιά (συνήθως χωρίς φράγκο στην τσέπη, με τη λογική «φάτε μάτια ψάρια»), ξεπέφτουν στο επίπεδο του γαϊδουριού και της γαϊδάρας.
♦ Στη Δροσοπούλου είναι γραμμένο το σύνθημα. Ερχεται από το παρελθόν, αλλά δεν πρέπει να μας διαφύγει της προσοχής ότι συχνά-πυκνά θα το δούμε να αναπαράγεται από αντιδραστικά αστικά έντυπα. Υπάρχει, βλέπετε, και ο αστικός φεμινισμός που συσκοτίζει τα πράγματα. Ας μην ξεχνάμε, λοιπόν, ότι η 8η του Μάρτη προέκυψε από το γεγονός ότι στις 8 Μάρτη του 1856 μια διαδήλωση εργατριών στη Νέα Υόρκη, που διεκδικούσε «δεκάωρη δουλειά, φωτεινές και υγιεινές αίθουσες εργασίας, μεροκάματα ίσα με των κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών» χτυπήθηκε από την αστυνομία και βάφτηκε στο αίμα των εργατριών. Και η πρόταση για την καθιέρωση της Διεθνούς Ημέρας για τη Γυναίκα έγινε στο Δεύτερο Διεθνές Συνέδριο των Εργαζομένων Γυναικών από την κομμουνίστρια Κλάρα Τσέτκιν.